In Your Arms

Hoofdstuk 14

-David

''Mam, ik denk dat ik zo even naar Maaike ga.'' 'Is goed hoor schat, veel plezier!'

Ik app haar op de hoek van de straat even omdat ik niet onverwacht wil langskomen. Volgens mij slaapt ze nog, dan bel ik wel even aan. Als ik aan heb gebeld doet haar moeder de deur open. 'Hee, jij moet David zijn?' ik glimlach ''Ja klopt.'' Maaike slaapt nog je mag wel even beneden komen wachten dan maak ik haar even wakker. Ik loop door de gang naar de woonkamer. 'Je mag wel zitten hoor? En wil je misschien wat drinken? Ik heb net koffie gezet.' ''Ja lekker.'' Ik kijk om me heen en zie echt allemaal foto's hangen, allemaal foto's van Maaike met haar moeder en vader en 2 broertjes. Maaike heeft mij nog nooit iets verteld over haar vader, en ik dacht dat ze maar 1 broertje had. Haar moeder zet de koffie op tafel, 'Ik ga Maaike even wakker maken, als je de wificode wilt, die hangt op de koelkast.' Als ik in de keuken de wificode ingevoerd heb en weer ga zitten is haar moeder weer beneden. 'Je mag wel even naar boven, zegt Maaike.' ''Dankuwel.'' Ik loop de trap op, hier zal haar kamer vast niet zijn ik zie overal nerfpistolen op de grond liggen. 'Ik ben op zolder!' Hoor ik haar roepen, en ik loop naar boven. ''Wow, jij hebt echt een grote kamer.'' Ze lacht en geeft me een kus. 'Je mag wel ergens gaan zitten, ik moet mijn make-up nog doen.' ''Hoe gaat het nu met je?'' vraag ik voorzichtig, ze doet haar kamerdeur dicht en gaat weer voor de spiegel staan. 'Goed hoor.' Zegt ze terwijl ze haar mond open heeft staan van de concentratie voor haar make-up. Omdat ik haar langer ken dan vandaag kijk ik haar aan met fronsende wenkbrauwen. ''Sure?'' Ze stopt de dop van haar mascara erop en komt naast me zitten. 'Beter dan eerst.' Ik zie aan haar dat ze er liever niet over wilt praten, maar ik maak me echt zorgen. ''Zit je nog steeds met dat gedoe met Rafaël?'' Ze staart naar haar schoenen en zwijgt. ''Waarom zeg je mij niet hoe je je echt voelt? Ik zie dat het niet goed met je gaat en ik maak me zorgen.''

-Maaike

''Kan je het aan me zien?'' Vraag ik voorzichtig. 'Hoe bedoel je?' ''Nee, niks laat maar. Ik kan het gewoon nog niet.'' Ik weet dat hij het goed bedoeld maar ik kan het nog niet, ik wil niet gelijk dat iedereen het weet, ik heb het Martijn gisteren verteld. En oké, David is mijn vriendje maar ik ben gewoon bang voor zijn reactie. 'Je kan mij alles vertellen, dat weet je wel toch?' Hij slaat een arm om mij heen en houdt mijn hand vast. Even zijn we allebei stil, Ik snap ook wel dat hij zich zorgen maakt. Eerst vertelde ik hem alles en nu hou ik dit achter, maar ik wil het hem gewoon niet zeggen. Ik wil er gewoon vanaf zijn en vindt het al wel voldoende dat alleen Martijn het weet.

'Kom we gaan de hond uitlaten.' David pakt mijn hand en trekt me overeind, 'Ik hou van je, wat er ook aan de hand is.' Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt naar beneden, ik kan het hem nog niet zeggen, ik weet niet hoe en ik wil dit het liefst gewoon zelf oplossen.

David heeft Beezey al aangelijnd en houd de deur voor mij open, we lopen hand in hand richting het park. Ik ben nog steeds aan het piekeren over of ik het moet zeggen, of ik het wil zeggen, of ik het kan zeggen? Hoe hij zou reageren? misschien dumpt hij mij wel, hij wil vast geen meisje met een eetprobleem, misschien kan ik het maar beter voor mij houden? Ergens weet ik wel dat het beter is om het hem wel te zeggen, hij hoort dit soort dingen van mij te weten, maar op dit moment kan ik het gewoon niet, ik ben al heel blij dat Martijn best relaxed reageerde en ik vind het wel prima om het daarbij te houden voor nu. Ik moet me er gewoon niet zoveel zorgen over maken, misschien gaan de gedachten vanzelf wel weg, maar voor nu wil ik gewoon gelukkig zijn met David. 

'Waar denk je aan?' Hoor ik naast mij, ''Oh gewoon, niks bijzonders.'' 'Niks bijzonders?'' Hij lacht en trekt zijn wenkbrauwen op. ''Dat ik van je hou.'' Hij lacht naar me, 'Ik ook van jou, wat er ook is ik ben er voor je.' Ik richt mij op de grond en pak zijn hand wat steviger vast. 

Eenmaal thuis belt mijn moeder me op om te vragen of we willen komen lunchen bij Amami, een Sushi restaurant in de buurt, Nou lust David geen Sushi dus die neemt chinees dan, maar we zijn dus gaan eten bij Amami. Nou ben ik wel blij da het Sushi is, omdat je zoveel rondes heb en het kleine hapjes zijn let niemand op hoeveel je ervan eet, een nadeel is wel dat ik niet weet hoeveel kcal er in sushi zitten.. Na ronde 2 van de 5 zeg ik dat ik vol zit met de smoes dat ik laat ontbeten had die ochtend. Er wordt verder niet met vragende ogen op gereageerd dus ze hebben volgens mij nog niks door, het is heel vervelend om te eten met andere, maar vandaag gaat het goed. We hebben het gezellig en niemand heeft door dat ik amper wat op heb. Als mijn moeder heeft afgerekend breng ik David naar de voetbal want hij heeft training vanmiddag, vanavond haalt hij mij weer op om naar ballet te gaan. Waar ik echt tegenop zie, hoe moet ik Rafaël onder ogen komen, wat als hij weer aan me zit? Ik kan niet zomaar weg, die man heeft alles uitgedacht natuurlijk.

Ik besluit me rustig te houden en ik de buurt van David te blijven, de andere meiden in de groep kijken me jaloers aan sinds ik met David heb, veel vriendinnen zal ik hier denk ik niet maken, Rafaël heeft een nieuwe dans die hij ons wilt aanleren en wijst mij aan om het met hem voor te doen. 'Je hoeft het niet te doen eh?' Fluisterd David in mijn oor. Angstig staar ik naar de grond, 'Nou Maaike, we hebben nog meer te doen schiet eens op!' Roept Rafaël, David staat op.

-David

''Ze doet het niet.''  Het komt mijn mond uit voor ik het zelf door heb, zelfverzekerd blijf ik staan wachten op Rafaël, die mij met een verbaasde blik aankijkt. 'Ooh' Zegt hij verbaasd. 'En dat beslis jij hier zomaar even, wie is hier de coach? Dat dacht ik al, jij gaat zitten en als jij nog een keer tegen mij ingaat is daar het gat van de deur.' Ik ga zitten en pak Maaike haar hand vast. 'En dat kleffe gedoe bewaar je maar voor buiten.' Roept Rafaël ons toe. 'Als jij ook een keer je handen thuis kan houden!' Zegt Maaike boos, Rafaël negeert haar opmerking en gaat verder met zijn les.