Uykum Gibi Gelsen

hep gidişlere yazar ya kalemim, kalışıma beste yapmış şimdi gidemeyişlerim...

Oğlumdu, canımdı, hep gidişlere hasret yazan ben, kalışıma hüzün yazıyorum şimdilerde...

Evde valizlerimi toplarken küçük eski bir sehpanın üzerinde derslerini yapmaya çalışıyordu.Aylardır süre gelen işsizliğim,insanların acımasızlığı, 10 sene hiç hak etmediği halde oğlumun hatırına hep iyi davrandığım beni acımasızca aldatan eski karım. Film şeridi gibi gelir ya insanın hayatı gözünün önüne, gidiştir ya adı,hüzünlüdür elbet... Koskoca dünyaya küçücük fani bedenimin sığmadığı zamanlarımdayım yine.

Gitmek lazımdı, oğlumu da bırakıp gitmekti en iyisi. Döndüğümde biraz daha imkanlarını düzeltebilmekti tek umudum.

Anladım ki, seni seven istemiyorsa senden kopmayı, gitmek, ne çekilen acılara ne de araya sıkıştırdığın hasretlere değmez. Ve inadına kalmayı seversin o an. Herşeye rağmen kalıp sevmeyi seçer yüreğin. Oğlun için, umut için, ve hayali kurulan gelecek olan güzel günler için, inadına kalırsın işte gidemeden.

Valizlerimi topladıktan sonra uzandım bomboş , hayatımızın en güzel günlerini geçirdiğimiz yatağın üzerine. Kalabalık değildi hayatımız, oğlum ve ben. Başka da kimsecikler yoktu. O bana umut, ben ona güven' dim. Kimseden de birşey beklediğimiz yoktu.Bir bitişin eşiğindeydi konuşmalarımız.

-Nereye gidiyoruz baba?
Gulumsedim,o gelip yanıma uzanırken, saçını okşayarak birşeyler anlatmaya çalıştım. Boğazımda cam kırıkları, nefes alsam yüreğim acımaklı...
-Oglum, bazen hayat insanı yorar, bazen insanların imkanı olmaz, ve biz de bu evi kapatmalıyız artık. Sen biraz babaannende kalmak ister misin?

Gözleri dolarak ağlamaklı bir tebessümle cevap verdi:
-Kalırız tabi baba, neden kalmayalım ki?

Gulumsedim yine, söylediklerimi anladığını biliyordum, ve bunu kabul etmemek için çırpınışlarını görürken, ciğerime saplanan tarifsiz acıyı gizlemeye çalışıyordum.

-ben imkanlarımızı düzeltene kadar annene gidip hep orada yaşamak ister misin peki?

Bu sefer dayanamadı ağlamaya başladı. Boncuk gözlerinde yaş görmeye dayanamadigim tek adamdı o. Minik adamımdı benim, canım oğlumdu.

Kahrettim hayatın acımasızlığına .Ve icimde sayiklayarak mirildandigim kelimeler, boğazıma takılan gidişime yazılmış heceler, kalbimde duaya döndü ."Allah' ım, yardım et bana, bir mucize istiyorum."

Gözyaşlarını sildim yüzünü okşayarak.
-Oglum, canım oğlum. Ben seni hiç bırakmayacağım bu hayatta, ağlama, ben ölene kadar senin yanında olacağım. Biz ikimiz olacağız hep.

Gidemezsin bazen.
Gitmene izin vermez ciğerinin bir parçasıysa ardında bırakacağın.
Aşk, sevgi, sevdaysa yüreğinde çağlayan his,
gidersin ardına bile bakmadan acmasızca,
Ama ciğerini bırakıp gidemezsin işte...

Kaldım oğlum. Ben ölene kadar sende kaldım.gidişlere çalım atıp, gözyaşına kaldım.ve ben, bu dünyada seni en çok seven Can' dım...

Canım oğluma.

Samet KILIÇ