OUR JEEPNEY JOURNEY

Epilogue

Its been 3 years since the day na umalis sya at hindi na nagparamdam. I know, IM THE CRAZIEST woman in the world. Mas pinili kong maging safe na wala namang magandang resulta kaysa sa unsure pero kasama ko ang taong mahal ko. Pero ilang years na ang nakakaraan. Sya parin ang mahal ko. Mahirap makalimot. Ang dami ng nangyari ang dami na ring nagbago pero yung nararamdaman ko sa kanya ganun parin. Sabi nila the only permanent in this world is change. Pero bakit yung feelings ko sa kanya di parin nagbabago?

Oo nga pala. Si Gelo? Ayun nakapagasawa na at may anak na rin. Kinuha pa nga akong ninang pero hindi ako nakaatend. Nagkaroon pa ako ng mga karelasyon pero hindi din naman nagtagal. Kaya eto single pa rin. Im still searching. Not for the right man, but still im searching for him again. STUPID RIGHT? Ano pa bang pwedeng idescribe sakin? Kung kailan huli tska nagmamaepal na maghabol. haha

After my long searching...

"Jovin?"

"M-minnie? Kamusta na?"

"E-eto O-okay naman!" YATA?

"San ka galing?"

"Ahm may binili lang ako sa bookstore for my lessons, ikaw?"

"ahhm, may binili lang din :)"

"Its been three years right?"

"Ye-yeah!"

Nagkita uli kami :) Nagkakwentuhan kami about sa mga nangyari samin for the past three years. Nagkaroon din sya ng ibang mga relationships, ang dami na talagang nangyari. Pero sa dami ng mga nalaman ko about sa kanya, di ko parin nalaman yung gustong gusto kong malaman at itanong sa kanya.

MAHAL NYA PA RIN KAYA AKO?

We exchanged numbers at magkatext na ulit kami. Dati sya yung gumawa ng paraan. Siguro its time naman for me. Nagkikita na ulit kami. Sa dati nilang school at kakain lang sa labas. Nagkaroon ako ng lakas ng loob na magtanong sakanya.

"J-jovin, i want to ask you something?"

"ano yun?"

Kinakabahan ako. Di ko alam kung sa itatanong ko o sa isasagot nya. Bahala na. Ready na ako. Handa na akong masaktan o kung anu pa man para sa kanya.

"Ahm pwede pa ba? p-pwede pa bang nating ibalik yung dati?"

Nakayuko lang ako, naghihintay ng isasagot nya. Umaasa ako na OO ang isasagot nya. Di ako mapakali. Ang tagal nya sumagot.

"Minnie,

...mahirap ng ibalik. Ang dami ng nagbago. Sorry, mas okay na siguro na ganito na lang tayo.

FRIENDS?"

Parang bumagsak ang buong mundo ko. Akala ko magkakaroon ulit ng pagkakataon ang salitang KAMI. Pero wala na. After noon, mga isang buwan na rin ang nakalipas nakita ko syang may kasamang babae. HHWW pa sila. Pagiyak lang ang nagawa ko. Ako naman ang may kasalanan eh. KAILANGAN KO NA LANG TANGGAPIN.

MOVE ON.

JOVIN'S POV

Nagkita uli kami. Aaminin ko may nararamdaman pa rin ako sakanya. Noong nagkakatext ulit kami at nagkikita. Alam ko mahal ko pa rin sya. Pero, hindi na katulad dati. Tama nga there's no such thing as lasting. Lahat nagbabago, lahat nawawala din. Nagsstay lang ito pag pinaglaban mo. Kaya noong tinanong nya ako. Mas minabuti ko ng maging magkaibigan nalang kami. Feeling ko kasi di na sapat yung pagmamahal ko sa kanya para ipagpatuloy kung ano man yung meron sa amin dati. Ang dami ng nangyari. Nakapagmoveon na ako kahit papano. At mas pipiliin ko ng ganito kaysa masaktan ko sya. Naging mahirap din sa akin yung naging desisyon ko pero mas tama na to. SORRY MINNIE. GOODBYE :(

AFTER 3 MORE YEARS.

MINNIE'S POV

Ikinasal na si Jovin, actually di ko kakilala yung girl nung preparation lang ng kasal nila kami nagmeet. Yup, abay ako. Sa kasamaang palad maid of honor po ako. Loko talaga tong si Jovin eh. Nung mismong araw ng kasal naiyak pa ko, naisip ko kasi sana ako yung bride. Naisip ko what if? Pero huli na. Masaya na sya :) Swerte nga ni Jinnie, asawa nya o diba muntik ng maging Minnie? Pagbinabanggit nga yung name nya nung kinakasal sila feeling ko ako talaga yun. Masama bang maging ASSUMER?, Ayun nga ang swerte nya kasi sya ang nakatuluyan ng taong minahal ko ng sobra at talagang nagturo sa akin ng salitang LOVE AT SACRIFICE.

"Hayyyyy"

"Lalim noon Minnie ah?"- Eiram

Nagulat ako sa kanya.

"Aba naman kailangan ba talaga pagmagsigh ako eepal ka?"

"nangingialam? makaexit na nga sige magmoment kana!!" -Eiram

Anyways, Kung tinatanong nyo kung okay na ako? Hindi ko maitatanggi may nararamdaman pa rin ako para sa kanya. Iba sya eh. Napakalaki ng impact nya sakin. Pero kahit ganoon, totoong masaya ako para sa kanya. He deserved to be happy.

Minsan nga naiisip ko bakit kaya pinagtagpo pa kami ulit sa ikatlong pagkakataon? Siguro dahil noong una, nahadlangan kami, nung pangalawa para ipagpatuloy namin ang gusto naming simulan at yung pangatlo para tapusin ang lahat ng bagay na di natapos, yung bagay na di ko naipaglaban, yung bagay na sinayang ko. Sabi nga dapat may closure.

Ako? eto WAITING. Waiting for him aGain but this time its not Jovin nor Pochie. Unfortunately, I dont know whom Im waiting. But I know he will come soon. He's mission? To love me and to be loved by me. To make US happy :) and to start a new life together.

"Taxi" -ako

"Excuse me miss pwedeng makisabay? Im in a hurry kasi eh." -stranger

"o-okay"

"Thank you! :)"

"welcome"

Nauna syang bumaba sa akin. At pagtingin ko sa upuan. May papel.

MIGGY 

0905*******

"NANAMAN?! SOSYAL! NGAYON SA TAXI NA"

****************************END****************************