Kardelen Çiçeği

**

Sınıfta sessizce biraz daha birbirlerine sarılarak oturduktan sonra Rüzgar kaldırdı Kardelen'i ve "Hadi kalk, elini yüzünü yıka, kendine gel sevgilim. Daha arkadaşlarla vedalaşacağız. Yanımda olmanı istiyorum ama seni böyle görmelerini istemem. Sen benim sevgilimsin, güçlü ve her daim gülen.. Kalk hadi." diye konuştu. İkisi beraber yürümeye başladılar, okulun her ne kadar anlamsız olsa da, onlara bir o kadar anlamlı gelen koridorlarında.. Onların aşkı bu koridorlarda başlamıştı, burda alevlenmişti. Bir köşede gülmüş, diğer köşede ağlamışlardı. Her yer onlarla doluydu. Her yer onların anılarıyla sarılıydı. Rüzgar gidince de Kardelen o anılarla tek kalacaktı. Belki o köşelerde tek başına oturacak, o koridorlarda tek başına yürüyecekti. Ruhları hala birlikteydi ama fiziken ayrılmak zorundalardı. Bu ayrılık zor gelecekti Kardelen'e. Geçtiği yerlerde Rüzgar'ın kokusunu alıp Rüzgar'sız olacaktı belki de.. Ama işte hayat bu, alışmak zorundaydı.
Yürümeye devam ediyorlardı. Kızlar lavabosunun önüne vardıktan sonra Kardelen içeri girip elini yüzünü yıkıyor, Rüzgar da dışarda onu bekliyordu. Kardelen'in elini yüzünü yıkayıp lavabodan çıkmasıyla ikisi beraber Rüzgar'ın arkadaşlarının olduğu yöne doğru yürümeye başladılar. Yanlarına vardıklarında ufak bir süreç sarılmakla ve vedalaşıp belki az da olsa gözyaşı dökmekle geçmişti.
Rüzgar'ın arkadaşlarıyla vedalaşması bittikten sonra Kardelen ile birlikte tekrar yalnız kalacakları bir köşeye gidip oturmuşlardı. Kardelen sadece Rüzgar'ı inceliyordu. Öylesine derin ve anlamlı bakıyordu ki sevdiği çocuğa..
Hani son gün batımında güneşi son kez izliyormuş gibi..
Her şeyini ezberlemek istiyordu sanki. Kusurlarını, güzelliklerini, kaşlarını, burnunu, gülüşünü, gamzesini... Vücudunun tüm hatlarını en ince ayrıntısıyla kazımak istiyordu hafızasına. Hiçbir detayını unutmak istemiyordu sevdiği insanın.
Rüzgar ise adeta erimişti Kardelen'in bakışlarının içinde. Nasıl bırakacaktı sevdiği insanı farklı bir şehirde? Arada o kadar mesafe varken nasıl sabredecekti sevdiği insan yanında olmadan? Çok özleyeceğinin farkındaydı. Deli gibi özleyecekti sevdiğini. Dayanamadı.. Birden sarıldı Kardelen'e. Sımsıkı tutmuştu onu. Kokusunu içine çekiyor, hiç bırakmak istemiyordu onu. Ona belli etmemeye çalışsa da tutamadı kendini, doldu gözleri ona sarılırken. Bu kokuyu bırakıp gidemezdi ki.. Ama gitmek zorundaydı. Nasıl yapacaktı, nasıl duracaktı onsuz? Hiçbir şey bilmiyordu. Gitmek de istemiyordu zaten. Ama elinden de hiçbir şey gelmiyordu. En çok da ona yanıyordu zaten Rüzgar da. En çok da bir şey yapamayışına ağlıyordu..