She's A Nobody While He's Somebody

Chapter Four: A bond with him?

ArtDoyle thanks for supporting me! :-)

Nandito ako ngayon sa likod ng school. Tahimik kasi dito and wala ding mga istudyante kaya dito napapayapa ako. Si Daniella naman ay absent ng 3 days, pinapunta kasi siya ng parents niya sa US. Kaya ngayon ako lang mag-isa. These past few days kasi, si Daniella ang palagi kong kasama.

Nabigla naman ako ng biglang may tumakip sa mga mata ko. Akala ko ba 3 days pa siya dun? Ehh bakit nandito na siya? I'm very sure that it's Daniella, wala naman na kasing may gustong lumapit sakin dito maliban sa kanya.

"Alam kong ikaw to Daniella."

"You sure?"

"D-Danzle?"

"Hahahahaha buti naman kilala mo pa pala ako."

"Uhmm.... wala naman na kasing kumakausap sa akin dito na lalaki maliban saiyo."

"So I'm special then."

"Pa-paano mo naman nasabi yan?"

"Kasi ako ang unang lalaki na kumausap saiyo dito sa GFU. So that's the reason kung bakit special ako saiyo. Diba? At ako rin ang unang nakapansin ng ganda mo."

"Hmmm."

May nauna na sana saiyo, kaso iniwan niya din ako.

May binulong pa siya sa huli pero di ko na narinig. Nabigla naman ako nang nagsalita siya ulit matapos ng awkward moment.

"You know what? I know someone who is very famous and his a celebrity. But he doesn't like all the attentions that he got. He wants to be a nobody, cause he think that may be in being a nobody he can have freedom. Freedom to do all the things that he wants. Going to a public place, eating some street foods and being with the person he loves in public."

I'm so shock on what he said. Maybe because I thought that no one wants to be a nobody. 'Cause being a nobody doesn't mean that you can always have the freedom to do all the things that you want to do.

"Hmmm..... that person is so lucky."

"How can you say so?"

Nalilito niyang tanong.

"His so lucky, because everyone likes him. There are a lot of people who loves him. Being a nobody doesn't mean that you can always have the freedom to do all the things that you really want to do. Maybe nabibilang lang sa kamay ko ang mga taong nagpapahalaga sa akin.Wala na nga siguro ehh baka si Daniella nalang. That's why I'm so thankful to have her. I'm just a nobody yet I can't do the things that I want to do. I kept on avoiding all the bully here in this University. Samantalang siya, iniiwasan niya pa ang mga taong nagmamahal sa kanya."

Batid ko at ngumiti ng mapait. Hindi ko napansin na may tumulo na pala na luha mula sa aking mga mata. I was shocked when he wiped my tears away and pull me for a hug.

"Just cry Heirra. Crying doesn't mean that you're weak. It means that you're strong for letting others see your weaknesses."

Pag sabi niya noon ay mas lalo namang tumulo ang mga luha ko. Bumalik sa ala-ala ko lahat ng mga pang-aapi nila sa akin. Sa pagkawala ni Mama at doon na nagsimula ang pag mamaltrato nila Antie at Claire. I was just seven years old that time. Pagkawala ni Mama ay sunod-sunod naring nawala ang mga taong malapit sa akin. I never thought na makakakilala pa ako nang katulad ni Daniella............ at ni Danzle. Hindi ko naisip na sa isang tao na pangalan lang niya ang alam ko pa mailalabas ang mga hinain ko sa buhay ko.

******

"You okay now?"

"Hmmm."

Sabay tango ko at ngiti. This time iyong totoong ngiti na. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko. Ang sarap sa pakiramdam na may malalabasan ka ng sakit na kinikimkim mo sa napakatagal na panahon.