Snelle jongens

Pauze

De zomervakantie is officiel begonnen als de eerste volgeladen busjes zuidwaarts richting het zonnige Marokko vertrekken.
Vele dure auto's met een Duitse export kenteken rijden de hele dag op en neer door de wijk.
Iedereen die wat bij elkaar heeft gesprokkeld in het afgelopen jaar, is ready-to-go.
Ook Hadj Mimoun is er helemaal klaar voor.
Met een overbeladen Mercedes Vito vertrekt hij samen met zijn vrouw en drie kinderen.
Als hij amper vijf minuten van huis is besluit hij terug te keren.
Hij moet gewoon zeker weten dat het gas is afgesloten en de deuren goed op slot zitten.
Ook controleert hij de paspoorten en auto-papieren voor de zoveelste keer.
Hadj Mimoun is over de zestig jaar, maar nog zo fit als een hoentje.
Zijn oudste zoon die zeer praktiserend moslim is heeft hij al twee jaar niet meer gezien.
Het vermoeden bestaat dat hij één van de vele Syrië-gangers is, waar de buurt mee oververtegenwoordigd is.
Hij heeft zijn hoop dan ook gevestigd op zijn twee jongere zonen van elf en dertien.
Zijn dochter van negentien gaat 'InshaAllah' gauw trouwen, denkt hij opgetogen.
Van Mo wil hij niks weten, en hij verbied iedereen in huis dan ook om maar één cent van Mo aan te nemen.
Hij hoeft dat 'haram' geld helemaal niet dat hem enkel en alleen naar de hel zal leiden.

"Broer je moet ontspannen man, je hebt al zeker twee dagen niet geslapen" zegt Rachid bezorgd.
"Waarom ga je niet lekker naar 'Maghreb' voor een tijdje?" voegt Samir er aan toe.
Terwijl Mo aan zijn doorgeladen wapen zit te friemelen, gluurt hij vanuit een kiertje bij het raam van zijn nieuwe appartement naar elke auto die de straat in komt rijden.
Mo is bang voor repressailes, want ook Ayoub heeft net als iedereen in de buurt 'gekke neven'.
Het tragische ongeluk in Duitsland van twee weken geleden is als een lopend vuurtje door de buurt gegaan.
Het totaal bedrag van 116.800 heeft Mo bewaard bij Yasmin.
Wat zou zij wel gedacht hebben toen Mo na twee jaar opeens s'ochtendsvroeg steentjes op haar raam aan het gooien was.
"Pak jullie koffers in, we vertrekken vanavond richting Tanger" zegt Mo versuft.
"Aaaai zo ken ik je weer a mattie" schreeuwt Rachid van vreugde.
Een paar uur later zit het drietal in de auto van Samir.
Zon, zee en strand is wat Mo nu nodig heeft.
De omgang met zijn ouders gaat niet bepaald lekker en ook het gemis van zijn broer knaagt aan hem.
De traumatische dood van Ayoub speelt constant als een film door zijn hoofd.
Ook Yasmin en Nawal maken het er niet makkelijker op voor hem.
Mo heeft rust nodig en dat laat hij blijken door
vanaf Nederland tot Spanje aan één stuk door te slapen.
Bij de veerboot aangekomen begint Samir met het draaien van de zoveelste hasj joint.
Rachid vermaakt zich door te flirten met enkele giechelende dames die op de boot paraderen.
"Paar dagen Tanger daarna richting Hoceima" zegt Samir op een relaxte toon tegen Mo.
Mo slaakt een diepe zucht en probeert nog een uurtje te slapen voordat ze aankomen.

De herkenbare geur van het vaste land van Marokko komt als een walm de auto in waaien.
Het is zo typerend allemaal bij aankomst.
De eindeloze rijen, het zinloze getoeter, de continu fluitende agenten die voor een paar duiten het opeens veel vlotter kunnen laten verlopen, de overdreven beladen busjes waarvan je afvraagt waar al die spullen toch voor nodig zijn, de plotselinge vechtpartijen waarvan de reden vaak een onopgeloste mysterie blijft.
Nauwelijks Tanger ingereden of de eerste bedelaars beginnen spontaan de autoramen te lappen van het drietal.
Was het niet zo dat ze drugs haalden met het geld, had Mo ze zeker een aalmoes gegeven.
Samir stopt bij een sjiek hotel op de boulevard van Tanger.
Ze brengen de komende dagen door in clubs die in een aaneenschakeling tegenover het hotel staan.
Ook in Marokko geven de jongens duizenden euro's per dag uit.
Flessen drank, shisha en vrouwen van lichte zeden is waar het drietal zich voorlopig aan vergrijpt.

