She's A Nobody While He's Somebody

Chapter Three: Her Protector

Third Person's POV

"Good Afternoon GFU!
Good afternoon Green Fielders!
This is Mystique at your service!"

"Ohmyg! I really miss her voice! She's so amazing!" -Student 1

"How can she have that kind of voice? Ugh! I'm jealous." -Student 2

"It's been 3 years, pero hindi parin nagpapakilala si Mystique. Hmm.... I'm really curious about her." Student 3

"So, did you enjoy your vacations? It's the first day of school so it's usually your story telling time isn't it?"

"I wonder what's her plan for today? " -Student 4

"If you want to share something about your vacation, go and post at our schools page now and get a chance for me to share it to the university."

Dahil nga sa mga narinig ng mga istudyante ay nag si kanya-kanya na sila nang kuha ng phone nila at nag post na sa page ng school nila.

Everyone admires Mystique because of her voice. But no one knows that behind that fascinating voice is the nerd that they hated the most.

****

Athena's POV

How I wish na ganyan parin sila kung sakaling malaman nila na si Mystique at ako ay iisa.

Sa wakas! Makakauwi narin ako. Katatapos ko lang sa pag-aayos ng mga libro dito sa library at ngayon ay pauwi na ako.

Pagdating ko ay tahimik na lamang akong pumasok sa loob ng bahay nila Antie. Nakita ko naman si Antie na nanonood ng TV.

"Oh? May balak ka pa palang umuwi? Akala ko lumayas ka na. Wala ka talagang kwenta! Palalamunin ka na nga lang ang tagal-tagal mo pang umuwing bata ka!"

"Sorry po Antie. Alam niyo naman po diba? Full scholar ako sa GFU at may mga duties po ako."

"At ngayon marunong ka nang sumagot-sagot ha!? Bakit sila ba ang nag papalamon sayo? Sila ba ang nagpapatira sayo!? Diba ako!? Wala nang libre ngayon kaya dapat gawin mo din sa tamang oras ang mga trabaho mo rito! Walang silbi!"

"Sorry po Antie."

Batid kong malaki ang utang na loob ko sa kay Antie kaya hinahayaan ko nalang siya. Baka darating rin ang panahon na matanggap niya rin ako hindi bilang kasambahay kundi bilang kapamilya.

****
Athena's POV

Isang linggo narin ang nakalipas pagkatapos nang unang araw nang pasukan. Wala parin namang nag babago, trabaho sa bahay, duties dito duties doon, aral dito aral doon, bully dito bully doon. That will always be my daily routine.

Papunta na ako ngayon sa GFU at saktong 7:30 pa naman kaya maaga-aga pa. Habang naglalakad ay may naririnig akong tumatawag sa first name ko na ikinapagtaka ko rare kasi masyadong may tumawag sakin sa first name ko. Usually iyong second name ko talaga ang tawag nila sa akin or ang iba naman Nerd.

"Heirra! Sandali!"

Liningon ko naman ang tumawag sa aking pangalan at may nakita naman akong paparating na bike kaya mas pumunta pa ako sa tabi.

"D-DJ?"

"Yeah it's me. Long time no see. Musta ka na?"

"Ah-ahh yeah. I'm fine I guess."

Tumango tango naman siya habang naka ngiti. He's not wearing a school uniform just like the last time that I first met him, that's why I'm really curious if how did he managed to enter the university without wearing a proper school uniform.

"Sabay ka na sakin. Kasya ka naman dito sa likod ehh."

"Uhm huwag na DJ malapit lang naman. Isa pa hindi ka naka school uniform so I'm guessing that your going somewhere?"

"Hahahahaha! No I'm on my way to GFU and it doesn't matter if I'm wearing a uniform or not. So lets go?"

Wala na akong nagawa dahil pinipilit niya talaga akong sumakay sa likod ng bike niya.

Malapit na kami sa school gate kaya sinabi ko na lalakadin ko na lang baka kasi mas lalo lang akong pagkainitan ng school buddies ehh. Mabuti naman at pumayag siya.

Pagkatapos kong mag pasalamat sa kanya ay pumanhik na rin siya. Ngunit sa aking ipinagtaka ay hindi siya dumaan sa school gate. Hmm he's weird.

Nagpatuloy na lamang ako sa aking paglalakad patungong school gate.

"Good morning po Mang Nestor!"

Bati ko kay Mang Nestor na matagal ng security guard ng GFU.

"Good morning din Athena!"

Sabay ngiti niya rin. Kagaya nang sinabi ko dati ay close ko na talaga ang personnel nitong University, palagi kasi nila akong nakikita na tumutulong.

Habang naglalakad ako ay nakayuko lamang ako upang hindi na ako pagtuunan nang pansin ng mga istudyante, kaya hindi ko napansin na nasa harap ko na pala ang Campus Queen Bee na mainit na talaga ang dugo sa akin kasama ang mga alalay niya.

"So how are you nerd?"

"A-anong kailangan mo Sofie?"

"Tsk. Your still so ugly as always. Hindi ka talaga nababagay dito nerd. Halika sumama ka ihahatid kita sa lugar kung saan ka nababagay."

"M-may pupuntahan p-pa ako S-Sofie ehh."

Nauutal kong paliwnag. Baka kasi ano nanaman ang gawin nila ehh.

"No excuses! Girls! Drag her!"

Hinigit naman ako ng mga alalay niya.

"Na-nasasaktan ako."

"Then? So what? We don't care kahit mamatay ka pa sa sakit diyan!"

Tumigil naman sila sa harap ng trash can area.

"Diyan! Diyan ka nababagay!"

Sabay tulak sa akin ng mga alalay niya sa basurahan.

'Di ko na napigilan ang aking mga luha at kusa na lamang itong umagos na tila gripo. Ang tanga ko. Alam ko sa sarili ko na hindi na nila ako magugustuhan pero umaasa parin ako na dadating ang araw na mawawala ang galit nila sa akin. Ang galit nila na 'di ko man lang alam kung saan nang gagaling.

Maybe all of them hate me because of my looks, but can't they just accept me for who I am? Can't they just accept the fact that it's the real me.

Habang umiiyak ako na naka upo dito ay tumatawa naman sila Sofie saakin. Ngunit nabigla na lamang ako nang may lumapit sa akin at inalalayan akong tumayo.

"You don't have the right to treat her in that way. You don't have the right to judge her just because of her looks, 'cause you don't know the real her behind that thick glasses. You don't know the story behind that ugly nerd that you were saying. So please, if you can't do anything with your b*llsh*t lives, back off and mind your own f*ck*ng business!"

Then the person who save me drag me away from them. From all the people who's been treating me like a trash.

"Let's go to the locker area, I have an extra uniform there. I'll let you borrow them."

I thought I will never have someone who's willing to accept me for who I am anymore. Akala ko wala ng tao ang kaya akong tanggapin kung sino nga ba ako. Iyong kaya niyang tanggapin lahat ng mga imperfections ko. That kind of person who wouldn't give any care about my looks. That kind of person is what I've been dreaming to have.

'You don't know how thankful I am. Thank you Daniella.'