İNTİKAM İKİZLERİ

Bölüm 12: SAATLİ BOMBA

Bu bölümü yazmada(biraz sert olsada)bizi teşvik eden btmizel ve damla0854 teşekkür ederiz :D

ELİS

Kutuyu açtıktan sonra yukarı salona çıktık. Amcamın ellerini çözdük. Şuan da salonda koltuklara oturmuş, masanın üzerindeki anahtara bakıyorduk.

Edis'te bende çok şaşkındık. Belki de salondaki ölüm sessizliğinin nedeni buydu. Anne ve babamız bir anahtar yüzünden ölmüştü. Eski bir anahtar. Düşüncelerim arasına dalmışken güler gibi bir ses çıkardım. Ne komik değil mi? Anne ve babamız sadece bir anahtar yüzünden öldü. Damarlarımda akan siniri, öfkeyi ve intikam duygusunu hissediyorum. Ve bu dışarıya sessizlik olarak çıkıyor. Daha fazla dayanamıyorum ve konuşmaya başlıyorum. Edis'te sessizliğe dayanamamış ki oda benimle aynı anda konuşmaya başlıyor. Onun için bu durumun bir kat daha zor olduğunu biliyorum. Bu yüzden sözü ben devralıyorum. "Amca, evet seni dinliyoruz. Bir açıklama yapman gerekiyor şu anda."

Amcam derin bir nefes alıyor ve söze başlıyor. " Bakın çocuklar, bu anahtar çok önemli bir yeri açıyor. Onların hepsi bunu arıyor. Ama..." Bizden gözlerini kaçırıyor. Anlıyorum ki bizim sinirleneceğimiz bir şey söyleyecek. Ama demesinden de belli. Tekrar söze başlıyor.

"Anahtarın tam olarak nereye ait olduğunu bende bilmiyorum." Bu cümleden sonra sinirlerim katlanıyor ve elimi sinirle masaya vuruyorum. Edis'te bir hışımla ayağa kalkıyor. Sinirle konuşmaya başlıyorum. "Sen ne dediğini zannediyorsun. Ne yani annem ve babam bir hiç için mi öldü?" Amcam da ayağa kalkıyor ve yüzüne her zaman ki sert maskesini giyiyor. Konuşmaya başlıyor.

"Elis kızım sakin ol. Bak..." Daha fazla dayanamadım ve sözünü kestim. " Yeter! Kes sesini!Daha ne diyeceksin?! Annem ve babam bir hiç uğruna öldü. Bunu mu açıklayacaksın bize." Derin bir nefes aldım. Ellerimi saçlarımdan geçirdim ve tekrar amcama döndüm. "Ne olduğu belirsiz bir anahtar yüzenden anne ve babamız öldü bizim. Bu, bu eve uçarak gelmedi ya. Senden başka kim getirecek." Yerimde duramıyor bir ileri gidip geliyordum. "O yaratık nasıl anne ve babamızın katiliyse sende o kadar anne ve babamızın katilisin!!!"

Amcam sözümü kesip konuşmaya başladı. "Bak Elis geri dönüşü olmayacak laflar etme. Ben sizin amcanızım. Sizi benden iyi kimse anlayamaz. Yıllarca anne ve babanızın intikamını almaya çalıştık."

Edis daha fazla dayanamamış olacak ki söze girdi. Sesi o kadar soğuktu ki... Kendime sormadan edemedim. Acaba benim sesimde mi böyle çıkıyor? Bunun cevabı karşımızdaki adamdı. Bize böyle konuşmayı öğreten, bizi gerçeklerle tanıştıran da oydu.

EDİS

Şuana kadar konuşmadıysam hepsi Elis'in söylediklerinin benim duygularımı anlattığındandı. Ama amcamın son söylediklerinden sonra sabrım taşmıştı.

"Amca! Sen mi bizimle intikam almaya çalıştın." Derin bir nefes aldım ve konuşmaya devam ettim. "Sen yıllarca kendi vicdanını susturmaya çalışmışsın. Bizi de yanına alarak kendini avutmuşsun." Elis'e baktım ve konuşmaya devam ettim. "Zaten senin gibi bir adam bizim gibi ortada kalmış, hiçbir şeyden haberi olmayan iki tane çocuğu neden yanına alır ki ?" Güler gibi oldum. Elis'in yüzüne baktım. Kafasını salladı. Ben de amcama dönerek,

"Defol git bu evden." Amcam gözlerini ikimizin üzerinde gezdirdi. Elis'ten de bir itiraz çıkmayınca anahtarı almak için masaya yöneldi. Elis ondan önce davranarak anahtarı aldı. Amcam elini anahtardan elini çekti. Elis'in yüzüne baktı. Sonrada koltuğun üzerinden ceketini aldı ve kapıya yöneldi. Son kez arkasını dönerek,

" Pişman olacaksınız. Ama kapım size her zaman açık savaşçı ikizlerim."

Sesi ilk kez bu kadar yumuşak çıkıyordu. Kapıyı kapattı ve gitti.