50 Διαστάσεις

Μια κάποια απογοήτευση

...Ειχαμε μινει και οι δυο με ανοιχτό το στόμα.Δεν μπορουσαμε να πιστεψουμε αυτο που βλεπαμε.Την κοιταξα και με κοιταξε.Ειχαμε γυρίσει το κεφαλι μας ταυτόχρονα σαν να το ειχαμε προγραμματισει.
Εγω-Μαριλενα;Αυτο..
Μαριλένα-Αν αυτο συμβαίνει στα αλήθεια;;Ειπε η Μαριλένα διακόπτοντας με.
Εγω-Αχααα... ηταν το μονο που μπορουσα να πω εκεινη την στιγμη και αυτο μετά βίας.Ειχα σοκαριστει,πραγμα απολυτα λογικο αν αναλογιστείς αυτο που έβλεπα.
Μπροστα μας στεκονταν μια πύλη.Ακριβως,μια πύλη.Μια τεραστια πυλη,τουλάχιστον 3 μετρα κυκλικη με μπλε και μωβ φώτα να λαμπουν γυρω της καθως και ενα επιβλητικό 50 απο πανω της.Διπλα της υπήρχε μια φωτεινή πλακετα στην οποια εγραφε "Εισαγετε τουλάχιστον 1".Παρατηρήσαμε πως υπήρχαν υποδοχές με τα περιγραματα των μενταγιον.Δεν χρειαζοταν και πολυ σκεψη για να καταλάβουμε πως έπρεπε να τοποθετήσουμε εκει τα κρεμαστα μας.Πρώτη έσκυψε η Μαριλένα.Μολις ακούμπησε την καρδια στο αντίστοιχο περίγραμμα η πλακετα εγινε πρασινη.Μετα ακολούθησα εγω τοποθετώντας το μενταγιον μου στο περιγραμμα που ταίριαζε και η πλακετα εγινε μπλε.Αυτομάτως ανοιξε μια πορτα διπλα απο την πύλη η οποια σε μετέφερε σε ενα παραξενο δωμάτιο.Ηταν γεματο απο οπλα και παγίδες με τρεια σακίδια να κρέμονται απο τον τοίχο.Κοιταξα την Μαριλένα με ενα ενθουσιασμένο βλεμα και τρεχοντας πηρα το σακιδιο με το φεγγάρι πανω και ξεκίνησα την επιλογη όπλων.
Μ-Μα τι κανεις;;
Εγω-Δεν ειναι προφανες;;Διαλεγω τα οπλα που θα μς χρειαστουν.
Μ-Συγγνώμη που ακριβως θα μας χρειαστεί ενα γιγάντιο σκοινί,μια ομπρέλα και μια αμπουλα βρωμας;
Εγω-Ποτε δεν ξερεις..άλλωστε για να βρίσκονται εδω μέσα κάποιον σκοπο θα εχουν.
Πριν προλαβει να μου απαντησει ξανανακουσαμε τους ψιθύρους.
Μ-Τρεχα!Φωναξε πανικοβλητη η Μαριλένα και αρχίσαμε να τρεχουμε οσο πιο γρήγορα μπορουσαμε.
Όμως που πηγαίναμε;;
Εγω-Παμε
Μ-Που;;
Εγω-Ξερεις πολυ καλά.Ειπα και κουνησα το κεφαλι μου δειχνοντας με νοημα την πορτα.
Μ-Φύγαμε!
Έτσι επρεπε.Την ξερω καλα παντα ητε φοβάται ητε όχι,αυτο που εχει βαλει σκοπο να κανει,θα το κανεξ οτι και να γινει.
Πηδηξαμε ταυτόχρονα στην πύλη.Ενιωσα σαν να πεταω για μια στιγμη μεχρι που προσγειωθήκαμε απότομα στην πισω αυλη του σχολείου.
Εγω-Σοβαρα;;Τα κάναμε ολα αυτα και ειμαστε παλι στο σχολειο;!
Μ-Μην ανησυχείς.Ειμαι σιγουρη πως αφου εχουμε ακόμα τα μενταγιον ολα θα ειναι καλα.Θα εμφανιστεί παλι η πλακετα απο το πουθενά και ολα κομπλε!😀Ειπε και έσκασε ενα μεγάλο χαμογελο το οποιο εξαφανίστηκε μολις κοίταξε κάτω και για κακή της τύχη το μενταγιον της ελειπε.
Μ-Που ειναι;;πρέπει να ειναι καπου εδω!
Εγω-Στον λαιμό σου ειναι βρε βλημα.
Μ-Α ναι...ουφ ευτυχώς!Μαλλον εχω αγχωθεί λιγακι.
Εγώ-Και εγω το ιδιο..και να πεις πως ειναι παράξενο που ειμαστε αγχωμενες...ειναι απολύτως φυσιολογικό!Εχεις ιδεα τι συνέβη μολις;;Ανοιξε μια πορτα με φως μετα βρεθήκαμε με ενα μαυρο δωματιο με εναν παραλαγμενο βραχο και τρεια μενταγιον που το ενα απο αυτα τυλίχτηκε μονο του σε κατι σαν κουκουλι!Μετα μπουμ η πορτα με το πρασινο φως μετα η πύλη και τα οπλα και η αμπουλα που βρωμούσε σαν κλουβιο αυγο και ας μην ξεχασουμε τους ψιθύρους που αναθεμα κια αν ξερω απο πιον πλανητη ειναι η συγκεκριμένη γλωσσα και..
