Het boswachtershuisje

Hoofdstuk 16

Het was een goede drie uur rijden tot aan de grot van Smechteld. De paarden maakte we vast aan een grote boom en stonden voor een kleine opening die als ingang diende van Smechteld zijn woning. En als ik zei klein, was het ook klein. In een gedoken moesten we naar binnen om uit te komen in de winkel.
Enkel als je je hoofd ver boog kon je er volledig onder maar dan zat je nogsteeds tussen allerlei gerei dat de trol aan het dak had gehangen.

Dus daar stonden we gehurkt in een kleine grot met de dolk waarmee Nathan was neergestoken.

'Wel wel, wie hebben we hier. Majesteit,' een kleine trol met een hoge stem kwam de ruimte binnen, hij boog duidelijk te diep en te hoffelijk. Elke manier om een koninklijke te treiteren gebruikte de trollen wel. Jammer genoeg kwam hij ook recht van zijn diepe buiging en werden we geconfronteerd met het uiterlijk. Het zijn niet de mooiste wezens in het bos, maar  Smechteld had duidelijk alles overtroffen. Met een uitgezakt gezicht en meerdere grote wratten op zijn gezicht kreeg ik de walging met moeite van mijn gezicht gewassen.

'En wie is dit Sire? Uw gevangene? Uw geheime geliefde?' Snel stapte ik wat achteruit dat Smechteld graaiende ogen zo ver mogelijk waren. En als de held die hij was, kwam Jona beschermend voor me staan.

'Ik zou je kunnen laten ophangen voor enkel dat te zeggen.' Zijn stem was scherp en emotieloos als hij Smechteld aansprak.
Een korte grinnik ontsnapte Smechteld zijn lippen. Vol verbazing keek ik het gebeuren toe.
Dit was de eerste keer dat ik iemand zo tegen Jona heb horen doen.

'Geen zorgen mens, dit is hoe ik altijd zaken doe.'
Al dat ik kon denken was hoe veel erger hij was dan dat er mij verteld was.

'Dus Sire, wat is het dat ik u kan bieden? U noemt het maar.' Hij gaf er nog een smerige knipoog bij dat ik kokhals neigingen kreeg.

'Deze dolk, is het van jouw?' Vroeg Jona met die ene ijzige stem.
Hij haalde de mooie dolk boven die zoveel bloed al had vergoten.

'Dit uiterst zeldzaam model, met hout van een van de oudste bomen van het woud en met die precisie uitgebeiteld. Wat denkt u nu? Natuurlijk is het van mij. U weet wel de juiste dingen aan te kopen.' Hoe hij uit zijn nel bleef kwakzalven begreep ik niet. Had hij een put onder die tafel waar hij allerlei leugens uit kon halen?

'Dan kun je me nu alles vertellen dat je weet over de koper.' Antwoordde Jona met een grijns maar er was geen twijfelen aan, hij was dood serieus.

'De koper? Natuurlijk, hoe kon ik die nu vergeten, maar zoals u wel kon raden Sire, niets is gratis hier.'
Als Smechteld Jona zag aarzelen greep hij zijn kant.

'Maak je geen zorgen, het moet geen geld zijn, ik ruil graag. Misschien die mooie ogen van je of je naam, misschien dat mens haar eerste kind.'

'Wat?' snel zette ik nog stap achteruit.

'Je krijgt haar eerste kind niet, wat denk je wel niet jij idioot.' Jona was in enkele seconde voor smechteld en had hem over de tafel getrokken bij zijn vuil, versleten hemd en keek hij kwaad aan, 'Luister nu eens goed naar me, jij gaat me nu vertellen wat je weet over die koper. Want ik zweer je als je het niet doet zul je het echt berouwen.'

Een daar was die ene glimlach weer, die vieze, slechte glimlach. Een glimlach van overwinning.

'Nu je er weer over begint, ik herinner me niet zo heel erg veel meer van de koper. Je kent ons dwergen wel, altijd dronken en zo een kort geheugen.' Het was duidelijk, hij loog, zelfs de kleinste kleuter kon dat zien. Toch had hij Jona zo klem gezet, want Jona kon geen dingen doen zonder een goede reden en iemand bedreigen was een duidelijk van het limiet.