Snelle jongens

Lunatic

Mo schrikt wakker in de auto, stomverbaasd kijkt hij om zich heen.
Waar is Rachid, denkt hij.
Heb ik gedroomd en was het allemaal een enge nachtmerrie vraagt hij zich af.
Hij draait vlug zijn hoofd om en ziet de AK47 liggen op de achterbank.
Hij beseft nu dat het allemaal geen droom was.
Hij pakt vlug zijn telefoon en belt Nawal op, om te vragen waar ze is.
Geen gehoor, en enkele minuten later krijg hij een sms waarin staat: 'ik wil niks meer met je te maken hebben, onze wegen scheiden hier'.
Mo voelt er niks voor om haar te vragen wat hier de reden voor is.
Genoeg andere zorgen aan zijn hoofd.
Wanneer hij ook Rachid belt, hoort Mo enkel zijn irritante ingesproken voicemail bericht.

Mo duikt enkele dagen onder bij een vertrouwde klant van hem en spreekt niemand, het enige informatie omtrent zijn hectische situatie leest hij op nieuwssites en Facebook.
Zo leest hij over het 'Djanazah' gebed aankomende vrijdag voor zijn beste vriend Samir.
Hij moet daar heen, kosten wat het kost.
Hij besluit om Cobus te bellen en hem te vragen of de politie naar hem zoekt.
Cobus deelt hem mee dat niemand naar hem zoekt, ook van Hamid is er geen teken, het gerucht gaat dat hij in Marbella verschanst.
Mo verplaats zich door middel van het openbaar vervoer, en pakt de trein naar huis.
Daar aangekomen, vervolgt hij zijn weg naar de moskee om daar deel te nemen aan het dodengebed.
Gebruikelijk is dat na het gebed, de familie van de overledene worden gecondoleerd.
Als Mo verschijnt om de vader en broers van Samir te omhelzen, krijgt hij de wind van voren.
"Dit is allemaal jouw schuld, hoe durf je hier nog jezelf te vertonen" schreeuwt een broer van Samir.
De hele menigte eromheen kijkt hem met walging aan, gevolgd door gescheld en gevloek.
Mo weet zich geen raad, zwijgt, en maakt dat hij wegkomt.
Wenend rent hij weg richting de dichtstbijzijnde slijterij.
De wereld haat hem, hij heeft niemand meer en dat is zijn eigen fout verwijt Mo zichzelf.
Van droevigheid en radeloosheid grijpt hij naar de fles, en drinkt zichzelf helemaal lam.
De hele middag is hij enkel aan het drinken en huilen van verdriet.
Hij waggelt door de straten wanneer een luidruchtige trouwstoet hem tegemoet rijd.
Wanneer hij verslagen kijkt naar de colonne auto's, kruist zijn blik met dat van het jonge bruid.
Ook zij kijkt hem verontrustend aan, wetend dat ze machteloos is, spreekt ze nog binnensmonds een 'dua' voor hem uit.
"Beslamma Yasmin, het ga je goed" mompelt Mo.

