Sen Benimsin (ASKIDA)

~4~

Öncelikle hikayeyi pek okuyan yok aslında ama ben paylaşmak istiyorum çünkü yazmak gerçekten çok eğlenceli.Umarım bölümü beğenirsiniz.

Multimedia'da Eylül var. :)

Bu bölümde bana yardım eden Vildan Yanmaz'a teşekkür ederim.İyi okumalar..

BARAN'DAN

Bugün nasıl oldu da Eylül’ü kucağıma alıp zorla arabaya bindirdim. Oysa doğru düzgün bile konuşamamıştık. Neler yaptığımın ne dediğimin farkında bile değildim. Neler oluyordu bana. Daha önce hiç böyle hissetmemiştim. O gıcık kaptığım havalı kızla konuşmak istedim. Defol git dediğinde onu üsteledim. Ben böyle değildim. Kafamda birçok soru işareti vardı. Düşünmeyi kesmem lazım. Normalde hiçbir şey düşünmem ben olduğu gibi gelişine uygularım peki şu an bana ne oldu ? Az kalsın bütün gururumu bir yana bırakıp ona gerçekleri söyleyecektim.Benim için zavallı diye düşünürdü belki de?Onun gibi biriyle hatta düzeltiyorum sadece onunla olabilmek için kendimi bu kadar değiştirdim.Sırf yüzüme bakması için..Ama sonra ne mi oldu?Kendimden eser kalmayan bu aptal tipe dönüştüm.Kızlar eskiden yüzüme bakmazken şimdi benimle yatmak için sıraya giriyorlar. Bu istediğim şey değil.Bu tip bile onu yanıma getirmedi ve ben hala onu istiyorum.Siktiğiminparası yüzünden Melih'ten başka arkadaşım yok.Etrafıma bakılırsa tabi hepsi kardeşim(!).

Tavanla biraz daha bakışmaktan vazgeçip yatağımda doğruldum.Elimi saçlarımın arasına geçirdim ve banyoya doğru yöneldim.

Sıcak bir duşun ardından üstüme rahat bir şeyler geçirip aşağı indim.Annem ya da babam her zamanki gibi yoktular.Artık yokluklarına alışmıştım belki de.Gerçi yılda en fazla 4-5 kere eve uğrayan ebeveynlerle yaşadıkça insan git gide alışıyor bir bakıma.Fakat ne kadar inkar etsem de küçük bir kısmım onları özlemiyor değil.Mutlu bir aileyi kim istemezki?Ama benim o mutlu aileden maalesef umudum kalmadı.

Üstüme ceket alma ihtiyacı durmadan kapının önündeki motora atlayıp her zamanki gittiğim barın olduğu sokağa sürdüm.Buradaki herkesin bana saygı göstermesi kötü değildi aslında.Birkaç kişiye selam verdikten sonra köşedeki masalardan birine oturdum.Barmenden bir viski istedikten sonra etrafıma göz gezdirdim.Birbirlerini yiyen çiftlerden dans pistine kadar herkesi inceledikten sonra yanıma oturan grupla dikkatimi masaya verdim.İşte yine buradaydılar.Benim o mükemmel(!) kardeşlerim..

Kucağımdaki kız biraz daha boynuma gömüldüğünde artık ondan sıkılmıştım.Üstümden itip ayağa kalktım.

“Nereye?” dedi o yılışık sesiyle.Ona cevap vermeden yürümeye başladım.Bileğimi tutmasıyla yerimde durdum.Adıyla bile ilgilenmediğim kız bu sefer önüme geçti ve ellerini ensemde birleştirdi.

“Hadi ama biraz daha kalamaz mısın?”

“Defol.”dedim onu kendimden iterken.Kız biraz afallamıştı ama yere düşmedi.Daha sonra da yavaş adımlarla gitti.

EYLÜL'DEN

Sabah kısa bir kahvaltıdan sonra dışarıya çıktım.Servisle gitmeye karar vedim ki zaten kısa bir süre sonra servis geldi.Çoğu öğrencinin gergin bakışlarını görebiliyordum.Servise ilk defa binmiştim. Normalde bu eziklerle asla aynı mekanda bulunmazdım.

Servis okulda yaklaştığında indim.Servisle okula gitmek tam eziklerin işiydi.Tamam binmiştim ama bir kerelik bir şeydi bu.Hafifçe başımı salladıktan

Dünü tekrar hatırladığımda içimde yine o adlandıramığım bir şeyler oldu.Ondan nefret ettiğimi tekrar bana hatırlatmıştı.Onu düşünerek kendimden tiksinmeme neden oluyordu.Dünü düşünmekten vazgeçip okula doğru yürümeye başladım.

