In Your Arms

Hoofdstuk 13

-Maaike

''Hee mam!'' Ik gooi mijn jas in de gang en loop gelijk door naar boven, ik heb echt even geen zin om vrolijk te doen. Ik ga in de venster zitten en staar wat naar buiten, nog geen 5 minuten later wordt er op de deur van mijn slaapkamer geklopt. Martijn staat in de deuropening, ''Martijn?'' Vraag ik verbaasd 'Je ma liet me binnen, ik wil even met je praten.' Hij loopt verder en komt naast mij zitten. Ik blijf stil voor me uitkijken, wat wil hij van me? 'Gaat het echt goed met je?' Ik haal mijn schouders op ''Ik weet het niet.'' 'Je weet niet hoe je je voelt?' Weer haal ik mijn schouders op. ''Ik weet het het klinkt stom, maar ik weet gewoon niet hoe ik dit moet zeggen en of ik het wel wil delen.'' Hij kijkt me vragend aan 'Vind je David niet meer leuk?' ''Nee dat is het niet, maar je gaat me echt stom vinden als ik je de waarheid vertel.'' Hij legt zijn hand op mijn knie 'Je kan het mij vertellen hé? Ik vertel het heus niet door, ook niet aan David.' ''Het is gewoon dat niemand het nog weet en ik niet wil dat mensen mij raar gaan vinden, en je kent me pas net dus dan krijg je gelijk een raar beeld over me.'' Hij trekt zijn wenkbrauwen op en legt zijn hand op zijn borst. 'Ik beloof plechtig..'' Ik kijk hem lachend aan. 'Nu niet gaan lachen ik ben bloed serieus.' Zegt hij met een plagend gezicht. 'Dus nu opnieuw, ik beloof plechtig dat je me alles kan vertellen zonder dat ik je veroordeel of het aan iemand doorvertel. Je kan mij vertrouwen.' Ik staar naar de grond, het is zo lief en ik wil hem wel vertrouwen. 'Gaat het?' ''Nee, eigenlijk niet.'' Ineens schieten de tranen in mijn ogen, ik wil helemaal niet huilen. Martijn slaat een arm om me heen, snotterend veeg ik mijn tranen weg. 'Wat is er nou? Je gaat niet zomaar huilen?' Ik moet het hem wel zeggen, hij vind dit alles nu ook alleen maar vaag. ''Ik heb een probleem'' Vertel ik hem, hij kijkt me bezorgd en vragend aan. 'Wat voor probleem?' ik kijk weer naar de grond ''Een eetprobleem.'' Het blijft even stil. 'Vind je jezelf te dik?' Ik haal mijn schouders op. 'Je bent een hartstikke mooie meid, dat weet je toch wel?' Er rolt een traan over mijn wang, snel veeg ik hem weg. 'Je hoeft niet zo onzeker te zijn.' ''Wil ik ook niet.'' antwoord ik voorzichtig. 'Hoelang speelt dit al dan?' ''Ik wilde alleen maar een strakke buik, maar het is een soort van obsessie geworden.'' Ik zie dat hij naar mijn buik kijkt, 'Ik zie niks hoor' zegt hij plagend 'Gewoon een prima buikje' grapt hij. Nu moet ik ook lachen 'Maar wat ga je nu doen dan?' ''Wat bedoel je?'' 'Nou gewoon, hoe ga je hier nu mee om? heb je hulp nodig?' ''hulp?'' ik kijkt me verbaasd aan. 'Je wilt hier vanaf toch.' ''Ik wil niet dik worden.'' floep ik eruit. 'Zo wordt je ook niet beter hé?' ''Ik ben helemaal niet ziek.'' Hij kijkt me met een serieuze blik aan. 'Je wilt je toch weer blij voelen of niet?' ''Ik ben pas blij als die stomme buik weg is.'' Hij snapt er ook echt helemaal niks van. 'Je hebt niet eens een buikje' Er valt een pijnlijke stilte.

'Maaike we gaan eten!!' Martijn staat op en komt voor me staan. 'Eet Martijn ook mee?' Roept mijn moeder naar boven. ''Wil je dat?'' Vraag ik Martijn. 'Wat jij wilt.' ik roep naar beneden ''Martijn eet ook mee.'' Martijn kijkt me lachend aan, hij trekt me overeind. 'Je moet me wel wat beloven.' zegt hij. ''Wat dan?'' 'Je eet dadelijk heel je bord leeg, je verteld me wat er in je hoofd omgaat maakt niet uit hoe stom je ook denkt dat ik het ga vinden en.. Je beloofd me dat je beter wordt.' Heel even blijft het stil, hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt me vragend aan. ''Oké deal'' Zeg ik met tegenzin. Hij geeft me een knuffel 'Het komt goed.' fluisterd hij in m'n oor. 'En nu naar beneden je moeder wacht op ons.'

