The lonely wolf

2.

Luca

Ik schrok wakker, weer diezelfde droom. Ik kreeg er gewoon kippenvel van. 'DIT IS HAAR!' Ik keek op en zag een man met een lange grijze baard afkeurend naar me kijken. 'GRIJP HAAR!' mijn cel werd voor het eerst in mijn hele leven open gedaan. Voor een moment was ik super blij, maar helaas dat werd verstoord door een pijnscheut in mijn arm. Een bewaker kneep in mijn arm en trok me mee. Ik probeerde op te staan om mee te lopen maar hij duwde mij weer op de grond. 'BLIJF LIGGEN JIJ!' Snauwde hij. We gingen naar een trap, de trap ging omlaag ik smeekte of ik op mocht staan maar helaas. Met veel kabaal sleepte hij me van de trap 'auw auw auw!' Ik schreeuwde het uit van de pijn. 'Vrees maar niet prinsesje het komt allemaal goed'. De man keek me sarcastisch aan en gaf me een trap in mijn buik. Ik weet niet hoe lang het precies duurde maar volgens mij was het een trap met wel honderd treden.

Toen we eindelijk bij het einde aankwamen voelde ik niks anders dan pijn. Op mij arm zat een blauwe plek, toen ik er goed naar keek zag ik dat hij langzaam verdween. 'Huh?' Zei ik geschrokken. 'WAT IS ER!!' De man met de baard was woedend, in zijn ogen zag ik woede en angst. 'Niks meneer'. Zei ik met een neppe glimlach. Hij zuchte en we gingen verder de gangen in.
Bij een kamer met een donkere deur stopte we. Op de deur stond werewolve office. In de ogen van de man was steeds meer angst te zien, voorzichtig klopte hij op de deur. De bewaker die mijn arm vasthield liet los. 'Rennen nu!!' Hoorde ik de vage stem weer zeggen. Zonder na te denken begon ik te rennen ik zocht naar een uitgang. Na een minuut gezocht te hebben vond ik een deur met nooduitgang erop. Ik smeet de deur open en ik begon te rennen, na een uur gerend te hebben ging ik even rusten bij een boom. 'Yes, we zijn ze kwijt'. Weer die vage stem. 'Wie ben jij eigenlijk'. Vroeg ik boos. 'Ik ben Naomi jouw weerwolf'. Een schok ging door me heen 'Ik een weerwolf, weerwolven bestaan toch niet'. Naomi zuchte 'jawel ze bestaan echt, en jij bent er één'.'maar laten we hier eerst weggaan ik ruik gevaar'.

Ik ging weer rennen maar werd al snel getackeld door een man. Het was de enge man, er was weer angst te zien in zijn ogen en woede zoveel woede. Ik stond snel op en rende verder. Na een tijdje hoorde ik Naomi opgelucht zuchten 'we zijn nu uit het gebied van die enge wolf hij mag de grens niet oversteken. Als hij dat wel doet kan een andere pack hem vermoorden. Eeh wat is onze pack dan, ik snap er niks van.
'We hebben geen pack ga eerst maar slapen ik vertel je morgen meer'.
-----------------------------------------------------
Dit was alweer deel 2. Dus Luca is een rouge.

Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden.
Sorry voor de spel/typ foutjes.
X Marijke