Het boswachtershuisje

Hoofdstuk 1

Dit hoofdstuk is opgedragen aan NaomiBroeders7

'Nathan waarover wil jij je werkstuk doen?' De stem van meneer Smets haalde me uit mijn dagdroom.
Terwijl Nathan over zijn antwoord nadacht, dacht ik weer aan het boswachtershuisje dat zo gevreesd was. Met de rode, houten luiken en  oude stenen.
In stilte verheugde ik me op straks, want dan ging ik er weer heen. Iedere vrijdag avond tot zaterdag middag bleef ik er slapen. Mijn ouders waren gestorven toen ik nog heel klein was, sinds nadien woon ik bij mijn tante. Toch ging ik nog elke vrijdag op zaterdag bij mijn grootouders slapen.

'Ik zou graag een bespreking doen over het boswachtershuis.' Nathan zei het nonchalant, maar voor de klas was het eerder een mokerslag. Heel de klas hem geschokt aan. Alleen ik keek verbaasd. Nog nooit, in mijn lange zestien jaren had iemand iets met het boswachtershuisje te maken willen hebben.

'Dat vind ik een geweldig idee.' Zei meneer Smets enthousiast.

'Wie gaat dit met Nathan doen?'
Normaal gesproken stonden de meisjes te springen om met Nathan samen te werken. Omdat ,ik moet het af en toe toch toegeven, hij de grootste spetter van de hele school was. Ik was een zestienjarige puber natuurlijk vond ik een knappe jongen, met een prachtig lichaam en hazelnootbruine ogen waar je in kon smelten, leuk. Alleen was hij niet zo mijn type. Mijn type is mysterieus en leeft in een diep bos.
Het was grappig om te zien, al de meisjes zaten twijfelachtig op hun stoel te schuiven.

'Wel eh... Laoni dan ga jij maar met Nathan.' Zei hij kortaf.
Een paar keer slikken voor ik iets kon zeggen, achter me klonk al wat gemompel.

'Maar meneer, waarom ik?' vroeg ik jammerend.

'Laoni, jij bent de enige die de mensen in het huisje kent.' Zei hij met een strenge blik. Geregend schudde ik mijn hoofd, weer typisch dat ik zo een stom werk met hem moest doen.
Ik wou er weer iets tegen in brengen, maar hij was me voor. 'En daarmee is deze conversatie ten einde. Jij werkt samen met Nathan of anders krijgen jullie allebei een onvoldoende.'
Iedereen keek me aan, ik kwaad wissel ik mijn blik tussen Nathan en meneer Smith en laat mijn blik vervolgens rusten in mijn boek van Engels.

Toen de bel eindelijk ging, propte ik snel alle in mijn tas en liep met een grote boog om Meneer Smets heen naar buiten. Hem kennende zou hij weer een stomme preek geven over hoe teleurgesteld mijn ouders zouden zijn. Gewoon omdat hij ze een beetje kende, maar eigenlijk kende iedereen mijn ouders in dit keuterdorp en iedereen kon er wel een verhaal over vertellen. Behalve ik zelf, omdat ik vijf was toen ze stierven.

Buiten op het schoolplein riep Nathan mijn naam. In plaats van te wachten begon ik sneller te wandelen, maar hij had me al snel ingehaald. Die idiote sporters toch.

'Wat was dat in de les?' vroeg hij aan me.
Met mijn lippen stijf op elkaar liep ik door.

'Hé, Laoni, wacht even.' Zijn hand omklemde me bij mijn pols om me om te draaien. Snel schudde ik zijn hand van me af.

'Ik ben echt niet zoals de andere meisjes op deze school. Ik ben niet "geil" op je zoals zij zijn. Ik heb nog een beetje menselijkheid. Dus je kunt me maar beter niet gebruiken.'

'Wauw dat is hard ,waarom denk je zelf zoiets? Ik begrijp het wel, maar probeer mij ook een beetje te begrijpen. Al dat ik wil is gewoon meer weten over het bos in het algemeen. Waarom er niemand heen durft of waarom dat er mensen zijn verdwenen toen ze er 's avonds heen gingen. Ik vraag me gewoon af waar iedereen zo bang voor is.' Zei hij en keek me serieus aan.

Met een zucht hof ik mijn hoofd en zie: 'Ik zal je wel helpen, ook al heb ik geen keus, maar bel me en we zullen hier verder over spreken.'

Toen viel mijn blik op mijn horloge.