Uykum Gibi Gelsen

iki bilinmeyenli bir denklemdik oysa...

Gidenlere üzülürsün  bazen,
Çok üzülürsün,
Bilirsin gidenin yeri dolar da,
Giden seni hiç bulamayacaktır.

Kızarsın, söversin, susar susar haykırırsın,
Ama üzülürsün işte,
İsyanların vicdansızlığınadır, gözyaşın başka birine...

Bilmez giden kendisinin köpeğe atılan bir kemik olduğunu,
Ve gözyaşlarını ona değil ondan çok önce sahip olduklarına akıttığını.

Tekrar eder bu döngü, sen kılını kıpırdatmadığın için, sustuğun için üzgün sanarlar seni...

Hayatındaki bütün değerlerin tek tek gittiğini görürsün, susarsın arkalarından...

İçin acır gidenlerin düşeceği durumu düşündükçe,
İzin verdiğin için, engel olabilecekken, kurtarabilecekken, hiç bir şey yapmadan gitmesine izin vermek, hatta gidişinin daha çabuk olması için türlü oyunlarla gözünü boyamak vicdanını sızlatır.

Kılını bile kıpırdatmadan gitmesini beklersin ama.

Vicdanın lanet okur sana, merhametsizligin gülümser.
Sen hala bir bahane ararsın yaptıklarına, haklı bir sebep bulmak istersin, aldattı dersin, kötüydü dersin, yine bulamazsın vicdanını susturmak bir bahane...
İçin içine sığmaz, giden kendi gittiğini zanneder, gerçeklere dair hiçbirşey bilmezken, sen ahlaksızca oyununa devam edersin...

Kotusundur aslında sen, yaptığın onca iyiliğe rağmen kotusundur,

İnsanlar benim hayatımdan çıkarken, beni terk ederken bile, bunu ben istediğim, izin verdiğim için  yaptıklarının farkına çok sonra varırlardı.
Bense o kadar vicdansız bir adamdım ki, hiç birine gerçeği söyleyemedim.

Ve sonunda anladım, ben iyi bir adamdım, ama şerefsizin biriydim işte...

Şimdi iki bilinmeyenli bir denklemiz be sevgili, x in biri sen, biri de seni bulduğumda kaybettiğimiz ben...

Başın sağolsun...

Samet KILIÇ