Snelle jongens

Vale, mi amice

"Ik moet je dringend spreken" zegt Rachid door de telefoon.
"Sahara, ik wacht op je" antwoord Mo.
Een ogenblik later komt Rachid binnenvallen bij theehuis Sahara en hij neemt Mo apart voor een privé gesprek.
"Wat is er zo belangrijk" vraagt Mo.
"We hebben een probleem met die klus van Bolle" zegt Rachid opgejaagd.
"Ik heb geen probleem met niemand" zegt Mo furieus en hij maakt aanstalten om op te staan.
"Serieus, die laatste transport was helemaal niet van Bolle maar van Hamid de Butcher" zegt Rachid wanhopig.
Het gezicht van Mo trekt spierwit weg...

Het komt wel eens vaker voor dat partijen coke de haven binnenkomen en bij de verkeerde personen in handen vallen.
De jongens hebben bij hun laatste klus onbewust meegewerkt aan een rip-actie.
De partij coke op de haven was besteld door ene Hamid, maar een 'behulpzame' havenmedewerker heeft deze informatie door laten schemeren aan Bolle.
Die heeft op zijn beurt weer de partij per ongeluk aangeboden aan bekenden van Hamid.
Toen Hamid hier lucht van kreeg, heeft hij per onmiddellijk een strafexpeditie gezonden naar Bolle Jamal, en die heeft niks anders kunnen doen dan het achterste van zijn tong laten zien, nadat die zelfde tong boven een gehaktmolen hing.
Hamid de 'Butcher' heeft zijn naam te danken aan zijn voorliefde voor vleesmolens, de hele stad weet hoe hij twee jongens in zijn slagerij voorgoed heeft laten verdwijnen nadat ze hem een kilo coke afhandig hadden gemaakt.
Meerdere politie-onderzoeken hebben nooit kunnen leiden naar een veroordeling, wat weer heeft bijgedragen aan de de gruwelijke reputatie van Hamid.
Bolle Jamal en Hamid de Butcher hebben uiteindelijk een compromis gesloten, nadat Jamal het volledige schadebedrag inclusief onkosten zou afdragen.
Probleem opgelost, zou je denken, maar Hamid heeft een reputatie hoog te houden, waardoor hij heeft gezworen alle betrokken partijen een 'boete' op te leggen.

"Hoeveel heb je nog over Rachid? Ik bel Samir nu en dan verzamelen we al het geld bij elkaar" zegt Mo beklemd.
"Nu komt er nog een andere probleem" zegt Rachid nee-schuddend.
"Kifech" vraagt Mo verbaast.
"Die 115 kilo was niet het totale partij die in de container lag, gladde Omar heeft ook nog eens 135 kilo verduisterd" zegt Rachid verslagen.
"Waar is die fucking gladde" zegt Mo woedend terwijl hij met een gebalde vuist op tafel slaat.
"Ssssst, niemand heeft Gladde meer gezien sinds die partij" fluistert Rachid.
"We meeten elkaar vanavond bij de shishalounge, we moeten met Hamid gaan praten" zegt Mo.

Mo controleert zijn wapen meerdere malen en telt de aantal kogels die er op tafel liggen bij hem thuis.
Waar the fuck is Samir nou, hij reageert niet op zijn telefoons en ook is hij niet bij zijn ouders thuis, denkt Mo verontrustend.
Voor even twijfelt Mo; als ik ooit voorgoed wil vertrekken naar Marokko, dan is dit de juiste moment.
Mo hoort hoe een sleutel in het sleutelgat draait, en uit schrik laad hij zijn pistool door.
"Wat doe je a mattie" zegt Samir verbaasd.
"Waar was je nou, ik bel je de hele dag" zegt Mo geïrriteerd.
"Bij Zineb, wat is er dan" vraagt Samir.
"Zineb? Die gaat toch nu met Bolle" vraagt Mo.
"Nu niet meer" reageert Samir triomfantelijk.
"Maar wat wou je nou zeggen" vraagt Samir.
Mo legt het verhaal van vanmiddag tot in de details uit aan Samir, terwijl de jongens zo paranoïde als ze zijn, de ene jointje naar het ander roken.
"Ik ga mijn geld ophalen bij mij zus in Brussel en dan zie ik je vanavond bij de lounge" zegt Samir.

