The other side of the door// Martinez Twins

1.

(Απο πάνω ειναι ο Ιβάν ↑)

"Δεν πας καλά Τάλια...ποια νομίζεις οτι είσαι και μου μιλάς έτσι ; " φώναξε το πολύ ομορφο και ψηλό αγόρι που με κοίταζε κατάματα ...

"μα δεν εκανα κάτι...συγγνώμη Τσαντ " βγήκε πολύ αργά απο τα χείλη μου το συγγνώμη...

δεν εκανα κάτι απλα το είπα έτσι , εγώ ήθελα να με αφήσει ήσυχη, μπας και δουλέψει η λέξη αυτή για μια φορά...έχω αρχίσει να φοβάμαι. δεν είπε τίποτα .τοτε-

"δεν το εννοείς " φώναξε πολύ θυμωμένος και ήρθε προς το μέρος μου σαν εναν νευριασμένο ταύρο ξεφυσοντας βαριά απο την μύτη και μόλις έφτασε δυο βήματα μακρια μου.... ΠΑΦ μου έπαιξε ενα χαστούκι.
Ηταν τόσο δυνατό. Ηταν σαν να μου έφυγαν μόλις όλα τα δόντια. Έσκυψα κρατώντας το μάγουλο μου και πέρνοντας βαριές ανάσες , ετσουζαι υπερβολικά πολύ

"συγγνώμη " ξαναείπα . ένιωθα τα ματια μου να γεμίζουν δάκρυα αλλά τα σκούπισα πριν τα δει

"θα κανεις αυτό που σου λέω αλλιως θα τις ξαναφάς " φώναξε σηκώνοντας το κεφάλι μου με τα χέρια του και κοιτάζοντας με κατάματα. Τώρα ήμουν θυμωμένη. Γιατί παντα συμβαίνουν αυτά σε εμένα;;... έπρεπε να είχα ακούσει τους φιλους μου...τώρα την έβαψα , θα το μετανιωσω πολύ αυτό που θα πω...

"οχι" είπα δαγκώνοντας τα δόντια μου σφιχτά και σουφρονωντας τα φρύδια μου.

"Τι είπες;;;;;;;" φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε , σίγουρα όλο το Λός Άντζελες τον άκουσε, σήκωσε το χερι του για να μου παίξει μπουνιά...με έσπρωξε στον τοίχο και κόλλησε πανω μου, ένιωθα την καυτή αναπνοή του να με χτυπάει στο προσωπο-...

ΜΜΠΙΙΙΠΠΠ ΜΠΙΙΙΙΠΠΠ ΜΠΙΙΠΠΠΠ

αμέσως πετάχτηκα απο το κρεβάτι ιδρωμένη...

ΜΠΙΠΠΠΠ ΜΠΙΠΠΠΠ ΜΠΙΠΠΠΠ

έβαλα τα χέρια μου την καρδιά μου .....τρόμαξα

"ομγ ηταν ενα όνειρο"είπα πολύ σιγάνα βάζοντας το κεφάλι μου στα χέρια μου και προσπαθώντας να πάρω μερικές βαθιές ανάσες ωστε να συνελθω.

ΜΠΙΠΠΠΠΠ ΜΠΙΠΠΠΠ ΜΠΙΠΠΠΠ

ξαναχτύπησε το ξυπνητήρι το έκλεισα γρήγορα και κοίταξα γύρω μου . Το κρεβάτι μου ηταν χάλια , τα μαξιλάρια ηταν στο πάτωμα και ήμουν τυλιγμένη με την κουβέρτα λες και ήμουν μπουριτο ή καμια σουβλακοπιτα. Ξετυληχτηκα και ξανά ξάπλωσα πίσω στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι. Ένιωσα τα ματια μου να καίνε και δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά μου . Όσο θέλω να πιστέψω πως αυτός ο τρόμος και ο πόνος που ένιωσα στο όνειρο δεν ηταν αλήθεια, δεν μπορω. Σήκωσα τα μανίκια μου και κοίταξα τα χέρια μου, οι μελανιές είναι ακόμα εκεί και πονάνε. Έχω να πάω σχολείο απο την τετάρτη. (Σήμερα είναι Σάββατο ευτυχώς δεν χρειαζεται να αντικρίσω τον Τσαντ ). Δεν νομιζω οτι μπορω να ξαναπάω σχολείο μέχρι....την Δευτέρα.... μπα... πέμπτη... μπα μήπως να ξαναδοκιμασω την επόμενη βδομάδα.... του χρονου;.... δεν νομιζω να πειράζει αμα δεν ξαναπάω...