Dwa Metalowe Serca

#1

- Cholera no! - szepnął Luke, tym razem trochę zbyt głośno uderzając pięścią w ławkę. Właśnie przegrał z Thalią siodmą partię w kółko i krzyżyk.
- Eisenhower... - upominała go z rezygnacją pani Smith - nauczycielka od wiedzy o społeczeństwie.
- Już, pani profesor.
- Nie już, tylko...?
- Przepraszam. - mruknął.
-Wygrałam. Znowu. - szepnęła do chłopaka Thalia, uśmiechając się złośliwie.
- Zamknij się. - powiedział Luke, szturchając dziewczynę pod ławką. Thalia zaśmiała się pod nosem, po czym spojrzała z nadzieją na zegarek. Jeszcze tylko pięć minut do końca tyrady o polityce zagranicznej, którą ciągnęła pani Smith, choć oczywistym było, że podczas przedostaniej, piątkowej lekcji absolutnie nikt jej nie będzie słuchał.
- Psst... Thalia! - czerwonowłosa poczuła, że jej przyjaciółka trąca ją w plecy.
- Co jest? - spytała, odchylając się lekko do Cami.
- Podobno matma ma być odwołana. - oznajmiła Thalii. W tym samym momencie drzwi klasy otworzyły się i stanął w nich pan Murphy, dyrektor szkoły.

- Drodzy uczniowie, ostatnia lekcja jest odwołana, gdyż wasz matematyk nie jest dziś zdolny do pracy. - oznajmił mężczyzna, wodząc zmęczonym wzrokiem po klasie.
- Kogoś tu chyba kac męczy... - uśmiechnął się pod nosem Luke, na co uczniowie parsknęli śmiechem.
- Panie Eisenhower, stęsknił się pan za moim gabinetem, prawda? - spytał ostrzegawczo dyrektor.
- Nawet bardzo, ma pan tam wygodny fotel. - odparł chłopak z szelmowskim uśmieszkiem.
- Eisenhower, że ja cię jeszcze trzymam w tej szkole... W każdym razie, po tej lekcji idziecie do... - zanim dokończył, przerwał mu zbawienny dźwięk dzwonka, który oznaczał dla uczniów wolność. Wataha licealistów wybiegła prosto na korytarz, prawie tratując drobną panią Smith.
- Mówiłam. - powiedziała radośnie Cami.
- Co za szczęście... Obiecał, że mnie dziś przepyta, za to czytanie Silmarillionu pod ławką... - westchnął z ulgą Will.
- Musisz się, debilu, nauczyć czytać tak, żeby nikt cię nie widział. - zaśmiała się złośliwie Thalia, po czym razem z przyjaciółmi zeskoczyli z niskich schodków prowadzących na zewnątrz szkoły.
- Muszę kupić bilety, poczekacie na mnie? - spytała czerwonowłosa, wskazując głową na oddalony o kilka metrów kiosk.
- Tylko szybko. - odparł Luke.
Thalia ruszyła żwawym krokiem do sklepu, jednocześnie przeszukując kieszenie w poszukiwaniu pieniędzy.
- Dzień dobry, bilet czterdziestominutowy ul... - urwała Thalia, gdy zobaczyła kto stoi za ladą. Przyzwyczajona do strasznego pana Browna, była zszokowana obecnością młodego i wysokiego chłopaka o długich, brązowych włosach oraz ciemnych oczach.
- Ulgowy? - dokończył z uśmiechem brunet.
- Dokładnie. - odparła lekko speszona dziewczyna.
Chłopak, który był w trakcie wyjmowania pliku biletów, spostrzegł logo zespołu The Offspring widniejące na ubraniu Thalii i oznajmił z lekkim uśmieszkiem:
- Ładna koszulka.
- Dziękuję... Lubisz... em, znaczy - odparła lekko zakłopotana dziewczyna - lubi Pan Offspring? - spytała czując, że jej policzki stały się bardziej czerwone niż jej obecny kolor na głowie.
- Pan? Nie jestem aż tak stary. - brunet puścił jej oczko, na co wnętrzności Thalii ścisnęły się w ciasny supeł.
- Ja... Znaczy... - wybąkała dziewczyna, nie do końca wiedząc co powiedzieć. Cała jej pewność siebie uleciała przez otwarte drzwi sklepu.
- Proszę, twój bilet. - powiedział chłopak, wręczając jej papierek. Thalia zapłaciła należną kwotę i mruknęła nieśmiało:
- Dziękuję.
- Do zobaczenia, czerwony łebku. - uśmiechnął się.
- Do zobaczenia. - powiedziała cicho dziewczyna, odwzajemniając uśmiech. Szybko wyszła z kiosku czując, że jej policzki dalej płoną.
- THALIA SIĘ RUMIENI! - dopadła dziewczynę Cami, szczerząc się jak wariatka.
- Wydaje ci się... - bąknęła Thalia, aczkolwiek nie mogła powstrzymać uśmiechu, który wdzierał jej się na usta.
- Wyglądasz jak truskaweczka. - uśmiechnął się złośliwie Will.
- Zamknij się, Roszpunko. Chodźmy lepiej na przystanek. - zaproponowała Thalia.
- Po co? - spytała Cami.
- Skoro odwołali nam ostatnią lekcję... - zaczął Luke.
- A jest piątek... - dodał Will.
- To Bunkier na nas czeka. - skończyła Thalia. Udawanie się w piątkowe wieczory do rockowo - metalowego pubu o nazwie Bunkier stało się swoistą tradycją grupki przyjaciół, pomimo tego, że dojazd tam zajmował im średnio półtorej godziny.
- Ooo... - westchnęła Cami, doznając nagłego oświecenia. Cała czwórka udała się w stronę przystanku, podczas gdy słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Thalia, nie dając po sobie tego poznać, czuła, że ten dzień dopiero się rozkręci.