De komende dagen brengt Mo eenzaam thuis door, met een fles alcohol als zijn beste vriend.
Een jointje met een kopje koffie is zijn ontbijt, lunch en avondmaal.
Zijn gezondheid gaat er drastisch op achteruit.
Langzaam maar zeker begint hij zijn verstand te verliezen.
Paniekaanvallen en paranoïde gedachtes houden hem van zijn slaap.
Hij besluit dan ook om er even tussen uit te gaan, en gaat voor het eerst sinds dagen de deur uit.
Eerste halte is het cabaret, hij neemt een tafel voor zichzelf en bestelt de ene fles na de ander, terwijl hij andere bezoekers voor de naarste ziektes uitmaakt.
Niemand durft ook maar een woord terug te zeggen, men is bekend met de situatie van Mo.
Wanneer Mo bij sluitingstijd door omstanders wordt geadviseerd en begeleidt naar huis te gaan, wankelt hij naar zijn auto om zijn handwapen te pakken.
Hij loopt richting het cabaret en begint meerdere malen naar binnen te schieten.
Gillende meisjes en wegduikende jongens is het gevolg.
Mo wankelt weer naar zijn auto en maakt dat hij wegkomt.
Hij rijdt naar zijn wel vertrouwde meer.
Daar aangekomen stapt hij uit de auto en begint alles van zich af te schreeuwen.
"Samir! Farid! Ayoub! Yasmin! Waar zijn jullie!" schreeuwt Mo terwijl hij naar de zwarte hemel kijkt met opgeheven handen.
"Jullie hebben mij alleen gelaten" schreeuwt hij weer, terwijl hij dit keer in elkaar kruipt.
Een vrouw die haar hond vroeg uitlaat loopt onopgemerkt voorbij.
Mo pakt zijn telefoon met de intentie om zijn ouders te bellen en te vragen om vergeving.
Per ongeluk drukt hij op een nieuws-app, waarop hij het volgende artikel leest;j
'De 27-jarige Syriëganger Farid B. is zojuist omgekomen bij bombardementen door het Amerikaans leger in de stad Raqqa ..'
Mo kan niet eens meer verder lezen door emoties.
Hij zakt neer en probeert te huilen, maar zijn tranen zijn op.
Met zijn laatste kracht staat hij op en hinkelt hij richting de verderop gelegen treinspoor.
"Vergeef mij, vergeef mij, vergeef mij" mompelt Mo in zichzelf.
Enige tijd later ziet hij in de verte een trein naderen.
"Dit was het dan" zegt Mo met een kalme stem.
En hij wacht gespannen op de trein.
Op dat zelfde moment verschijnen er van alle kanten dure gepantserde auto's.
"Politie, laat je handen zien, en zakken op je knieën" schreeuwt een agent van het arrestatieteam terwijl hij een flinke wapen op Mo richt.
Uit reflex luister Mo naar de instructies van de agent en doet wat hij zegt.
"U staat onder arrest, u bent niet tot antwoorden verplicht, bent u in het bezit van een vuurwapen" schreeuwt de agent wederom.
"Nee, voor wat ben ik gearresteerd" vraagt Mo.
"Moord, poging tot moord, mishandeling, verhandelen van harddrugs, diefstal met geweld, moet ik doorgaan?" zegt de agent.
"Voer me af, ik ben op" zegt Mo verslagen.

Fouten maken je wijzer,
pijn maakt je sterker.

-Arabische gezegde-

"De rechtbank veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf van twaalf jaar, geheel onvoorwaardelijk..." zegt de rechter.
Mo zit in zijn cel, wanneer de rechter uitspraak doet, hij nam niet eens de moeite om naar de rechtszitting te gaan.
Al zes maanden zit hij in voorarrest en heeft bijna nog geen woord gezegd, verschillende pogingen om hem naar het Pieter Baan Centrum te sturen voor psychische observatie hebben gefaald.
Dagen vliegen voorbij, en Mo leeft een wezenloos bestaan, eten, roken, luchten en slapen is zijn dagelijkse routine.

Twee jaar later, komt Mo pas uit zijn bedroefde sleur.
Hij kan weer lachen en praat met medegedetineerden over koetjes en kalfjes.
Al heeft hij zijn familie in al die tijd niet gesproken, toch mist hij hen elke dag.
Ook Rachid, heeft hij nooit meer gezien na die ene dag dat hij Bolle Jamal doodschoot.
De angst om verworpen te worden zit er dik in, dus laat hij het voor wat het is.
Enkele keren heeft hij brieven ontvangen, maar hij heeft ze nooit gelezen of ook maar gekeken wie de afzenders waren; ze belandden direct in de prullenbak.
Als Mo zich goed gedraagt, mag hij over zes jaar naar huis.
Boeken lezen, trainen en koken zijn een beetje zijn vastigheid.
Elke vrijdag gaat hij na de imam in de gevangenis, zijn interesse in de Islam is groot geworden en hij reciteert dagelijks uit de Koran in zijn cel.
Met zijn baantje als afdeling reiniger komt hij in principe niks tekort, zijn spaargeld die hij op verschillende locaties heeft bewaard, heeft hij zich nooit om bekommerd en het laat hem verder koud.

Mo is nooit veroordeeld voor de moord op Bolle Jamal.
Wel is hij veroordeelt voor het handelen in drugs, de schietpartij bij het cabaret, de overval op de juwelier en de moord op de eigenaar uiteraard.
Verder werd hij nog verdacht van meerdere overvallen, inbraken en andere criminele activiteiten maar dat is nooit hard gemaakt in de rechtszitting.
Mo heeft tot de dag van vandaag geen verklaring afgelegd.