Μ-Οπαα!Ηρέμησε λίγο.Ναι εχω καταλάβει τι συμβαίνει.Ομως σοβαρά πρέπει να ηρεμήσεις.Εννοω πως ειμαστε ζωντανές και στο σχολείο.Και έχουμε και τα μενταγιον!Οπότε μπορουμε οποτε επανεμφανιστεί αυτη η λαμπερη πλακετα να ξαναπάμε.
Εγω-Τι εννοείς να ξαναπάμε;Διανωεισε πως θα ειμαστε οι δυο μας σε ενα ακαθόριστο μέρος χωρις να ξερουμε τι να κανουμε η που θα παμε;
Μ-Ποιος σου ειπε πως θα ειμαστε οι δυο μας;
Εγω-Που το πας;
Μ-εχεις ακομα το βραχακι με το αστερομενταγιον μεσα;
Εγω-Φυσικα γιατι;
Μ-Ειναι απλο,θα το ανοίξουμε,θα το δωσουνε στην Χριστίνα και θα το ζησουμε αυτο ολες μαζι!
Εγω-Κρινοντας απο το οτι αυτο που θα σπασουμε με το σφυρί τυλίχτηκε μονο σου σε εναν βραχο ο οποιος μοιάζει να ειναι απο αλλο κόσμο,δεν θα ανοίξει τοσο εύκολα.
Μ-Δικιο εχεις.Θα δοκιμασουμε να της εξηγησουμε τι εχει συμβει και να της το δώσουμε ελπίζοντας πως θα ανοίξει στα χερια της.
Το κουδουνι χτύπησε.Ηταν η τελευταία ωρα και μετα θα φεύγαμε.Ευτυχως ηταν Παρασκευή και θα ειχαμε τον χρονο να προετοιμαστουμε ψυχολογικα για ενα μεγαλο βημα προς την περιπέτεια.Μπηκαμε στην ταξη γεματες ενθουσιασμό.Δεν σταματήσαμε να χαμογελάμε ουτε στιγμη.Ειχαμε καλλιτεχνικά οποτε μπορούσαμε να μιλαμε με την άνεση μας.
Εγω-Θα της το πουμε στον δρομο για το σπιτι;
Μ-Ετσι λεω,ομως πρεπει να είμαστε διακριτικές και να μην πουμε λεξη απο αυτα στους γονεις μας.
Εγω-Καλα αυτο ειναι αυτονόητο.Τι λες να ηταν εκεινο το 50 πανω απο την πυλη;
Μ-Δεν ξερω.Ομως θα το μάθουμε.Πρεπει να το μαθουμε αν θελουμε να προχωρήσουμε αυτην την περιπλοκη ιστορια.Ειπε τονιζοντας το πρεπει.
Εγω-Ησυχία έρχεται η κυρία.
Η ωρα πέρασε αναπαντεχα γρήγορα.Μολις βγηκαμε απο την ταξη συναντήσαμε την Χριστίνα.Στον δρομο για το σπιτι της εξιστορησαμε ολα οσα εγιναν.Ηταν λογικο βεβαια να μην μας πιστεψει εξαρχής ομως στην πορεία-και αφού της εδειξα την πετρα-Μας πίστεψε.Ένιωσα πολυ ομορφα που ειχαμε και καποιον ακόμα να μας υποστηρίζει σε ολο αυτο.
Εγω-Ορίστε.Ειπα και έδωσα την πετρα στην Χριστίνα.Οταν την κρατησε όμως,δεν συνεβη τιποτα.Απογοητεύτηκα πολυ.Ανυπομονούσα να εχουμε και καποιον ακόμα για να μοιραστούμε την χαρα της περιπέτειας.
Το Σάββατο είχαμε συνάντηση κορυφης.Βρεθηκαμε στο αγαπημενο μας μαγαζί (το στεκι μας) και συζητουσαμε το θεμα.
Μ-Που ειναι η πετρα;
Εγω-Σπιτι μου που αλλου; Μην ανησυχείς όμως ειναι καλα κρυμμένη.
Μ-οκ
Χ-Τι σκέφτεστε να κάνετε τωρα;
Μ-Θα παμε στο σχολειο την δευτερα στο ιδιο διάλλειμα που ειχε ανοιξει η πορτα και την προηγουμενη φορά με την ελπιδα οως θα ξανανοίξει η πορτα.
Χ-Εντάξει πάντως να ξερετε πως σε οτι και να κάνετε θα σας υποστηρίζω.
😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊
Η ωρα περασε γρηγορα και επρεπε να γυρισουμε σπίτι.Η ωρα ηταν 22:15μ.μ.Ειχα ξαπλωσει στο κρεβατι μου και σκεφτόμουν αυτα που ειχαν συμβει.Αποκοιμηθηκα χωρις να το καταλάβω.Το αλλο πρωί οταν ξύπνησα η πετρα ελαμπε.Δεν μου εκανε εντυπωση τοσο το οτι ελαμπε οσο το οτι το φως που εξέπεμπε εδειχνε ενα συγκεκριμενο σημείο.Σύντομα καταλαβα πως εδειχνε την βιβλιοθήκη μου.Κρατησα προσεκτικά την μπαλα η οποια εδειχνε επιμονα προς ενα συγκεκριμενο σημειο της βιβλιοθήκης.Και τοτε συνειδητοποίησα τι έδειχνε τόση ωρα.Εδειχνε το αγαπημενο μου μυθιστόρημα "Χαμενοι στις διαστάσεις".Το ανοιξα γεματη περιέργεια και προς μεγάλη μου έκπληξη ηταν σκαλισμενο απο μεσα.Στην θεση των σελίδων ηταν ενα μικρό βιβλιαράκι που εγραφε στο εξώφυλλο "Οδηγίες των Μενταγιων και η αλήθεια πισω απο αυτα".