Bugün tüm insanları geride bıraktım. Aldım karşıma kendimi, kendime sordum. Bu dünya nedir? Her kapının ardında bulduğun, umduguna denk midir ? Sessizlik sardı içimi. Iç sesimi susturmak kolayda değildir halbuki. Gerilerden üstüne tonlarca beton attığım his geldi. Özlem. Yaşlı iki çift göz ardından. Tek tek sıraladım . Her özlemime bi neden buldum daha sonra bi sonuca bağladım. Hepsine bi çare buldum. Rafa kaldırdım. Sen hariç pamuğum. Ölüm kelimesi soğuk geldi. Buz gibi titretti içimi. Ruhun bedeninde değilken bile çok güzeldi. Senin özlemini dindirmenin bi çaresini bulamadım. Yüzünü gözüm önünden ayırmadim. Canım yansa da her ayrıntısını hatırladım. Birdaha göremeyeceğini bildiğimden içimden yüzünü sayıkladım. Sesini yakilattim zihnimde.. Ölüm özleme yol oldu. Geldi benim çiçeklerle dolu toprağımı kapattı. Ben senin özlemine çare bulamadım pamuğum. Sen benim giden en parlak rengimsin.
Rengini Kaybetmeyenimsin. M.K
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Rengini Kaybeden Ruhlar
PoetryRengarenktik.. Ruhlarımız bedenimize uyum sağlamaya çalışırken bir sürü adı bilinmeyen renklere sahip olduk. Bu güzeldi. Kahkahalarımızla daha parlak oluyordu. Çocuk ruhlarımız büyümeyi reddetti. Ta ki bu renkleri kaybedene kadar. Yahut renkleri...
