Kardelen Çiçeği

Yeni Bir Başlangıç

Yeni bir gün ve yeni bir başlangıç. Yeni bir insan girecekti Kardelen'in hayatına. Sabırsızlanıyordu. Tek istediği bir an önce okula gidip Rüzgar'a cevabını vermekti. Çabucak hazırlanıp çıkmıştı yola ve gitmişti okuluna. Rüzgar tüm heyecanıyla kapıda bekliyordu onu. Sabırsızdı, korkuyordu ama her şeye hazırlıklıydı ve öğrenmek, bilmek istiyordu artık Kardelen'in kararını. Bakıştılar sessizce, gülümsediler sonra. "Günaydın, hoşgeldin." dedi Rüzgar.
"Hoşbuldum." diye cevap verdi Kardelen.
"Fazla sıkmak istemiyorum seni ama çok sabırsızım, merak ediyorum, bilmek istiyorum ne düşündüğünü. Karar verdin mi?"
Güldü Kardelen. "Çok normal böyle düşünmen. Heyecanlısın, heyecanlıyım. Sonuçta ikimizde yeni bir başlangıç yapıyoruz bugün."
Gözleri parlıyordu Rüzgar'ın. Heyecanla "Yeni bir başlangıç?" diye sordu.
"Evet." dedi Kardelen. "Kabul ediyorum teklifini."
Gözleri doldu Rüzgar'ın. Çok mutluydu, dayanamayıp ağladı. Sımsıkı sarılmıştı Kardelen'e. Durmaksızın teşekkür ediyordu. "Seni asla bırakmayacağım, teşekkür ederim Kardelen'im." diye sayıklar olmuştu. Biraz kokusunu içine çektikten sonra geriye çekildi ve Kardelen'in yanağına minik bir buse kondurdu. Yeni bir başlangıcın verdiği o mutlulukla birlikte okula doğru yürümeye başladılar. İkisi de heyecanlıydı, hayatlarına yeni birini almanın mutluluğu ve yaşayacaklarının merakı sarmıştı ikisini de. Şimdiden yenilenmişti hayaller..
     Sürekli şekilde buluşmaları oluyordu. İkisi de birbirlerini tamamen tanımaya çalışıyordu daha. Anlatılacak ve yaşanacak daha çok şey bekliyordu bu ikiliyi. Gittikçe daha çok bağlanıyorlardı birbirlerine.  Aralarındaki bağ gün geçtikçe daha da artıyor, daha da güçleniyordu. İki ay geçmişti aradan. Kardelen aşık olmuştu Rüzgar'a ve gün geçtikçe de artıyordu ona olan hisleri. Çok mutlulardı. Artık kıskançlıklar başlamıştı bile ama ikisinin de güven konusunda bir sorunu yoktu, güzeldi herşey. Kardelen çok utangaç bir kızdı ve Rüzgar'a olan hisleri arttıkça ona karşı olan utancı da artıyordu.
Utançtan aşık olduğu insana bakamıyorken, ona sarılmanın hayallerini kuruyordu aslında. Düşünsenize; sevdiğiniz insanın elini tutmak istersiniz ama utançtan tutamazsınız, başınızı sevdiğiniz insanın omzuna koymak istersiniz ama yapamazsınız...
Aşkın en acı yönlerinden biri de buydu aslında..
Bir adım atmak istersiniz, sadece siz ve sevdiğiniz insan. Bir bütün olmak istersiniz ama yapamazsınız. Utanırsınız, korkarsınız, engelleriniz, kuşkularınız vardır. Düşünceleriniz yavaş yavaş geriye doğru çeker sizi ve gözlemlemeye başlarsınız. Tek yaptığınız karşınızdaki insanın size olan aşkını izleyip hislerinden emin olmaya çalışmak olur. Ve onu izlerken günden güne daha çok bağlanır, daha çok seversiniz onu. Ve sonra bir gün gelir, işte o gün tüm kalbinizle inanırsınız karşınızdakinin aşkına ve o gün siz tüm kalbinizle bağlanmış olursunuz ona. Onsuz bir varlığınız olduğuna bile inanamayacak hale gelir ve karartırsınız gözlerinizi sırf onun için. Kimseyi görmez olur gözleriniz, konu 'o' oldukça bile bile hata yapmaya bile razı olur, o mutlu olsun diye her şeyinizden vazgeçecek dereceye çoktan gelmiş olursunuz. Neden mi? Çünkü aşık olduğunuz o insan hayallerinizin insanıdır ve siz hayallerinizi hayata geçirebilmek umuduyla kendi gerçeğinizden bile vazgeçecek dereceye çoktan gelmişsinizdir.
İşte o aşkın acı mutluluğunu yaşarken Kardelen, Rüzgar'a hala daha çok bağlanıyordu. Rüzgar ve Kardelen.. Birbirine düşmancasına zıt isimlere sahip olan iki insan birbirlerinde çoktan bulmuşlardı kendilerini ve ikisi de çoktan karartmıştı gözlerini.
     Dört ay geçmişti başladıkları günden bu yana, kocaman o dört ay ilişkilerini bozacak hiçbir şey olmamıştı ve hala ilk günkü gibi güzellerdi. Fakat o gün, o gün okulun son günüydü. Rüzgar uzaklaşacaktı, zorundaydı. Başka okul, başka şehir, başka insanlar ve başka bir hayat...  Hepsinden öte, güzel bir ilişkiye daha dahil olacaktı mesafeler..
     İki şansları vardı. Ya bozulacaktı bu güzel aşk ya da mesafelere karşı direnip kazanacaktı bu savaşı. Her şey onların elindeydi..