Enkele dagen later zetten de heren koers richting
de baai van Al Hoceima.
Een ooit klein vissersdorpje wat is uitgegroeid tot een enorme toeristentrekpleister voor menig Marokkaanse-Nederlanders.
Als je er over straat loopt, voelt het alsof je in een dertiende provincie van Nederland bent gestrand.
Op elke hoek wordt er wel Nederlands gesproken en de ontelbare Nederlandse kentekens dragen bij aan dit toonbeeld.
In Al Hoceima komt men niet verder dan de vele stranden die het dorpje rijk is.
Daarna vlug naar huis om in slaap te dommelen, om je vervolgens klaar te stomen voor de grote pantoffelparade.
Na een lange douche, dure crèmetjes en helemaal tiptop 'gedressed ' te zijn kan het eeuwigdurende wandelen beginnen.
Het grote spektakel gaat van start na zonsondergang op het grote plein in het hart van het dorp.
Harde muziek vanuit de vaak defecte luidsprekers op het podium en een vreemde manier van dansen door de 'locals' is er een jaarlijks ritueel geworden.
Wanneer eenmaal de vaders elkaar hebben opgezocht in de overbevolkte cafés en moeders te druk in dialoog zijn met tantes en nichten, weten enkele pubertjes te ontglippen aan het ouderlijk gezag.
Al snel loopt, rijdt of rent het opgedofte heisa richting de lange boulevard, wat in het dorpsmond beter bekend staat als 'Corniche'.
De terrassen zitten al gauw propvol, RedBull en heerlijke fruitmixen vullen de tafels.
Geheel excentriek wordt er om de haverklap met parfum gespoten, alsof je in de Douglas zelve bent.
Ook de ontelbare merk-kleding op de boulevard overstijgt het assortiment van de jaarlijkse fashion beurs te Milaan.
De grond ziet zwart-wit van de uitgespuugde zonnebloempitten.
Hordes meisjes die ondergedompeld zijn in een haast magische poederdoos lopen af en aan, terwijl het gebrul uit de vele uitlaten moet dienen als lokroep.
Luxe auto's die in groten getale op en neer rijden, stoppen bij alles wat een vrouwelijk gestalte heeft; sissen en fluiten met oorverdovende muziek uit de speakers, terwijl er files ontstaan, is heel gebruikelijk.
De zoveelste bruiloftstoet draagt ook zijn steentje bij aan deze rumoerige colonne.
Jonge welpjes van amper dertien jaar lopen in outfits waarvan het prijskaartje hoger is dan de gemiddelde inkomen in Nederland.
Het gaat wel eens fout wanneer twee Alpha-mannetjes elkaar tegen het lijf lopen waardoor de gemoederen hoog oplopen, met als gevolg dat glazen en terrasstoelen over en weer vliegen.
De ontmoeting tussen de vaak luidruchtige knaapjes en de geveinsde jongedames heeft alle schijn van een paringsritueel.
Een vlugge blik of een coole knipoog is al gauw de grondslag voor een romantische soapserie, waarbij ze op de filmset van 'Samhini' nog heel wat van kunnen leren.
Vrouwen die elkaar van top tot teen aankijken op deze merkwaardige 'catwalk' met een blik die giftiger is dan de zwarte cobra hemzelf, is ook één van de vele tradities op Corniche.
De hiërarchie is duidelijk zichtbaar in bepaalde kringen, wanneer de paffige heren onderuit gezakt gieren en brullen om de hofnarren die hen vermaken met de meest avontuurlijke verhalen.
Rond twee uur in de nacht druipen de laatste meiden richting huis.
De enkele verdwaalde dames die nog rondhangen op de boulevard zullen geen taxi nodig hebben; de vraag en aanbod in deze late uurtjes is nergens ter wereld zo afwijkend, dankzij de 'genereuze' aanbod van de goedwillende gentle-mannetjes.
Het einde van het jachtseizoen wordt afgesloten met jongens die als een rode lap op een wilde stier nog hysterisch op en neer rijden op zoek naar een kwetsbare prooi, en meisjes  die op hun beurt opgeblazen doorlopen omdat ze niet te boek willen staan als 'kech', terwijl ze zich bewust bevinden in het hol van de leeuw.

"Ewa knapperd, ben je niet misselijk? Want je loopt al de hele dag rondjes in me hoofd" zegt Rachid tegen een grietje dat voorbij loopt.
"En ook hier op Cornich loopt ze de hele dag rondjes" vult Samir hem lachend aan.
Rachid raakt altijd overbelast als hij in Marokko is.
Al die vrouwelijke organismes bij elkaar laten zijn bovenkamer op tilt slaan.
Hij wil het allemaal, maar weet van gekkigheid niet waar hij moet beginnen.
Terwijl Rachid de radio op z'n hardst zet, laat Samir nog een paar keer zijn uitlaat knetteren.
Hun aanwezigheid is zeker niet onopgemerkt gebleven.