Sen Benimsin (ASKIDA)

~8~

Bölüm geciktiği için özür dilerim.Şehir dışına çıkmıştım.

Multimedia ve bölüm şarkısı var.

İyi okumalar..

Bugün ilk defa mutlu kalkmıştım.Ne zamandır bu kadar huzurlu ve sevgi dolu hissetmiyordum.Üzerime gözüme kestirdiğim açık mavi kot şortumu ve siyah sporcu atletimi giydim.Soğuk bir duş aldıktan sonra çantamı omzuma takıp aşağıya indim.Babam benden önce çıkmış olmalıydı.Bunu masanın üzerindeki kahvaltılıklardan anlayabiliyordum.Oturup bende bir şeyler atıştırdıktan sonra evden çıktım.Karşımda Baran'ı görmemle ani bir şok yaşadım.

Bu çocuğun beni bu kadar değiştirebileceğini asla tahmin edemezdim.Son günlerde kimseye bağırmıyor,okulda sorun çıkartmıyor ve en önemlisi birini ilk defa bu kadar önemsiyordum.

Düşüncelerimi bir kenara bırakıp seksi erkeğimin-bu elbette Baran oluyor-yanına gittim.

“Günaydın bebeğim.”bu sözü duyar duymaz bir iki saniyelik şoktan sonra gülümsedim.

“Sana da günaydın.”dudaklarıma uzandığında şaşırmıştım ama bir yönden de artık bu duruma alışmaya başlıyordum.Sonuçta biz sevgiliydik.Sevgili..Ah tanrım bu harika.

Bu kısa konuşmanın ardından okula doğru yürümeye başladık.Elini belime koyduğunda bütün vücudum alev almaya başlamıştı sanki.Benim bu halime gülen Baran'ın gözlerine baktığımda dudaklarını birbirine bastırdı.

“Hey bu kadar irkilmene neden yok.İstersen yanında durmam.”

“Saçmalama.Sadece...Bilirsin ben böyle bir şeyi ilk defa yaşıyorum.”başını eğip alnını alnıma koydu ve burnumun ucuna küçük bir buse kondurdu.Bu yaptığı karşısında gülümsemeden edemedim.Beni alıştırmaya çalışıyordu kendisine.Bir bakımdan o da hala bana alışamamıştı.Bunu bana yaklaştığında heyecanından görebiliyordum.

Pozisyonumuzu hiç bozmadan okula girdik.Okuldaki herkes tuhaf tuhaf bize bakıyordu.Tabi bir bakıma haklılardı.Birkaç güne kadar düşman olan iki kişi şimdi okula sarmaş dolaş giriyordu.Herkesin bize bakmasını umursamadan-her zaman yaptığım gibi-kendimi hiç bozmadan yürümeye devam ettim

* * *

Ve nihayet zil çalmıştı.Sınıftan çıktığımda Baran beni bekliyordu.İçimdek bütün organların içinde kelebeklerin uçuştuğunu hissedebiliyordum.Baran'ın koluna girdim ve birlikte kafetaryaya gittik.Yemeğimi yerken bir yandan da Baran'a kaçamak bakışlar atıyordum.Cebimden gelen titreşimle gözlerimi zorda olsa ondan ayırdım ve telefonumu cebimden çıkardım.

Mesaj'ı görmemle ani bir şok yaşadım ama Baran'ın görmemesini umarak tekrar eski halime döndüm.Mesaj Görkem'dendi.Onu tamamen unutmuştum.Bu yüzden içimden kendime binlerce küfür yağdırdım.

“Nasılsın güzelim?Seni çok özledim.Bakıyorum da çok çabuk unuttun beni.” yazdığı mesaja ne cevap vereceğimi düşünürken gözüm karşımda bana soran gözlerle bakan Baran'a kaydı.Ona açıklama gereği duydum ama kesinlikle söyleyemezdim.

“Bir arkadaş.”dedim telefonu sallayarak.Cevapla kısmına girip ne yazacağıma karar verdim.

“Seni unutur muyum hiç?Son günlerde sadece biraz yorgunum.Yoksa her zaman aklımdasın bunu sen de biliyorsun.Ayrıca geçen günki olay için üzgünüm. Gitmeseydin keşke :(“mesajı gönderdiğime inanmıyordum.Resmen her kelimem yalandı.Onu üzmemeye çalışıyordum.Tamam arkadaştan öte bir şeyler yaşamıştık ama ben hiçbir zaman onunla o manada düşünmemiştim.Onunla buluşmalıydım.Bu fikri bulduğum için aklıma tonlarca teşekkür edip mesaj yazma kısmına girdim.