Amsterdam Dance ~ Martin Garrix Fanfictie

~ Hoofdstuk 27 ~

Jasmin P.O.V.

'Moet ik nog wat meenemen?' vraag ik. Martijn wilt nog steeds niet vertellen waar hij me mee naar toe neemt. 'Nee alles is al geregeld' zegt Martijn glimlachend. 'En moet ik nog iets anders aantrekken of' ratel ik. 'Je ziet er perfect uit Jas, zoals altijd'.

Ik glimlach om zijn reactie, wat is het toch een schatje.

Ook al zegt Martijn dat het niet hoeft, alsnog kleed ik me om in een zwarte, strakke broek met daarboven een zalmroze blouse. Vervolgens kies ik nog oorbellen, het worden knopjes, witte roosjes. Als laatst trek ik mijn zwarte clarks aan.

'Ik heb me toch maar even omgekleed'. 'Je ziet er nog steeds prachtig uit Jas' zegt Martijn en hij geeft me een korte kus op mijn mond. 'Laten we gaan'. 'Jaa ik heb er zin in' zeg ik enthousiast. 'Maar ik moet mijn moeder nog wel even laten weten dat ik weg ben'.

Nadat ik mijn moeder een berichtje heb gestuurd, sluit ik de voordeur en loop achter Martijn aan.

Op de stoep voor mijn huis staat al een taxi klaar. 'Is die voor ons?' Vragend kijk ik Martijn aan. 'Ja maar verder zeg ik niks' grinnikt hij.

Martijn houdt de deur voor me open en ik stap in. Zo te zien heeft de chauffeur de locatie al te horen gekregen want hij begint gelijk met rijden als Martijn ook zit.

Ik kruip dicht tegen Martijn aan en hij slaat zijn arm om mijn schouder. Ik leg mijn hoofd een beetje op zijn schouder. Zijn geur dringt mijn neus binnen, hij ruikt zo lekker en vertrouwd. Een gevoel van veiligheid overspoelt mij.

Na ongeveer twintig minuten doet Martijn zijn handen een beetje voor me ogen zodat ik niets meer kan zien. Na nog vijf minuten gereden te hebben, stopt de taxi.

Martijn helpt me uit te stappen terwijl hij nog steeds zijn handen voor mijn ogen heeft.

Hij betaalt en bedankt nog snel de taxichauffeur waarna Martijn mij begeleid.

Voorzichtig schuifel ik naar voren, bang om te vallen. 'Je laat me toch niet struikelen?' vraag ik ongerust. 'Tuurlijk niet gekkie. Ik heb je goed vast'.

Onder mijn voeten hoor ik wat takken kraken maar ik heb echt geen idee waar Martijn mij mee naar toe zou hebben genomen.

Gelukkig zijn we er vrij snel. Ik voel een koele bries door mijn haren gaan maar gelukkig heb ik een dikke jas aangetrokken.

Martijn haalt zijn handen van mijn ogen. 'Open je ogen maar Jas, we zijn er'.

Voorzichtig open ik mijn ogen. Door het felle zonlicht knijp ik mijn ogen weer een beetje dicht. Als ze eenmaal weer gewend zijn kijk ik om me heen.

Van verbazing valt mijn mond open, het is zo mooi hier. We zijn aan de rand van een grote rivier, op een grote grasvlakte. Achter en op de grasvlakte staan er een hoop bomen.

De zon begint al een beetje onder te gaan. Doordat het zo helder is, wordt de lucht een beetje roze en oranje die worden onderbroken door de vliegtuigstrepen. Deze plek is in één woord echt geweldig.

'Wow, hoe heb je deze plek gevonden?' vraag ik verrast. 'Met toeval kwam ik hier terecht en het voelde gelijk goed. Het klinkt misschien een beetje raar maar het voelt hier zo vertrouwd'.

Ik snap precies wat Martijn bedoelt. Een rustgevend gevoel daalt over mij heen. Het enige wat ik op dit moment hoor zijn de geluiden van de rivier die rustig stroomt, vogels die zingen en de takken van de bomen die lichtelijk heen en weer waaien.

'Ik snap juist precies wat je bedoelt. Kom je hier vaak?' 'Af en toe. Als ik het soms heel druk in mijn hoofd heb, dan ga ik hier wel eens heen om rustig na te denken over alles of om inspiratie op te doen' antwoordt Martijn terwijl hij de rugzak van zijn rug haalt.