'Wat leuk Martijn dat jij ook blijft eten.' zegt mijn moeder als we eenmaal aan tafel zitten. 'Waar kennen jullie elkaar eigenlijk van?' Nog voordat Martijn antwoord kan geven lieg ik ''Hij zit bij Sophie in de kerk.'' Martijn kijkt me vragend aan maar speelt gelukkig mee, hij knikt richting mijn moeder. 'Ooh wat leuk!' Zegt mijn moeder enthousiast. Tijdens het eten was het heel gezellig, we hebben het over het zwemmen van vandaag gehad en Martijn zat heel de tijd grappen te maken. Na het eten gaan Martijn en ik naar buiten, ik had hem beloofd om mee naar huis te lopen.

'Waarom zei je niet eerlijk hoe je me kende tegen je moeder?' Ik wist dat deze vraag zou komen. ''Als ze hoort dat ik jou via via ken gaat ze het nooit goedkeuren dat ik met je omga'' Hij kijkt me vaag aan. ''Mijn moeder is nog al een overbezorgd typ, ik mag niet zomaar met mensen afspreken en al helemaal niet als het jongens zijn.'' 'Waarom niet?' Vraagt Martijn. ''Geen idee, ze heeft iets te veel film gekeken en berichten in het nieuws, ze vertrouwd dingen niet snel.'' Martijn schiet in de lach 'Denkt ze dat ik een loverboy ben dan?' ''Ja zoiets'' zeg ik lachend. 'Koekje?' Zegt Martijn terwijl hij net een hap in zijn mond propt. ''Nee dankje.'' Martijn kijkt me verbaasd aan, ik zeg niks terug. 'Van 1 koekje wordt je echt niet dik.' zwijgend kijk ik naar de stoeptegels onder mijn voeten. 'Oké dan niet, dan eet ik dit heerlijke chocoladekoekje wel in mijn eentje op.' Binnen een hap heeft hij het andere koekje ook op, met volle mond zegt hij 'Je moet toch ergens mee beginnen?' ''Ik heb toch net heel mijn bord leeggegeten?'' Zeg ik vol trots. 'Oké daar heb je een punt.' ''Hoever moeten we nog? we zijn al 15 minuten aan het lopen?'' Hij kijkt me aan en schiet in de lach. ''Wat lach je nou?'' 'We zijn er al voorbij.' Zegt hij terwijl hij zijn grootste glimlach opzet. ''Je maakt een grapje?'' zeg ik lachend. 'Nee ik ben bloed serieus, ik woon in dezelfde wijk als jou.' zegt hij terwijl hij net weer een beetje op adem komt van het lachen. ''Waarom lopen we dan zo lang?'' 'Ik wilde gewoon nog even met je praten, en thuis ben ik toch alleen.' ik kijk hem lachend aan. ''Lekkerding.'' Hij kijkt me plagend aan, 'Lekkerding.' Herhaalt hij terwijl hij mijn stem immieteerd. Lachend geef ik hem een duw, hij tilt me op. ''Martijn!! zet me neer!!'' zeg ik gillend, 'Nee.' zegt hij lachend terwijl hij me on zijn schouders zet. 'Je bent echt licht.' grapt hij, ''Matijn! zet me neer!'' zeg ik lachend. 'Pas als we bij mijn huis zijn.' ''Dat haal je nooit.'' Daag ik hem uit. 'Ooh wedden van wel.'

Na ongeveer 3 minuten merk ik gewoon dat hij uitgeput is, ''Je hoeft je niet te bewijzen voor mij.'' zeg ik hem lachend. 'Doe ik ook niet, ik wil jou laten weten dat je niet dik bent en we zijn er bijna dus die laatste paar minuten lukken me ook nog wel makkelijk.' zegt hij terwijl hij vol overtuiging doorloopt. ''Je bent echt gek.'' Grap ik naar hem toe, 'Wat zei je?' Zegt hij plagend terwijl hij het op rennen zet. ''Matijn!! Stoppen! Het spijt me!'' hij stopt met rennen en tilt me van zijn nek af, 'Wat zei je ookalweer?' zegt hij plagend. ''Dat je gek bent'' herhaal ik terwijl ik begin te rennen, hij komt achter me aan rennen nog geen paar seconden later heeft hij me al ingehaald. Hij gooit me op het grasveldje naast de stoep en begint me te kietelen, 'Durf dat nog eens te zeggen?' zegt hij lachend. ''Martijn! Stop!'' hij gaat door met kietelen 'Wat is het toverwoord?' ''Martijn! Genade!'' Hij stopt met kietelen, 'Dat was het toverwoord niet' ''Wat dan wel?'' 'Ufo' zegt hij grappend terwijl hij nog steeds boven op mijn buik zit. ''Waarom nou weer Ufo?'' vraag ik lachend. Hij haalt zijn schouders op, 'Weet ik niet, vond het wel lachen.' Hij helpt me overeind en we lopen naar het einde van de straat. 'Hier is het.' Zegt hij vol trots, 'Ik zie je snel oké?' zegt hij, en hij geeft me een knuffel. ''Ja'' is het enige wat ik uit kan brengen, 'Doei!' zegt hij terwijl hij naar de deur loopt, ''Dankjewel.'' 'Waarvoor?' vraagt hij terwijl hij stilstaat, ''Voor vandaag.'' Hij glimlacht. 'Geen dank, ik ben er voor je.' ''Doei.'' 'Doei, wel appe he?' Ik steek mijn mobiel in de lucht, ''Jaah doe ik.''