50 Διαστάσεις

Ενας ασυνήθιστος βράχος

Ηταν μια συνηθισμενη μερα στο σχολειο.Δεν περιμενα να συμβει κατι διαφορετικό απο αυτα που συνεβαιναν τις υπόλοιπες.Δυστιχως και ευτυχώς ταυτοχρόνως δεν ηταν και τοσο συνηθισμενη.
Στο διάλειμμα της τρίτης ωρας-οπως παντα- καθομουν στην πισω αυλη του σχολειου με την κολλητη μου την Μαριλένα συζητούσαμε διαφορα.Λιγο το κουτσομπολιο,λιγο τα μαθηματα όμως κυριότερα τα ονειρα μας.Δεν ξερω τι ειχαμε παθει εκεινη την μερα
,μιλουσαμε συνεχως για τα ονειρα μας σαν να μην επροκειτο να ζουσαμε την αυριανη ημερα για να τα εκπληρωσουμε.Χτυπησε το κουδουνι,μπηκαμε μεσα στην ταξη σιωπιλα,δεν ειπαμε ουτε λεξη.Η καθηγήτρια των μαθηματικων μπηκε στην ταξη σκυθρωπη.Προφανως δεν ειχε και πολυ όρεξη να μας διδαξει το οτιδηποτε σημερα.Τα λεπτα μου φανηκαν αιώνες,λογικα θα έφταιγε το οτι κοίταζα συνέχεια το ρολόι αλλα και τι να εκανα;Καθε μαθητης θα καταλάβαινε.Το κουδούνι χτυπησε και ολοι βγηκαμε εξω...μονο η Κ.Παπαδόπουλου εμεινε μεσα.Ακομα και αυτη ειναι επιρεασμενη απο την πανσέληνο σκέφτηκα.Εδιωξα αμεσως την σκέψη μου και την πλησίασα
-Ειστε καλα;Μου φαινεσται λιγο άρρωστη. Ειπα προσπαθωντας να δειξω οσο περισσοτερο ενδιαφερον για την υγεια της μπορουσα.
-Καλα είμαι μην ανησυχείς.Θα προτιμούσα ομως να έβγαινες εξω τωρα,οι φιλες σου σε περιμένουν. Ειπε με "κουρασμενη"φωνη κα εδειξε την πορτα οπου στέκονταν η Μαριλενα και η Χριστίνα. Ειπα ενταξει και τις πλησίασα.
Εγω-Χειι
Μαριλενα-Γεια
Χριστίνα-Επ
Ε-τι λεει;
Μ-καλα
Η Χριστίνα εμεινε σιωπιλη...εγω παλι ημουν μπερδεμένη.Η Χριστίνα ποτε δεν εμενε σιωπιλη,λες να εχει επηρεαστει και αυτη απο την πανσεληνο;σκέφτηκα.Μπα,αφου αυτη δεν πιστευει σε τετοια,ειναι τοσο συντηρητική.Βγηκαμε στην αυλη συζητώντας παλι για τα ονειρα μας.Δεν ειπαμε κατι διαφορετικό απο αυτα που λεμε παντα.Πρωτα ξεκινησα να μιλαω εγω.
Ε-Αναρωτηθηκατε ποτε τον τροπο που θα εκπληρώσετε τα πιο μεγαλα σας ονειρα;;
Χ-το εχω σκεφτει πολλες φορες.Ας πουμε εγω που θελω να γινω δικηγόρος πρεπει μετα τις σπουδες μου να συνεχίσω να προσπαθω πολυ σκληρα για να τα καταφερω.
Μ-Λογικο ,αν θες να πετυχεις κατι πρεπει να προσπαθήσεις οσο πρεπει.
Ε-Θα συμφωνησω με την Χριστίνα.Εκεινη θελει ν γίνει δικηγόρος ,εσυ ψυχολόγος και εγω Ωκεανολογος.Ολα θέλουν δουλεια και πολυ διάβασμα.
Μ-Μισο μισο,δεν μας είχες πει ποτε πως θελεις να γίνεις ωκεανολογος.Ειναι απαισιο επάγγελμα,εννοώ,τι υποτίθεται πως κάνεις;
Ε-Ειναι μαγευτικο!Πρωτα πρεπει να παρεις πτυχιο Φυσικής-το οποιο θελει πολυυυ διάβασμα-αλλα εγω δεν εχω πρόβλημα γιατι λατρεβω την φυσικη!
Χ-Ναι το εχω παρατηρήσει,το ιδιο και ολοι στην ταξη,απο οτι φαινεται εισαι η καλυτερη στον τομεα.
Ε-Ωωω Ευχαριστώ,οταν παρω πτυχιο φυσικης θα παω στην Αμερική και θα κανω μεταπτυχιακό στην ωκεανολογια!Μετα ολα ειναι παιχνιδακι,θα κανω καταδύσεις,και θα αναλύω την χλωρίδα και την πανίδα των ωκεανών!
Μ-Ακουγετε ενδιαφερον τελικά.Μιλώντας για όνειρα,θελω τοσο πολυ να ζησω μια μεγαλη περιπέτεια.Να μην την ξεχασω ποτέ.Επιτελους δηλαδη! Βαρεθηκα να ζω στην ρουτίνα.
Ε-Ειμαι μαζί σου.Έχεις απολυτο δίκιο.

