Hep bir adım geriden geliyorum. Bir duvar örmem gerekiyor ardına saklanmak için. Ben o duvar nasıl örülür anlamadan sebebi yüzüme çarpıyor. Geçte olsa yapıyorum ben yapana kadar bir dönüp bakıyorum ki artık ardına saklanmam büyük büyük kaleler lazım gelmiş. Ilk taşı koyduğum an üzerime yıkılıyor. Bir ders alıyorum bir daha kimse aynı soruyu sormuyor, cevabını ögrendigim soruların hepsi heybemde kalıyor. Ne cevap bekliyorum şimdi. Ne bir soruya karşılığım var. Hayat dersinde yazdığım onca cevabı bir ama ile geçersiz kılıp bu sınavda boş kağıt vereceğim. Çünkü tükenmez dediğim kalemim bile tükendi. Geçmiş olsun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Rengini Kaybeden Ruhlar
PoetryRengarenktik.. Ruhlarımız bedenimize uyum sağlamaya çalışırken bir sürü adı bilinmeyen renklere sahip olduk. Bu güzeldi. Kahkahalarımızla daha parlak oluyordu. Çocuk ruhlarımız büyümeyi reddetti. Ta ki bu renkleri kaybedene kadar. Yahut renkleri...
