Het voelt als een achtbaan waarin ik niet meer omlaag ga. Waarin ik wacht op actie, want actie geeft reactie en dan kan ik weer doorgaan.
Een en al leegte, een steek door je lijf een gevoel van onwetendheid.
Leren te accepteren blijft zich tegen me keren, ik lijk er niet uit te komen. Ik lijk er alleen maar over te dromen.
Dromen over de waarheid die niet echt lijkt, maar toch is het de realiteit.
Weet je, uiteindelijk is het toch allemaal een leerproces. Gewoon een aaneenstelling van altijd herhalende schijnsucces.
YOU ARE READING
Just some thoughts
PoetryJe kent het wel, om de vijf minuten draai je je weer om. Het is nacht, maar jij bent wakker. Op straat is het stil, maar in je hoofd is het druk. Vol met gedachten, en je kan ze niet uitzetten.
