Tokyo Ghoul

Kar Taneleri

Diyecekseniz ne alakası var kar tanelerinin.Her neyse, ben bildiğiniz gibi Kaneki'nin doğum günü için bir hikaye yazmıştım.Açıksözlü olacağım prim ve vote kazanma amacıyla bu bölümü burda da paylaşacağım isterseniz okumayın ama sonra primci mrimci de yazmayın evet primciyim şuan xd
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Başlıyorum öyleyse...
.
.
.
...
Son zamanlarda kendini herkesten uzaklaştırıyordu.Korkuyordu;
Hem onu öldürmek isteyen Korkunç kişilerden,
Hemde kendinden...
     Kar tanelerinin yumuşakça yere düşüşü hiç de uyuşmuyordu onun karmaşık ve sert düşünceleriyle.Uzun süre önce zaman kavramının ne demek olduğunu unutmuştu ama yağan kar tanelerine ve yılbaşına iki haftadan az kaldığını söyleyip koşuşturan insanlara bakılacak olursa aralık ayının ortalarında olmalıydılar.Az sonra rüzgar ile uçarak ayaklarının dibine düşen bir gazeteyi elinde aldı.
'Aogiri CCG'nin Ana Binasını Bastı'
Başlığı okuduktan sonra hiç de şaşırmamıştı çünkü bu görevi yöneten liderdi o.Gözleri tarihe doğru kaydı.
20 Aralık...
Bu onun için artık birşey ifade etmese de çok eski anılarından biri canlandı gözlerinde.Annesi yanındaydı,önünde minik bir pasta ve üzerinde tam altı tane mum vardı.Bu altıncı yaş günüydü!"Anne!"Hevesle seslendi.Ama tabiki annesi onu duyamadı.Üzüntüyle başını eğerken bunun sadece bir hayal olduğunu hatırladı."Teşekkür ederim anne."Bu su altındanmış gibi gelen ince çocuk sesinin sahibine baktı.Altı yaşındaki kendisi,annesinin ellerinden bir kitabı alırken söylemişti bunu.Kendisini incelerken ne kadar değişmiş olduğu bir kez daha aklından geçti.Annesi onun başını okşarken gözlerindeki görüntü yavaşça kayboldu,bulanıklaştı ve gerçeklik yeniden gözlerinin önüne serildi;
Annesi ölmüştü ve kendisi artık o kadar da masum değildi.Şu yeni yaş günününde bile artık ona "Doğum günün kutlu olsun."Diyecek kimsenin olmadığı gerçeği yüzüne bir tokat gibi çarptı ve hafif gözleri doldu.
"Gelmeyi düşünüyor musun?"Arkadan gelen Ayato'nun sesi onu düşüncelerinden aldı."Evet..."Arkasına dönmeden önce son bir kez daha kar tanelerine baktı ve donmuş parmaklarıyla henüz yanağından süzülmeye başlayan göz yaşını yakaladı.Hafif bir sesle söylediği cümleyi kimse duyamamıştı:
"Ne kadar da beyaz,benim gibi biri ile hiç uyuşmuyor..."