Dwa Metalowe Serca

#6

- Niesiesz mnie już ponad godzinę... Naprawdę obojgu nam ulży, jak zabierzesz swoje wielkie łapy z mojego... Ej! - obruszyła się Thalia, gdy Adrian bezceremonialnie upuścił ją na trawę.
- Komuś się chyba przytyło, co?
- Jesteś paskudny.
- Też cię lubię.
Podnosząc się do pozycji siedzącej, Thalia rozejrzała się po okolicy. Adrian wyniósł ją na małe wzgórze w miejskim parku, które o tej porze było ładnie oświetlone przez zachodzące słońce.
- W kimś się romantyk obudził... - powiedziała, śmiejąc się pod nosem.
- Chciałabyś, co?
- Chyba po moim trupie.
- Grywasz w RPG-i? - spytał nagle Adrian, siadając na trawie.
- Co?
- Nie mów, że nie wiesz co to RPG.
- Oczywiście, że wiem... Uwielbiam je.
- Warhammer? - spytał z uśmiechem, wyciągając z kieszeni kości do gry.
- Uwielbiam cię - odparła, szczęrząc się do niego.
- A jeszcze przed chwilą byłem paskudny - zaśmiał się.
- Zamknij się - odparła, na co Adrian uśmiechnął się szerzej.

***

Po dobrych kilku godzinach rozgrywki, podczas której Adrian kilkakrotnie doprowadził Thalię do szału, dziewczynie zadzwonił telefon.
- Halo? - spytała, odbierając połączenie.
- THALIA!? GDZIE TY JESTEŚ?! - usłyszała niewyraźny krzyk Luke'a, który zagłuszony był muzyką.
- Matko kochana, nie drzyj mi się do ucha... W parku, a co?
- PRZECIEŻ MIAŁAŚ BYĆ NA KONCERCIE! - wydzierał się dalej tak głośno, że stojący ponad metr od dziewczyny Adrian mógł go spokojnie usłyszeć.
- Nie denerwuj mnie... - zaczęła poirytowana Thalia.
- Czemu cię nie ma? - spytał ciszej, gdyż najwyraźniej przeniósł się do pomieszczenia, w którym muzyka nie huczała jak dzika.
- Pub pełny... - odparła, denerwując się coraz bardziej
-

Aaa, no tak... Przecież wszedłem jako ostatni i ochroniarz powiedział, że jest full! - zawołał roześmiany. Thalia wiedziała, że najprawdopodobniej Luke jest pijany i nie irytuje jej z premedytacją, lecz to nie przeszkodziło jej w błyskawicznym rozłączeniu się i ciśnięciu telefonem o trawę.
- Emm... Thalia? - zagadnął nieśmiało Adrian, prawdopodobnie bojąc się o swoje bezpieczeństwo, widząc jak dziewczyna zaciska ręce w pięści.
- Nic nie mów - odparła lodowatym tonem.
- Daj spokój, będą inne koncerty... Może przejdziemy się na lody? Poprawi ci to humor - zaproponował brunet z nadzieją w głosie.
- Po pierwsze, jest jakieś dziesięć stopni i mam wrażenie, że zaraz wpadnę w hipotermię. Po drugie, jest, do cholery ciężkiej, północ, żadna lodziarnia nie jest czynna - mruknęła z rezygnacją.
- To może... Wpadniesz do mnie? Mieszkam niedaleko, mogę ci tam zaproponować troszkę inne lody - uśmiechnął się znacząco, przysuwając się do dziewczyny.
- Spierdalaj, oblechu! - fuknęła Thalia, nie kryjąc rozczarowania i zażenowania, po czym szybko podniosła się z trawy, zabrała telefon oraz zaczęła oddalać się w stronę przystanku tramwajowego.
- To tylko żart, Thalia! - zawołał Adrian, zdając sobie sprawę, że jego słowa były wybitnie nieadekwatne do nastroju czerwonowłosej. Ta jednak zignorowała bruneta, przyspieszając swój i tak żwawy krok.
- Thalia, cholera jasna! Przepraszam, żartowałem! - Adrian ani myślał zaprzestać prób udobruchania dziewczyny, więc czym prędzej zaczął za nią podążać.
- Odczep się - rzuciła do niego, nawet się nie odwracając.
- No żesz ja pierdolę... - jęknął załamany Adrian, gdy Thalia wpadła do byle jakiego tramwaju, który - swoją drogą - nawet nie zbliżał się w kierunku jej domu.

No to ten... chyba wracam, nie? Po długiej przerwie uznałam, że wrócę do wattpada. Taki króciutki rozdział na powitanie, oby tak dalej!