VARLIK

Yalnızlık..

3 yıl sonra...

Gözlerimin içine bakıp benimle savaşmaya çalışan genç bir adam. Zihin kontrol yeteneği olan bir adam. Gözlerini koyu kırmızı hale getirdiğinde benim de zihnim ile oynamaya çalıştığını fark etmiştim. Fakat benim türümün avlandığı yaratığın özelliklerini aldığını ve geçen yıl başka yaratıkların güçlerinden etkilenmeyen bir adamdan beslendiğimi  o fark edememişti. Gözlerimin içine bakarken ağzından garip kelimeler dökülüyordu. Sarı kıvırcık saçları, keskin yüz hatları ve koyu kırmızı gözleriyle aslında oldukça seksi bir genç adamla karşı karşıyaydım. Fakat kadınsı duygularımın avıma karşı işlememesi gerektiğini öğrendiğim tam 5 yılım geçmişti. Genç adam kelimelerinin ve sinsi kırmızı bakışlarının beni etkilemediğini fark ettiğinde kaçmak için hazır görünüyordu. Koşmaya başladığında bilmediği bir şey daha vardı, geçen hafta hızlı koşma yeteneğine sahip genç bir kadından beslenmiş olmam...

Genç adamın kafasını avuçlarımın arasına aldığımda parmaklarını bile kıpırdatamayacağının farkındaydım. Bütün vücudu avuçlarımın arasında tuttuğum kafası gibi kaskatı kesilmişti. Beslenme zamanının geldiğini farkeden bedenim değişmeye başladı. Gözlerimdeki zifiri karanlığı görebiliyordum. Ağzımı açıp genç adamın bütün enerjisini emdim. Bedenimde ki yeni gücü hissedebiliyordum. Zihin kontrolü..

Eve döndüğümde Mary oldukça endişeli görünüyordu. Koltukların arasında bir o yana bir bu yana koşuşturup duruyordu. Koltuğun kenarındaki valizden sonra Mary'nin gözlerinin içine baktım. Neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.  Mary gözlerinden akan yaşlarla bana doğru koştu ve ellerimi tuttu. 

"Biliyorlar kuzum. Senin yaşadığını burada benimle olduğunu biliyorlar. Bu gün evde olmaman senin şansındı bebeğim. Şimdi burdan gideceksin. Her şeyi, intikam almayı hepsini unutacaksın. Anneni kaybettim zaten bir de seni kaybedemem. Benden uzakta ol ama güvende ol Rachel. Hadi çok vaktin yok wide'lar her an tekrar gelebilirler. Umarım onlardan önce Michael gelmez."

"Mary ben hiç bir yere gitmiyorum. Yıllardır bu anı bekliyorum zaten ben! Tam 8 yıldır çalışıyorum. Son 3 yıldır bir çok yaratıktan avlandım. Zihin kontrolü, hızlı koşma, altıncı his, başka yeteneklerden etkilenmeme, tırnaklarımda zehir bile salgılayabiliyorum bir darbem bir devi bile devirebilir Mary bana güvenmelisin."

"Hayır bebeğim hayır anlamıyorsun. Sen gerçekten anlamıyorsun. Annen senden çok daha güçlü bir Tag'dı belki şu an sende bulunan yetenekler değil ama bunlara benzer hatta bunlardan çok daha fazla yeteneği vardı. Çok daha fazla yaratıktan avlanmıştı. Fakat birine güvendi. Birini sevdi, değer verdi. Seni getirdi dünyaya, annen seni korumak için öldü kuzum. Seni ve babanı korumak için öldü."

"Biliyorum işte bu yüzden ondan daha güçlüyüm Mary. Benim değer verdiğim hiç kimse yok."

"Buna emin misin meleğim? Gerçekten hiç kimseye değer vermiyor musun? Geçmişte veya gelecekte eminim değer verdiğin veya verebileceğin birileri vardır. Bak meleğim ya bütün hislerini kapatır, hissiz bir yaratık olursun ki bunu yaparsan wide'lardan bir farkın kalmaz ya da senin için kimsenin değerli olmasına izin vermezsin. Karşında beni bile öldürseler tepki vermezsin. Bilmem anlatabildim mi?"

"Mary ben bu hayatta yalnızca sana ve yurttaki arkadaşım Emily'ye değer veriyorum. Emily'den 8 yıldır hiç haber almadım. Muhtemelen ölmüştür. Yani geriye sadece sen kalıyorsun ve sana zarar gelmesine izin vermem. Sen bana yük olmazsın ancak yardımcı olursun Mary."

"Rachel anlamıyorsun. Hemen gitmen gerekiyor yoksa hem kendini hem beni öldürteceksin. Eğer bana biraz güveniyorsan dediğimi yap." Mary'nin ağlayan gözlerine baktığımda onu daha fazla incitmemeye karar verdim. Artık yoluma tek başıma devam edeceğim. Başımı onaylar bir biçimde sallarken dudaklarımı çizgi haline getirmiştim ve gözümden akmak üzere olan yaşları engellemeye çalışıyordum. Mary'ye sımsıkı sarılıp yanağına küçük bir öpücük kondurdum ve hazırlamış olduğu çantamı alıp kapıya yöneldim. Dışarı çıktığımda yüzüme vuran rüzgarın soğukluğunu hissediyordum. Nereye gideceğim? Ne yapacağım? Nasıl yaşayacağım? Hiç bir şey bilmiyorum. 

Ben Rachel. 19 yaşında bir yaratık. 11 yaşına kadar yalnız kalmış, hiç kimseye değer vermemiş, hiç kimse için önemli olmamış bir kız. Son 8 yılını öldürülen ailesinin intikamıda adamış bir kız. Şimdi 8 yıldır yanında yaşadığı kadını bırakmak zorunda olan bir kızım. 11 yıl yalnızdım, hayatımda ilk defa birinin bana değer verdiğini hissettim, ilk defa bir anne sıcaklığı vardı yanımda. Yaşadığım onca korkunç şeyden sonra tekrar yalnızım. Yine hayatımda sadece ben ve ben varız. Hayat bana ne oyunlar oynayacak bilmiyorum. Sonunda kim kazanacak bilmiyorum. Ölecek miyim? Yaşayacak mıyım? Bilmiyorum ! Bildiğim tek bir şey var. Ailemin intikamını alacağım. Yalnız veya değil, Michael'ın gözlerimin içine bakarken yalvarışını duyacağım ve ben sadece bunun için yaşayacağım...

MULTIMEDYA : RACHEL