Πριν προλαβω να τελειωσω αυτο που ελεγα χτυπησε το κουδούνι και μπηκαμε στις ταξεις μας.Ειχαμε Φυσική και ετσι η ωρα περασε γρήγορα.Στο διάλλειμα η Χριστίνα έμεινε μέσα για ενα συμβουλιο των απουσιολογων(Ειναι η καλυτερη μαθήτρια και 3η συνεχομενη χρονιά απουσιολογος).Ημουν μονο εγω και η Μαριλένα,οχι οτι με χαλαγε,την συμπαθώ πολύ.Λεγαμε χαζομαρες και καναμε γκριμάτσες την στιγμη που ακουσαμε εναν δυνατό θόρυβο απο την πορτα διπλα μας.Πλησιασαμε αργά και οσο περισσότερο πλησιαζαμε ακουγαμε ολο και περισσότερους ψιθύρους.Δεν ηταν ομως ψυθιροι στα ελληνικά και απο οσα ακουγα δεν πρεπει να ηταν καν γήινη γλώσσα.Ακουστηκε ξανα αυτος ο εκκωφαντικος θόρυβος και η πορτα ανοιξε διάπλατα.Ενα εκτυφλωτικό φως έλαμπε μεσα απο την πορτα.Τωρα το ερωτημα ηταν,ειναι σωστο να μπούμε;Κουνησαμε ταυτοχρόνως τα κεφαλια μας καταφατικά.Αυτο ηταν!Η περιπέτεια που ονειρευομασταν μας χτυπουσε την πορτα!Κάνοντας ενα βημα μπροστα ανοιξαμε την πορτα στην περιπέτεια.Χαθηκαμε μεσα στο φως,και με καποιον περιεργο τροπο μεταφερθήκαμε σε ενα σκοτεινο δωματιο.Δεν υπηρχε τιποτα μεσα,τίποτα εκτος απο εναν βραχο.Εναν βραχο που μονο φυσιολογικο δεν θα τον χαρακτήριζες.Ελαμπε και ειχε περιτεχνα σχεδια πανω του,σαν να ειχε βγει απο ταινια.Πανω του βρισκοταν ομορφα ακουμπησμενα 3 μενταγιον.Ενα ασημί φεγγάρι,ενα χρυσο αστερι και ενα μενταγιον απο ροζ χρυσο στο οποιο κρεμονταν μια καρδια που ανοίγει.
Ε-Τι εινα αυτο το μερος;;
Μ-Δεν ξέρω,φοβάμαι.
Ε-Μην ανυσιχεις δεν εισαι μονη σου σε αυτο.
Μ-Ενταξει.
Πλησιασαμε τα μενταγιον και τοτε συνεβη κατι ομορφα αναπαντεχο.Τα μενταγιον αρχισαν να αιωρούνται.Το φεγγαρι κατεληξε στον λαιμο μου.Η Καρδιά στον λαιμο της Μαριλενας και οσο για το αστερι;; Αυτο αρχισε να τυληγετε μονο του σε μια μπαλα ολόιδια με τον βράχο καταλήγοντας τελικώς στα χέρια μου.Τον εβαλα στην τσεπη μου και αμεσως απευθύνθηκα στην Μαριλένα
Ε-Αντε τι περιμενεις;;;Ανοιξε το μενταγιον.Ειπα σκυβωντας απο πανω της προσπαθωντας να βρω καλυτερη θεα του μενταγιον.Μεσα βρισκόταν ενας πολυτιμος λιθος,έμοιαζε με κεχριμπαρι ομως ηταν μωβ και οχι πορτοκαλι.Το εκλεισε γρήγορα και το πρωτο πραγμα που μας ηρθε στο μυαλό και το ειπαμε ταυτόχρονα ήταν
Τι κάνουμε τώρα;;
Ο Εκωφαντικος ηχος ξανακουστηκε και αμεσως μετα και οι ψυθιροι. Ειχαμε αρχισει να φρικαρουμε την στιγμη που ανοιξε μια πορτα με πρασινο φως να βγαινει απο μεσα της.Μεσα στο σκοτεινο δωματιο που βρισκομασταν αυτη η τρομακτική πορτα ηταν η μονη μας διέξοδος.Οι ψίθυροι εγιναν ομιλιες και οι ομιλιες φωνες.Ακουσαμε βήματα και φοβισμενες τρεξαμε προς την πορτα.Μετα απο αυτο βρισκομουν μονη μου σε ενα λευκο απειρο.Δεν υπηρχε τιποτα γυρο μου.Ουτε καν η Μαριλένα.
Ε-ΜΑΡΙΛΈΝΑ!! ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;;ΜΕ ΑΚΟΥΣ;; Φωναζα με ολη μου την δυναμη αλλα δεν απαντησε κανεις.Εκλαιγα απο την φοβο και την αγωνια.Ετρεχα χωρις να πηγαινω καπου συγκεκριμένα..μεχρι που ακουσα την Μαριλενα να με φωνάζει.Καταφεραμε να βρούμε η μια την αλλη με τον ηχο της φωνης μας.μολις βρεθηκαμε ακουστηκε ξανα ο εκκωφαντικός ηχος και αυτο που ειδαμε μπροστα μας ..ειναι πολυ δυσκολο να το περιγραψω με λογια.