"Bunun gerçek olduğunu düşünmüyorum. Sanki uyanamadığım bir rüya gibiymiş gibi geliyor." Cümlem üzerine diğer elimi de tuttu. Kendine çekerek yumruk yaptığım ellerimi açtı. Avuç içlerimi bana çevirdi.
"Eğer emin değilsen parmaklarını say. Rüyadaysan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. Bölüm | Darek Hale'le Tanışmak
Klinikten ayrıları henüz on dakika olmasına rağmen bana on yıl gibi geliyordu. Bir anda iplik söküğü gibi gelen bilgiler, tek tek kulağımdan girmiş gibiydi. Beyimi uyuşturuyordu.
Telefonumu alarak Stiles'ın numarasını buldum. Arama tuşuna basarak telefonu kulağıma yasladım. Telefon üçüncü çalışta açılınca,'alo' demeyi es geçerek direk beynimi kemiren soruyu sordum.
"Birini mi öldürdün?" Ani gelen sorum telefonun karşısındaki Stiles'ın duraksamasına neden olurken, direksiyonu biraz daha sıktım.
"Sky... Şuanda uygun bir zamanda değilim tamam mı? Bunu daha sonra konuşuruz. Sakın babama bu konudan bahsetme."
"Stiles, bak ben ne diyeceğimi bilmiyorum. Tüm bu olanlar, öğrendiklerim, kulağa çılgınca gelmesi gerekirken ben de tam tersi bir etki yaratıyor. Anlayamıyorum, Theo ve tüm anlattıkları - "
"Theo sana bir şey mi anlattı? Şimdi nerede?" Radyodan gelen garip seslerle bakışlarımı yoldan çektim.
"O bana bazı şeyler anlattı ama şuanda yanında değilim. Eve dönüyorum." Rodyoyu kapatarak bakışlarımı tekrar yola çevirdim.
"Yapman gereken de buydu zaten! Her neyse, sana tam olarak ne anlattı?" Radyo kendiliğinden açılırken arabada teklemeye başlamıştı.
'Durumun gelişme gösteriyor.'
Vücudumdaki tüm kan çekilirken gaza bastım.
"Sky? O ses de neydi?"
'Engelleri kaldırmalısın.'
Araba istop ederken dikiz aynasına baktım. Yol bomboştu.
"Stiles, tekrar oluyor. Ne yapacağımı bilmiyorum, Stiles." Dikiz aynasından bakışlarımı çektiğimde o korkunç görüntüleri olan doktorlardan ikisinin, yolun, biraz ilerisinde olduğunu gördüm.
Telefonu yan koltuğa bırakarak vücudumu geriye çekerek kapıyı tekmelemeye başladım.
"SKY!"
Kapı tekmelerime rağmen açılmıyordu.
'Durumun gelişme gösteriyor.'
Koltukta doğrularak pencerenin camına dirseğimi geçirdim. Ikinci vuruşumda cam, tuzla buz olurken geçebileceğim büyüklükte bir delik açabilmiştim. Zorukla camdan geçerek bana en yakın alan olan ormana girdim.
Koştum.., koştum.., koştum... Ta ki karşıma ormanın derinkiklerinde saklanan, yıkık dökük bir ev çıkana kadar. Pek bir şey umut edemesem de, saklanmak amacıyla eve girdim. Kapıyı kapatarak kafamı yasladım. Derin nefesler alarak dışarıda herhangi bir ses duymaya çalıştım.