“Eylül!” adımın söylenmesiyle arkama baktım.Baran'ı görmemle hemen önüme dönüp yürümeye başladım.Bileğimde hissettiğim eliyle beni kendine hızlıca döndürdü ve dudaklarıma yapıştı.Bir an durumun verdiği şokla kalakaldım.İlk öpücüğümün en nefret ettiğim kişiden olması belki hayatın bana oynadığı bir oyundu.Kendimi o kadar değersiz hissediyordum ki..Dudaklarını benden ayırıp gözlerime baktı.Karşılık beklediğine adım kadar emindim ama asla kendimi buna kaptırmamalıydım.O asla beni istemiyordu.Sadece lanet olasıca popülerliğimin peşindeydi.Onun gözünde hiçbir değerim yoktu.O ise benim gözümde..Hala kendime bile kabullendiremediğim birkaç şey yüzünden hala bu duygunun ismini koymamıştım.Onu sevmiyordum,hoşlanmıyordum da.Ama bana hissettirdikleri daha farklıydı.

Bir adım geriliyip kafamı hızlıca sağa sola salladım.Sanki bu olay bir rüyaydı ve ben bundan hemen uyanmak istiyordum.Gözlerimden yaşlar aktığının farkındaydım.Tanrıya şükür kimse yoktu herkes okula girmişti.Gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim.

“Senden nefret ediyorum.”dedim.Bana ağlayacakmış gibi bakışlarını umursamadım.Nasıl hissettiği umrumda değildi.Beni de belki o iğrenç sürtüklerinden sanmıştı.

“B-ben özür dilerim.” sesi ağlamaklı çıkıyordu.Ama şuan tek önemsediğim kendimdi.Bundan sonra da böyle olacaktı.Eski halime tekrar dönecektim.Kimseyi umursamayan kız halime.Umarım bir daha kimse beni eski halime döndürmezdi.

Hızlı adımlarla durağa doğru koştum.Okula belki öğleden sonra giderdim ama bu halde asla gitmeyecektim.Otobüs geldikten sonra hızla içine bindim.Camdan dışarı baktığımda Baran'ı gördüm.Bütün camlara tek tek bakıyordu.Gözü benimle buluştuğunda dudaklarıyla “Gitme!” dedi . Onu umursamayıp önüme döndüm ve gözlerimi tekrar sildim.

Eve gelince üstümdekilerden hemen kurtulup soğuk bir duşa girdim.Dudaklarımı kanatırcasına sildim ama hala aklımda o vardı.Duştan çıktıktan sonra eski kıyafetlerime göz attım.Her zaman gotik takıldığım o zamanlara.Tabiki fazla abartılı değildim.Sadece siyah kıyafetler,eyeliner,siyah göz kalemi,siyah bileklikler ve siyah zımbalı ayakkabılarım.İşte yine o eski halime dönüşecektim.

Siyah dar pantolonumu giydikten sonra üstüme siyah deri ve zımbalı ceketimi giyinip fermuarını çektim.Saçlarımı düzleştirdikten sonra elime bilekliklerimi taktım.Zımbalı ayakkabımı giydikten sonra çantamı almadan tekrar okula gittim.Herkes eski halime şaşırarak baktı.Eskiden böyleydim fakat size bile açıklayamayacağım nedenlerden dolayı daha normal giyinmeye başlamıştım.Ama o gerizekalı beni yine eski halime dönüştümeyi başardı.

Ders başlamamıştı henüz ama yine de koridorlarda kimse yoktu.Sınıfın kapısına geldiğimde bekledim bir süre.Hayır tabiki de heyecanlanmadım.Sadece böyle davranmayalı uzun zaman oluyodu.Kapıyı hızla açıp içeri daldım.Herkes hayret dolu bakışlarla bakıyordu.Sırama geldiğimde bir kızın oturduğunu farkettim.Madem eski halime dönecektim o zaman biraz sert olmalıydım.Kızın saçını tutup yere attım.Eşyalarını da yere attıktan sonra sıraya oturdum.Kız nereye uğradığını şaşırmış fakat bir o kadar da sinirle bakıyordu.Ayağa kalkıp resmen cırladı.

“Ne yaptığını zannediyorsun?” Onun bu söylediğine karşı sadece güldüm.Sınıftaki diğer kızlardan biri onun yanına gelip hemen koluna girdi.Kulağına birkaç şey fısıldadıktan sonra ikiside gitti. Baran bana bakıyordu bunu farkedebiliyordum ama ne olursa olsun ona asla bakmayacak hatta konuşmayacaktım.Eski halime döndüğüme göre o da benimle konuşmaktan çekinirdi umarım.Ki böyle yapmazsa neler olacağını kendinden iyi bilen kimse yoktu.

Vote verirsiniz umarım. :) <3