orabeoni

the truths.

Bana aldığı kolye şaşırmama neden olmuştu.

Hediyem, sahne adımın yazılı olduğu büyükçe bir altın kolyeydi.

Demilune.

Bana öyle seslenmeyi seviyordu. Tamam, ben de hoşlanmıştım bu isimden.

Ama sahne alabilecek bir yeteneğim yoktu ki. Bu ismi haketmiyordum.

"Orabeoni..."

"Çabuk vazgeçiyorsun, yapma."

Bugünkü kayıt maceramızın konuşulacağını biliyordum. Tek tesellim bu konuşmanın evde olmasıydı.

Sessiz kalarak devam etmesini bekledim.

"Benim neler yaşadığımı en iyi sen biliyorsun Young. En zor durumda bile pes etmeyerek ilerlemeye çalıştığımı, atılan iftiralara karşı sessiz kalmayıp gerçekleri ortaya dökmek için gösterdiğim çabaları... Hepsinde yanımdaydın, sana hiç mi bir şeyler öğretmedi bunlar?"

Ağır konuşuyordu.

Cevaplamadım.

"Okul değiştirmeyi neden istediğini bilmiyorum mu sanıyorsun? Senin bilemediğimi sandığın her şeyi biliyorum ben!"

Ben de öyle demek istedim, diyemedim.

Ve beklenen patlama gecikmemişti.

"Neden son zamanlarda böylesin? Benim yanımda kendin olmuyorsun? Mutluymuş gibi rol yapıyorsun? Yapma bunu Young-ah! Sen de bana rol icabı bir ilişkimiz varmış gibi hissettirme, lütfen."

Cesaretimi son kırıntısına kadar toplamıştım. Artık bu konu konuşulmalıydı.

"Belki de gerçek tam olarak öyledir, değil mi orabeoni?"

Dondu kaldı. Beklemiyordu böyle bir şeyi. Haklıydı.

Ama ben de haklıydım. Ben de beklemiyordum.

"Nasıl yani?"

Sinirle kırgınlık arasında gidip geliyordu. Artık bildiğimi saklamak istemiyordum.

"Ben... üç ay önce DNA testi yaptırdım, kardeş olduğumuza emin olmak için."

"NE YAPTIM DEDİN!!!?"

"BAĞIRMA BANA!"

Derin nefesler alarak salonda turlamaya başladı. Beş dakika boş boş ona baktım. Ayakta duracak gücü kendimde bulamayarak kendimi koltuğa bıraktım.

Zordu. Yıllarca abi dediğim insanın aslında akrabam bile olmadığını öğrenmek, çok zordu.

"Sen yeteneklisin, azimlisin. Haklı olduğunda susmaz karşındakini pişman edersin. Seni sevmeyenleri bile sevecek kadar büyük bir kalbin var. Başarılısın da."