Wanneer Mo schichtig de shishalounge binnenkomt, loopt hij Nawal tegen het lijf.
"Hé Nawal" zegt Mo geschrokken.
Een moment later zitten de twee bij elkaar aan tafel terwijl Mo één shisha bestelt.
Rachid is inmiddels ook binnengekomen en ijsbeert wat door het pand.
Het is er vrij rustig op deze donkere vrijdagavond, op een enkeling na is er niemand te vinden.
Ook Zineb en wat vriendinnen komen plotseling binnenwandelen.
Na enkele uren is er nog geen teken van Samir, dus Mo belt hem maar op voor de zekerheid.
"Met een minuutje ben ik er" zegt Samir door de telefoon.
"Ewa schiet op het is al twaalf uur" zegt Mo en hij sluit het gesprek af.
Als Mo maar had geweten dat het de laatste keer is dat hij Samir heeft gesproken...
"BENG BENG BENG" klinkt het buiten, enkele seconden later, gevolgd door het geluid van een scooter die hard optrekt.
Niet iedereen in de lounge schijnt door te hebben wat er zojuist is gebeurt.
Sommige denken aan een ramkraak en andere weer aan baldadige pubers met vuurwerk.
Het is Rachid die als eerst met het treurige nieuws komt wanneer hij vanaf de ingang luidruchtig schreeuwt.

Je hebt mij de definitie van vertrouwen verduidelijkt,
schaars is het gene wij vasthouden in dit duister milieu,
je onderwees mij in het onderscheid tussen oprecht en vals,
en dit alles deed jij zonder een woord te gebruiken.

Met tranen in zijn ogen en een gevoel vol ongeloof, kijkt Mo naar het witte doek dat zojuist over Samir is getrokken door de ambulancebroeders.
Gehuil en kreten van ongeloof vullen de smalle straat, wanneer iedereen er verslagen omheen hangt.
De politie heeft het plaats delict inmiddels met linten afgezet en heeft maar moeite om Zineb tegen te houden, wanneer ze krijsend de linten verscheurd.
Alleen van Nawal is er geen spoor te bekennen.
"Dit is niet echt, ik moet wakker worden" zegt Mo zacht tegen zichzelf, en hij knijpt meerdere keren hard in zijn arm.
Dit is niet het moment voor verdriet, ik moet scherper zijn dan ooit, niemand vertrouwen, en wraak nemen voor Samir, is wat Mo denkt.
Wanneer enkele politieagenten de omstanders ondervragen of iemand iets heeft gezien, besluit Mo om te vertrekken.

"Dus voor de duidelijkheid, één AK47, honderd patronen en twee handgranaten" vraagt Cobus nogmaals.
"Ja, je bent toch niet doof" reageert Mo fel.
"Rustig hoor, maar dat wordt pas morgenochtend" zegt Cobus.
"Hier nog vijf duizend erbij, ik wil die shit nu" zegt Mo op dreigende toon.
"Kom over een uur terug" zegt Cobus.

Die Hamid wilt oorlog, dan gaat hij het krijgen ook, denkt Mo.
Hij rijdt helemaal doorgedraaid talloze rondjes door de stad met een doorgeladen AK47.
De AK47 is een aanvalsgeweer wat zeer geliefd is onder de nieuwe generatie penoze terwijl het normaliter wordt gebruikt door rebellen in oorlogsgebieden.
Geen spoor van Hamid, als het inmiddels acht uur in de ochtend is.
Iemand moet boeten voor de dood van Samir.
Mo rijdt richting het appartement van Bolle Jamal en ziet de luxe cabrio van hem staan op de parkeerplaats.
Mo parkeert zijn auto enkele straten verderop en rent schichtig met zijn AK richting het bosjes voor de ingang van het appartementencomplex.
Na drie uur in het bosje gelegen te hebben, komt Bolle Jamal tevoorschijn.
Mo springt op en rent op Jamal af; "Deze is voor Samir" schreeuwt Mo nog.
Elf kogels doorboren het zwaarlijvige lichaam van Jamal; hij is op slag dood ...

Rachid en Mo zitten samen aan het grote meer op de grond en troosten elkaar met woorden.
Ze halen fijne herinneringen naar boven, die ze allemaal hebben meegemaakt met Samir.
"Waarom moest Bolle eigenlijk geveegd worden" vraagt Rachid.
"Omdat Samir altijd heeft gezegd dat die dikzak niet te vertrouwen is" zegt Mo zonder enige vorm van berouw.
"Onze grootste slagje is onze grootste tegenslag geworden" zegt Rachid bedroefd.
Mo draait de zoveelste joint en neemt een diepe hijs en kijkt leeg voor zich uit.
"Geef eens een hijs" zegt Rachid.
"Sinds wanneer blow jij" vraagt Mo.
"Sinds nu" antwoord Rachid.
De jongens blijven nog voor uren stoned en verward bij het meer zitten.
Mo weet van radeloosheid niet waar hij heen moet; zal de politie mij zoeken voor de dood van Bolle Jamal, wat zullen ze thuis te melden hebben, waar is mijn broer, hoe gaat het nu met Yasmin, wil Hamid mij ook pakken, zijn allemaal vragen die door zijn hoofd spoken.
Ik wil weg van hier, heel ver weg van hier denkt Mo en hij valt langzaam in slaap ...