Trapped | SoB2017

Eden | De zoektocht '18

"Selly, waar is Finn?" vraag ik aan Selly. "Geen idee. Ik dacht dat hij al hier was, dus hij is hier niet?". Iedereen kijkt verschrikt op en begint zich klaar te maken voor een zoektocht. "Het is veiliger als niet teveel mensen gaan. Ik ga wel met nog iemand anders" zeg ik. Iedereen knikt en kijkt enigszins angstig om zich heen. Timo, Jeremy, Gary en Lauren blijven op de grond zitten. "Ik ga wel mee!" zegt een meisje die er net bij is gekomen. Ik kan haar naam nog niet zo goed herinneren, maar ik geloof dat het Lena is. "Als jullie nou nog even de hut gaan verstevigen en daarna gewoon lekker gaan uitrusten, dan komen wij zo snel mogelijk met Finn terug!" zeg ik tegen de rest.

Lena en ik lopen vol goede moed richting de zee waar Selly, Finn voor het laatst heeft gezien. Ik kijk naar de zee en zie een wrakstuk in het water drijven. Ik haal mijn schouders op en we lopen richting het bos. "Waarschijnlijk wilde hij wat eten gaan zoeken," zegt Lena en we lopen verder. We staan aan de bosrand en twijfelen of hij hier heen is gegaan. "We kunnen beter langs de bosrand lopen" zeg ik. Lena knikt. We lopen verder en komen een riviertje tegen. "Hier zou hij wel zijn gebleven" zeg ik. Ik kijk in het water en zie een zaklamp liggen. Snel pak ik het op en zie dat het gebroken is. Ik stop het in mijn zak, omdat het altijd mogelijk is dat iemand het kan maken. Ik kijk naar de lucht en zie dat het donker wordt. "We kunnen beter nu terug gaan en morgen weer gaan zoeken" zeg ik tegen Lena. Samen lopen we terug naar de groep.

Eenmaal aangekomen bij de groep krijgen we een aantal kritische blikken. "Nu al terug?" roept Selly. Ik draai met mijn ogen en loop de andere kant op. Als de groep zo graag alleen wil overleven, dan mogen ze alleen overleven. Timo, die alle dingen voor zichzelf houdt en dan ook nog die het stiekem niet eens is met mijn leiding. Alsof ik al die blikken niet zie. Gefrustreerd loop ik de andere kant op en ik zie dat Lena mij volgt. "Je bent niet de enige hoor" zegt ze en ik snap direct wat ze bedoelt. Ik knik en Lena komt naast mij lopen. "Laten we nog even naar spullen zoeken. Als zij niet willen delen en dus niet willen overleven, dan doen wij het ook op onze eigen manier" zeg ik. Lena grijnst naar mij en stemt direct in. We lopen samen verder richting het andere deel van het bos. Hier zag ik namelijk een aantal bananenbomen staan. Niemand had deze bananenbomen nog aangeraakt en dat terwijl ze hartstikke dicht bij de groep staan. "Ik had dit nog gevonden" zegt Lena en laat een rugzak zien die ze onder de bladeren had verstopt. Ik grijns naar haar en pak een aantal bananen om in haar rugzak te doen. Ze houdt haar rugzak open en al snel wordt die gevuld met een tros bananen. Ik pak zelf ook een banaan en maak die open.

Na ons kleine dineetje lopen we nog een stukje verder. Het is fijn om zo rond te lopen zonder het gezeur van de anderen. De groep is zo chaotisch en ik heb het idee dat niemand het met elkaar eens is. Ik probeer de groep te helpen en zo de groep verder te helpen, maar niemand is het met mij eens. Ik zie het aan hun gezichten, maar niemand durft het tegen mij te zeggen. Behalve Timo, die is eigenlijk hartstikke eigenwijs en begrijpt me gewoon verkeerd. Iedereen denkt dat ik het verkeerd bedoel, maar dit is helemaal niet zo. Diep in mijn gedachten verzonken, kijkt Lena mij aan. "Wat gaan we met de groep doen?" zeg ik tegen haar.