Çilek Reçeli

4

Arkadaşlar teog nedeniyle bölüm yayınlayamadım. Çok özür dilerim. Sizi seviyorum 💜

3 gün sonra

Umutla görüşmeyeli tam 3 gün olmuştu. Benimle ne kadar iletişime geçmek istese de sözümde kararlıyım. Onunla konuşmayacağım. Bu 3 gün içerisinde sadece Heja ve Kıvanç ile konuşmuştum. Açık konuşmak gerekirse Umut'un yanında hissettiğim güveni Kıvanç'ın yanında da hissetmeye başlamıştım.

Çalan telefonumla birlikte düşüncelerimden atlayıp telefonuma baktım. Neden mi atladım? Çünkü herkes sıyrılıyor. Ama ben atlıyorum. Çünkü bir Ece olmak bunu gerektirir. Arayan Giray idi. Açtım.

"Efendim Giray?"

"Ece, Umut intihar etti. Acilen gelmen lazım."

"Ne, nerde?! Neredesiniz?"

"Lan Umut bi kıpraşma..."

Arkadan Umut'un homurdanmasını duyunca beni oyuna getirdiklerini anladım.

"Geri zekalı şurada kırk yılın başı bir şey istedik. Onu da eline yüzüne bulaştırdın."

Umut'un laflarından sonra Giray sessizliğini korumuştu. Zaten ben de nasıl bu numarayı yediysem? Umut böyle bir şeyi yapacak son kişiydi. Ben bunu bilmeme rağmen gene de telaşlanmıştım.

İnsanın değer verdiği birini kaybetmesi kadar iğrenç bir şey yok. Kaybetmek dediğim de sadece ruhun bedenden ayrılması değil. Hani şu değer verdiğiniz insanların sizi hayatlarından bir çırpıda sebepsiz yere çıkarması.

Hayatta en çok korktuğum şey değer verdiğim insanların beni bırakıp gitmesi. Bunu bilmelerine rağmen hayatımdan o kadar kişi çıktı ki. Hep kendime "onlar için üzülme. Onlar seni bırakırken hiç üzüldüler mi?" dememe rağmen üzülüyorum. Bu sebeple Umut'u affetmem uzun sürmeyecekti.

WhatsApp konuşması:

Ece Çetin: Umut konuşmak istediklerim var. Müsait misin?

Umut Özerk: Müsait olmasam bile hiçbir şey senden önemli değil. Neymiş bakalım benimle konuşmak istediklerin?

Ece Çetin: Şey bence bu küslük mevzusu biraz uzadı ama senin yaptığın şey hiç hoş değildi. Benim bu konularda ne kadar hassas olduğumu en iyi senin bilmen lazım. Sana anlatacağım bir şey var ama bunu burada anlatamam.

Umut Özerk: Evinize geliyorum. Bekle beni.

Ece Çetin: Tamam. Bekliyorum.

Umut'un gelmesi en fazla 1 saatti. Benim ona anlatmadığım şeyi artık anlatmam gerekiyordu. Umut 'a bunu nasıl anlatmadan durabilmiştim? Bilmiyorum. Neyse artık Umut'tan gizlim olmayacaktı.

1 saat sonra;

Kapının çalmasıyla Umut'un geldiğini anlamıştım. Annemin hoşgeldin faslını bitirip odama girdi. Her zamanki gibi görünüyordu ama gözlerinin altı uykusuzluktan şişmişti.

"Bana telefonda anlatamadığın şey de ne?"

"Umut bunu aslında sana hiç anlatmayacaktım ama sen gerçekte intihara kalkışırsan vazgeçmen için anlatacağım."

Önce derin bir nefes aldım bir dakika boyunca da geri vermeyecektim. 1 dakika sonunda nefesimi verip anlatmaya başlamıştım.

"Şimdi 2 sene önce bir facebook grubunda biriyle tanışmıştım. Bana ikinci abi olmuştu. O kadar seviyordum ki o da beni seviyordu. Ağladığım zaman bana çok kızıyordu. Ege -Ece'nin ikizi- ve Emre -Ece'nin abisi- ile de tanıştırdım onu işte. Hepimiz onu kardeşimiz gibi görüyorduk. Bir gün zorla da olsa sevdiği kızı anlatırdım. Aslında hiç anlatmak istemezdi. O gün nasıl olduysa anlattı. Kız bunu sadece arkadaş olarak görüyormuş. Bütün hissettiklerini anlattı bana. O kadar ağladı ki konuşurken dayanamayıp ben de ağladım onunla beraber. Aramızda 500 km olmasına rağmen yanımda gibiydi her zaman. Bir gün dedi ki "ne zaman öleceğimiz belli değil belki yarına sağ çıkamayız. Ben her ihtimale karşı sana söyleyeyim. Dolabımın içinde bir kutu var o senin için yanında poşet var 2 tane o da Emre ve Ege için." Bende dedim ki Allah korusun öyle bir şeye nasıl dayanırım bilmiyorum. Sonra ertesi gün hiç telefonlarıma cevap vermedi. Ben de dedim ki kendi kendime işi vardır ondandır aklına kötü bir şey getirme. 3 gün sonra tanımadığım bir numara beni arıyor. Yanımda Ege ve Emre var. Açtım onun arkadaşıymış. Benle konuştuktan sonra intihar etmiş hem de o kız yüzünden ve en kötüsü de ne biliyor musun bizim onunla ne kadar hayalimiz vardı o beni sırtında gezdirecekti ilk buluştuğumuzda ama o bizi bırakıp gitti. "