Şu dönemlerde duvarlar üzerime geliyor,tek dostum onlar aslında.Onlarda üzerine gelmeyi tercih ediyor artık.Yavaş yavaş yalnızlıkla silmek istiyor beni dünya.Yalnız bırakıp bir köşede ölmemi bekliyor sanki.Bende içinde yaşadığım savaşla zor başa çıkarken,koca dünyayla nasıl savaşacağımı düşünüyorum.O gittiğinden beri hep böyleyim mesela ben.Umutsuz ve çaresiz.Umudum bitene kadar ben bendim aslında.Umut beni ayakta tutuyordu mesela,güç katıyordu bana,hayatıma anlam,bana sen katıyordu.Küçük bir kızın elinden en sevdiği oyuncak alınmış gibiyim şimdi.Düşüncelerim duygularıma meydan okuyor gibi,hissettiğimi düşünemiyorum,düşündüğümü yapamıyorum.Hayatları kaybolmuş insanları geri kazanmayı bekliyor gibiyim.Olmayacak Ümitler ekiyorum bahçeme.Bunların tek suçlusu sensin! İçimde fırtınalar kopuyor,herşeyim gidiyor,ellerim boş kalıyor,tutamıyorum seni tutamıyorum...Sarılamıyorum sana iliklerime kadar hissedemiyorum seni!Hücrelerim aşk ile dolmak isterken hüzünle doluyorlar. İçimdeki fırtınam! Yaramda senden,merhemimde...
