Sabah uyandığımda kendimi çok yorgun hissediyordum. Adeta üstümden tır geçmiş gibiydi. Üstüme giyinecek bir şeyler aramaya başladım. Benim kıyafetlerimi bulamadım. Neden çok azlardı anlamadım. Leo'nun kıyafetlerine şöyle bir göz attım. Onunkiler daha rahat gözüküyordu. Bir tanesini aldım ve giyinmeye başladım. Saçımı da yaptıktan sonra kapıya doğru yöneldim. Merdivenlerden aşağı indim Leo daha uyuyordu. Mutfağa girip bir su içmeye karar verdim. Fakat bir dakika bardaklar neredeydi? Sanırım evi biraz daha detaylı araştırmam lazım. Eveet bir dolap karıştırayım barii. Dolabın birine yaklaştım ve kapağını açmamla cipslerin üstüme düşmesi bir oldu. Çıkan gürültüye Leo'da uyandı.
"Neler oluyor orada ? "
"Bir şeyler içmeye karar verdim. Bardaklara bakıyordum ki şu cipsler üstüme döküldü. Ne işi var bunların burda" diye bağırınırken bir yandan da ayağa kalkmaya çalışıyordm. Leo geldi.Beni kaldırdı ve,
"Cips yemeye bayılırsın PAIGE. Bağırmayı bırakta toplayalım" dedi
Bir pakette açıkmış ve yere dağılmış. Bir kaç tane elimde biriktirip Leo'ya atıp kaçtım.
Arkamdan "Bu hiç adil değil ama dağıtıp kaçtın" diyerek güldüğünü duydum.
Salonun diğer ucuna kaçarken sırtımı bir duvara yasladım ve arkaya doğru düşmem de bir oldu. Duvar sandığım şey karton kutularmış. Görmemiştim ki ama !
"Paige napıyorsun orda? " Çığlıklarımı ve kahkamı duymuş olmalı ki yanıma yaklaştı.
"Bu ev fazlasıyla dağınık. Nasıl yaşıyorsun burada" diyerek gülüyordum.
Leo "Yaşamıyorum. Yaşıyoruz" dedi. Biraz bozulmuş gibiydi. Durumu toparlamak amacıyla bir şeyler söyledim.
"Bak ben dağınık değilim. Muhakkak senle tanıştıktan sonra böyle oldum." Leo bana bakıp kahkalara boğuldu.
Yüzümde aptal bir gülümsemeyle;
"Ne? Neye gülüyorsun ?"
Gülmesini bırakıp bana döndü ve
"Senin yüzünden dağınız dedi." Gözlerimi kocaman açarak ona bakıyordum. "Tabii senin yüzünden. Heykeltraşlık işine başladığından dolayı hep dağınık çalışırsın ve evi dağıtıp toplamamaya bayılırsın" dedi ve tekrar gülmeye başladı. Gerçekten kendime inanamıyordum.
"Ben mi dağınım? voooov inanmıyorum" Leo beni kaldırdı ve birlikte mutfağa geçtik.
"Şimdi bir bardak su içmek istiyorum ve bana bardakları göster bakalım."
"Aslında her sabah kahve yaparsın. Kahvaltı yapmadan kahve içmeye bayılırsın." dedi.
"Aaa öylemi? O zaman kahve içeyim" diyerek kahve yapmaya yöneldim.
"Gerek yok ben az önce yaptım"
"Teşekkür ederim. Sen işine gitmeyecek misin? "
"Seninle kalmamın doğru olduğunu düşünüyorum."
"Yoo lütfen benim için gitmemezlik yapma. Gidebilirsin. Bende biraz evi toplamaya çalışır hemde neyin nerde olduğunu öğrenirim."
"Pekala. O zaman bu telefonun. Buda benim telefon numaram. Biraz para da bıraktım. Bir şeye ihtiyacın olunca ara. Görüşürüz." dedi ve çıktı. Masa da telefonum, Leo'nun telefon numarası vardı. Aslında hava güzeldi.Biraz dışarı çıksam bir şey olmazdı. Kapıyı açtım ve dışarı çıktım. Etrafı geziyordum. Bir pastaneye girdim. Vitrindekiler muhteşem gözüküyordu. Bir keki gözüme kestirdim ve çalışana söyledim. Çalışan kız bana bakarak
"Her zamankinden almaz mısınız? "
"Her zaman aldığım bir şey mi var? Aaa tabii lütfen" Pastaneden çıktım. Bir kaç mağazaya girdim. Kendime bir kaç kıyafet aldım. Fakat çok yorulmuştum. Eve dönmeye karar verdim. Geldiğim yolu takip ederek bulabilirdim. Pastaneye doğru yürümeye başladım. Fakat bir türlü bulamıyordum. Bir kaç sokaktan girip çıktım ve her şey çok karışmıştı. Cebime baktım. Telefonum yanımdaydı. Ohhh hayır Leo'nun numarası masada kaldı. Aklımda bir tek annemin numarası var. Bir dükkana girip telefonu kullanarak annemi aradım. Yanıma gelmesini, yolumu kaybettiğimi söyledim. Dışarıya çıkıp annemi bekledim. Biraz sonra geldi. Beni eve götürdü. Fakat içeri girmedi.Eve geldiğimde Leo evdeydi. Bana bakıyordu.
"Nerede kaldın? Neden beni aramadın?"
"Numaranı almayı unutmuşum. Biraz gezmek istedim. Sonra evi bulamayınca annemi aradım. O bıraktı beni. Çok kızdın mı?"
"Yoo bir dahakine haber ver" diyerek yukarı odasına çıktı. Onu kızdırmıştım biraz. Yarın gönlünü alacağımı düşündüm. Yorulduğum için koltuğa oturmuştum. Uyumuşum. Sonra Leo'nun beni odama çıkardığını hissettim. Derin bir uykuya daldım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞK YEMİNİ
RomansaNeşemi gören herkes mutluyum sanıyor. Ben onların bu düşüncelerinede gülüyorum. Ailemden ayrılalı 7 yıl oldu. Evliliğimin 2. yılında ise geçirdiğim talihsiz kaza hafızamı kaybetmeme neden oldu. Ne kadar tuhaftırki maalesef hayatımın en güzel zamanla...