The lonely wolf

3.

Luca

De volgende ochtend werd ik wakker door een vogeltje dat vrolijk zat te fluiten, alles was toen rustig. 'BOE' Ik kreeg overal kippenvel. Ik keek om me heen en al snel zag ik een klein meisje achter een boom schuilen. 'Wie ben jij?' Vroeg ik lief. 'Ik ben Lila en jij' het meisje keek me vragend aan. 'Ze wil weten hoe je heet sukkel zeg je naam dan'. 'Oh, mijn naam is lu..'. Ons gesprek werd bot afgekapt door een man die keihard 'ROGUE!' riep. In mijn hoofd hoorde ik Naomi helemaal stressen. He rustig jij! Naomi begon te lachen, haar lach verdween al snel toen de man big eens 'ROGUE!' riep. Helemaal in paniek schreeuwde ze in mijn hoofd:'die man die rogue riep wil ons nu waarschijnlijk vermoorde, ik weet het niet zeker maar ik denk dat we hier wegmoeten en snel.'

Naomi

'Rennen snel'! Riep ik in Luca's hoofd, ze begon te rennen als een gek. Haar hartslag schoot omhoog. 'He je moet ff dimmen.' Riep ik nonchalant. 'Waarom wil die gast ons dan vermoorden!?' Soms word ik er gek van dat ze niks over weerwolven weet. Ik begon het haar uit te leggen; 'Wij zijn een rogue, dat is iemand zonder pack. Als iemand van en pack een rogue ziet zien zij het als een dreiging. Maar ja wij zijn alleen dus een makkelijke prooi voor hun.' Meteen begon Luca helemaal te stressen. Ze negeerde alles wat ik zei. 'Hallo je kan nu wel stoppen met rennen!' We waren al meer dan 10 kilometer van di man vandaan.

Luca
'Hallo je kan nu wel stoppen met rennen!' Ik stond meteen stil. Mijn hart ging tekeer als een gek, het duurde maar een paar seconde en toen viel ik flauw. Een tijdje later werd ik wakker, ik was niet meer in het bos. Ik keek om me heen en zag en tafel staan met allemaal eten. Een kleine grom verliet mijn mond, eindelijk eten! Net toen ik een hap wou nemen van een appel ging de deur open, een man van rond de 20 jaar kwam binnen. 'Heb je lekker geslapen?' Vroeg hij sarcastisch. Ik gaf hem een kille blik. 'Welkom bij de Rosé pack, ik ben Evan.' 'De Rosé pack, konden ze niks beter verzinnen ofzo?' Ik hoorde Naomi lachen in mijn hoofd. Ik denk dat we beter gewoon aardig kunnen doen, weer begon ze te lachen. 'Is er iets?' Evan keek me bezorgd aan.
'Nee hoor.' Hij keek me lachend aan en gebaarde toen dat ik iets mocht eten.
----------------------------------------------------
Dit was alweer het derde deel!!
Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden.

Vote en comment😝

X Marijke