Snelle jongens

Al Nihaya

Vergissingen hoeven niet per definitie fouten te zijn, echter wanneer men dezelfde vergissingen blijft herhalen wordt het een bewuste keuze.
Tijd heelt de wonden en tijd beantwoord vele vragen, de geduldige komt nooit bedrogen uit.

"Amir het is tijd voor de salaat" roept Mo.
Enkele secondes later stormt Amir de trap af.
Samen verrichten ze het middaggebed en daarna reciteren vader en zoon samen uit de Koran.
"Pa, ik ga verder mijn huiswerk afmaken voor ik te laat kom op werk" zegt Amir na afloop.
"Allah zij met je, zoon" fluistert Mo kalm.
Mo staat op en maakt zich klaar om het avondeten voor te bereiden.
Na enige tijd in de keuken doorgebracht te hebben, schept hij het eten keurig in vers houdende bakjes die hij vervolgens in een tas stopt.
Voorzichtig loopt hij naar de achtertuin om zijn fiets te pakken en het eten achterin zijn fietstas te stoppen.
Verheugd fietst hij richting het grote ziekenhuis aan de rand van het centrum.
Daar aangekomen voelt hij een lichte spanning opkomen, en dat is ook niet zo vreemd voor een vader die een kind verwacht van zijn lieftallige echtgenote.
"Salaam mijn pareltje" fluistert Mo zacht nadat hij op de deur heeft geklopt van de ziekenkamer.
"Zachtjes, mama slaapt" fluistert het kleine meisje dat bij de deuropening staat.
Op datzelfde moment horen ze pijnkreten uit het ziekenbed komen.
"Mo ik kan niet meer, de weeën .. het doet zo pijn" mompelt Zineb versuft.
"Geduld mijn liefste, straks is het allemaal voorbij
in Sha Allah" antwoord Mo om haar gerust te stellen.
"De dokter zegt dat het nog een dag kan duren" zucht Zineb terwijl ze in Mo's hand knijpt.
"Ik heb eten voor jullie meegebracht" zegt Mo in een poging haar af te leiden van de pijn die ze ondergaat.
"Saloua wil jij dit opwarmen voor je moeder" vraagt Mo aan zijn dochter.

Saloua is het eerste kind dat is voortgekomen uit het tien-jarige huwelijk van Mo en Zineb en inmiddels verwachten ze een zoontje.
Na het proces destijds, heeft Mo de stap genomen om Zineb's hand te vragen.
Zineb wou niets liever en heeft dan ook meteen ja gezegd tijdens de 'khotobba'.
Mo had haar niet veel te bieden destijds behalve een ketting die hij van zijn moeder heeft gekregen en een slordige vijfhonderd euro.
De bruiloft heeft gewoon ouderwets plaats gevonden bij zijn ouderlijke huis.
Dit alles weerhield de vrome Zineb er niet van om Mo het ja-woord te geven.
Niet veel later na de bruiloft heeft Mo de bedevaart verricht met zijn moeder naar Mekka en kort daarna is zij teruggekeerd naar haar Heer.
Mo herinnert zich nog vaak hoe zijn moeder er vredig bij lag en gedenkt nog vaak haar laatste woorden; 'O zoon, vergeet Allah niet opdat je niet vergeten zal worden en wees rechtvaardig tegenover je vrouw en de mensheid in het algemeen. O zoon, vergeef opdat je ook zult vergeven worden en weet dat het wereldse leven slechts van korte duur is.'
Amir heeft inmiddels de puberteit bereikt en heeft al jaren geen contact meer met zijn moeder.
Nawal is ergens aan het wegrotten in een vies oud Antilliaanse cel, nadat ze is geronseld door bendes die haar hebben overgehaald om bolletjes te slikken.