Bir Başka Ben

Başlangıç

Bir sürü insan. Geziyorlar, gülüyorlar, tartışıyorlar. Dersten çıkanlar, derse girenler, sevgilisi ile el ele gezenler... Ama içlerinde biri var. Herkesten farklı. Tek başına fakülteye çıkıyor, tek başına derse giriyor, tek başına dersten çıkıyor... Hiç insan yok neredeyse çevresinde... Peki kim bu kız?

Tabiki de benim...

Ben Eflal. İsmim kurak bitkisiz yer anlamına geliyor. Ailem muhteşem bir seçim yapmış... Evet üniversite öğrencisiyim. Hemde ikinci sınıfım. Bende şaşırıyorum nasıl oldu da ikinci sınıf olabildim. Çünkü insanların çok olduğu yerleri sevmiyorum.

Ha ''Burada ne buldun?'' diye sorarsanız... Cevabı ''Bilmiyorum'' olur. Aslında belki de insanların birbirlerini umursamaması beni burada tutmuştur. Tamam burasıda karabalık ama dediğim gibi insanlar umursamaz. 

Tek başıma küçük bir evde kalıyorum. Sabah erkenden kalkıyorum biraz yürüyüş, ardından kahvaltı sonra okul. Okuldan sonrada ya tekrar eve yada barınağa falan giderim. Telefon kullanırım ama ailem dışında kimse kolay kolay aramaz. Yüz yirmi kişilik bir sınıfta okuyorum ama hiç biri arkadaşım değil. Çünkü çevremde insan olmasını pek sevmiyorum.

Aslında bu durumum sınıftan garipseyen bir kaç kişi var. Yanıma gelip benimle muhabbet etmeye çalıştılar ama kısa cevaplar vererek samimiyet ortamını kendi ellerim ile bozdum. İnsanlar arkamdan ne demişler ne diyorlar hiç bilmiyorum. Umurumda da değiller yani. Ama bir kaç konuşma geldi kulağıma. Yok asosyalin teki, yok pskopat vesaire vesaire... Haksız değiller. Biraz delilik, biraz pskopatlık ve fazlasıyla da asosyallik var bende...