Teenage life ✘ Deel 2

07.

Pov Jordan.

"Wat heeft dit te betekenen?!" Roept een zware, harde stem.

Ik schrik wakker en zie dat pap Thomas uit bed aan het trekken is. "Pap doe normaal!" Gil ik en ik spring uit bed en probeer Thomas los te trekken van pap.

Mam stormt de kamer binnen en trekt aan pap. "Lucas!" Roept ze hard.

"Wat heb je gedaan met mijn dochter?!" Roept pap kwaad.

Opeens schiet Thomas los van pap en hij komt met een harde klap op de grond terecht. "Mee naar beneden!" Zegt mam boos tegen pap. Ze trekt hem mee uit mijn kamer.

Ik kniel neer bij Thomas. "Gaat het?" Vraag ik bezorgd.

"Ja, het gaat wel." Mompelt hij. "Als Tyler er niet was geweest dan zou je vader me waarschijnlijk nog vast hebben.

Ik kijk op en zie Tyler staan. "Wil je een ice pack halen?" Vraag ik aan hem. Ik help Thomas met rechtop zitten. "Sorry." Zeg ik zacht.

Thomas knikt en wrijf over zijn nek. "Ik ga nu zo naar huis. Wil je mijn kleren pakken uit Tyler's kamer?" Vraagt hij.

Ik knik. "Voordat je weggaat moet je wel even ijs op je nek hebben gehad." Zeg ik zacht.

Tyler komt de kamer binnen met de kleren van Thomas en wat ijs. Hij geeft het ijs aan mij en legt de kleren op de grond. Hij knielt naast me neer. "Gaat het?" Vraagt hij.

"Ja het gaat wel." Zegt Thomas.

Ik leg de ice pack met een theedoek op zijn nek. "Ik hou dit er wel even op." Zeg ik.

"Zal ik je moeder Appen dat ze je moet ophalen?" Vraagt Tyler.

Thomas knikt en kijkt me met een zwakke glimlach aan.

Ik hoor pap beneden schreeuwen. "Ik wou dat ik ook een jongen was." Zeg ik zacht.

"Pap vindt het gewoon niet leuk dat je ouder wordt en dat er een jongen bij je slaapt." Zegt Tyler.

"Ga je het nou voor pap opnemen?" Vraag ik geïrriteerd.

"Nee." Zegt Tyler hoofdschuddend. "Maar het is gewoon lastig voor hem. Je bent zijn kleine meisje. En aangezien jullie niks hebben is het nog raarder."

Ik voel mijn wangen gloeien.

"Het komt goed. Jullie praten het straks wel uit." Zegt Tyler en hij wrijft over mijn rug. Hij staat op en loopt weg. "Oh ja, je moeder komt eraan."

"Je had nooit in mijn bed mogen slapen. Ik had kunnen weten dat pap binnen zou komen. Sorry dat het zo moet gaan." Zeg ik.

"Je hebt nu al heel vaak sorry gezegd. Ik weet het nu wel." Zegt Thomas glimlachend. "Misschien dat mijn ouders nog wel wat gaan zeggen tegen je vader, dat hij zich minder zorgen moet maken. Ik ben geen slechte jongen en ik zou nooit zomaar iets bij je doen."

"Dat weet ik. Als mijn vader dat nou wist.." Zeg ik zuchtend. "Maar mijn moeder weet dat je een goede jongen bent. Ze vertelde me dat zij en jou moeder vroeger aan het praten waren dat hun kinderen een relatie moesten krijgen." Ik lach even. "Maar een relatie hebben we niet."

"Nee, die hebben we nog niet." Zegt Thomas glimlachend.

Ik voel mijn wangen weer gloeien en ik haal de ice pack van zijn nek af. "Doet het veel pijn?" Vraag ik.

Thomas beweegt zijn hoofd en schouders. "Beetje." Zegt hij.

"Ik denk dat het is verrekt. Gewoon rustig blijven en niet te veel bewegen. En vaak in bad liggen met je nek in het warme water, dat verlicht ook wat pijn." Zeg ik. Ik leg het ijs weer op zijn nek.

🌸

"Doei." Zegt Thomas als hij voor de deur staat. "Het ehm, was gezellig gisteren."

Ik knik en glimlach verlegen. Ik kruip in zijn armen als hij met zijn armen wijd staat. Ik sluit mijn ogen en leg mijn hoofd op tegen zijn schouder. Ik kijk omhoog.

Thomas is zeker een kop groter dan dat ik ben. Hij kijkt glimlachend naar beneden. "Krijg ik nog een kusje?" Vraagt hij zacht.

Ik ga op mijn tenen staan en tuit mijn lippen. "Ga een wat naar beneden, ik kom er niet bij." Mompel ik.

Thomas grijnst en komt dan dichterbij. Hij drukt een kusje op mijn lippen en laat me daarna los. "Ik zie je nog wel." Zegt hij. Hij loopt de deur uit, naar de auto waar zijn moeder inzit.

Ik zwaai naar Liz en ze zwaait terug. Ik zie ze wegrijden en dan pas sluit ik de deur.

"Jordan?" Vraagt mam. Ze loopt naar me toe. "Kom je even? Dan gaan we met papa praten. Hij heeft nog wat dingen uit te leggen enzo."

"Ik wil hem niet zien." Zeg ik hard, zodat pap het ook hoort.

"Je kan dit niet je hele leven doen. Ik heb hem al verteld dat hij normaal moet doen en dat jij ouder wordt." Zegt mam en ze trekt me mee naar de woonkamer. Ze duwt me op de bank en ze gaat naast me zitten.

Ik sla mijn armen over elkaar en kijk naar buiten.

"Lucas." Zegt mam.

"Pardon?" Vraagt pap chagrijnig.

"Luke of Lucas, wat maakt het uit. Praat tegen je dochter." Zegt ze.

"Sorry." Zegt pap.

"Jordan, kijk papa aan." Zegt mam.

"Nee, ik hoef hem niet te zien. Ik ben geen baby." Zeg ik.

"Jordan." Zegt ze waarschuwend.

Ik rol mijn ogen en kijk pap emotieloos aan. "Waarvoor sorry?" Vraag ik.

"Dat ik Thomas uit je bed trok." Zegt pap.

"En hoezo zeg je daar sorry voor?" Vraag ik nog steeds bitchy.

"Jordan." Zegt mam alweer waarschuwend.

"Ja wat nou 'Jordan'? Alsof jullie vroeger niet slapen hebben geslapen. Wat maakt het nou uit?" Zeg ik boos.

"Het maakt heel veel uit!" Zegt pap boos.

"Vertrouw je Thomas niet?" Roep ik.

"Daar gaat het niet om." Zegt mam rustig.

"Daar gaat het wel om!" Roep ik boos en ik sta op. "Mag ik niet gelukkig zijn? Mag ik niet verliefd zijn? Thomas en ik doen nog niet eens wat!" Gil ik en ik loop boos naar boven. Ik loop mijn kamer binnen en gooi de deur hard achter me dicht. Huilend val ik op bed. Ik hoor dat mijn deur open en dicht gaat. Daarna voel ik iemand die tegen me aankruipt. Ik draai mijn hoofd en zie Tyler liggen.

"Wil je erover praten?" Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd en ga weer normaal liggen. Ik huil zacht verder.