Trapped | SoB2017

Lauren | De tas '13

"Hoi.", stamelt een meisje die Lena blijkt te heten. Ik trek me er niet zoveel van aan. Ik zie wel dat mensen zich voorstellen en ik doe hetzelfde. Ruzie maken is niet datgene wat je nu het liefste wil. Toch is er iemand die mij het meeste opvalt er is een jongen die Jeremy heet.

Ik heb wel weer genoeg van iedereen. Ik besluit om een rondje te gaan lopen. Een andere kant op dan waar Gary vandaan gekomen is. Dan vind ik wellicht nog nieuwe dingen. Ik vind iets waarvan je een pad zou kunnen maken en besluit er in te lopen. In de verte zie ik een bananenboom en begin te rennen! ETEN! Dan begin ik te twijfelen, in mijn achterhoofd weet ik dat daar nog zeven anderen staan. Andere hongerige overlevenden. Ik kan dit niet in mijn eentje opeten of geheim houden. Ik luister naar mijn intuïtie en besluit iemand te halen om me te helpen de bananen uit de boom te halen en ze te verdelen met iedereen. Ik kies voor Jeremy, ik weet niet waarom, maar iets in mij heeft mij tot hem aangetrokken. De manier waarop hij doet en praat. Ik denk dat wij nog wel eens vrienden zouden kunnen worden. Ik loop terug en fluister in zijn oor wat ik gevonden heb. Hij geeft een kort knikje en loopt met mij mee. Hij kijkt nog eens naar de rest die ons vragend aankijkt. Sommigen zelfs iets argwanend, maar het kan me niet schelen. Straks zullen ze blij met ons zijn.

In het bos probeer ik een gesprek aan te knopen, maar het lukt niet helemaal. Hij is mysterieus. Ik kan mijn vinger er niet opleggen en dit maakt het extra interessant, want mensen labelen is juist mijn specialiteit. Ik heb er niet voor niets voor gestudeerd. Ik probeer hem vragen te stellen over wat er gebeurd is. Hij geeft een aantal antwoorden over een vliegtuigongeluk. Een vliegtuigongeluk in een reis naar Cyprus. Hij kijkt me een beetje vreemd aan, waarom ik dat niet meer weet. "Ik heb denk ik een hersenschudding", antwoord ik.

Hij knikt. We lopen terug met de bananen en delen ze uit aan iedereen. Er zijn er een heleboel die aan die heel erg blij zijn met de vondst.

"Ik bewaar de banaan voor later, wanneer ik het echt nodig heb," zegt Eden met een glimlach. Ik niet, het kan me niets schelen. Ik heb hoofdpijn en ik heb honger. Jeremy zondert zich al weer af en besteed niet veel aandacht meer aan mij. Ik blijf hem mysterieus vinden. Mij afvragend wat ik kan doen aan de hoofdpijn bedenk ik me dat er vast wel iemand is die zo slim was om paracetamols bij zich te nemen in een vliegtuig en ik kijk naar de tas die ik om me arm draag. Herinnerend hoe ik hier aan gekomen ben.

Terwijl ik naar de groep probeer te lopen struikel ik over een brokstuk. Ik val met mijn hoofd op een tas. De hoofdpijn die ik al had wordt alleen maar erger. Ik voel een enorme steek. Ik sta weer op en kijk naar de tas waar ik zojuist op ben gevallen. Ik besluit hem mee te nemen. Ik weet nog niet waarom, maar ik neem hem mee. De groep kijkt me aan, ik wijs naar de tas, alsof ik mijn eigen tas heb gevonden. In de werkelijkheid weet ik niet van wie deze is.

Ik doe hem open en vind een medicijndoosje, zo'n typische die je bij de apotheek altijd krijgt. Ik open hem en vind een aantal paracetamols. Deze besluit ik wel voor mijzelf te houden. Ik weet niet hoelang deze pijn nog aanhoudt. Ik slik hem door zonder water. Ik heb daarvoor geen keus. Water is er niet en direct komt bij mij de vraag of we überhaupt drinkbaar water zullen vinden. Of dat we op kokosnoten jacht moeten. Ik moet lachen om mijn eigen gedachte.

Ik hoor Selly zeggen dat het vuur is uitgebrand. We kunnen gaan zoeken naar spullen. Ik sta op en ik loop naar de wrak stukken. Ergens ben ik wel een beetje bang voor wat we allemaal zullen gaan vinden.