Acı Güzel Şey

~1~

-Neden?
-Ne neden?
-Neden kendine zarar veriyorsun?
-Hmm..çünküü..sanane?!
-Merak.
-Fazla merak başına iş açar,bu işler seni aşar ;)
-Öyle mi?
-Öyl...
Sözümü daha tamamlayamadan kollarını sıyırdı. O izler? Benimkilere cok benziyorr. Aynı tazelikte,aynı görünüşte ve aynı acıyı yaşatan izler. Doğruyu söylemek gerekirse şaşırmıştım. Ne demeliydim ki,basbaya söylediğim sözü bana yutturmuştu. Hem koluna bakıyor hem de zihnimle konuşuyordum. Ki bu sessizlik onun ürkütücü sesiyle son buldu.
-Öyle miymiş?
-Değilmiş!
Şaşkınlığımı gizlemeye çalıştığım o küstah sesimle telaffuz etmiştim bu kelimeyi. Ama herkesin aksine o yememişti bu numaramı. Pis pis sırıtmaya başladı. Onun bu hali sinir bozucuydu. Her ne kadar daha önce karşılaşmamış olsak da kırk yıldır tanıyormuş gibi hissettim.  Güzel ve tuhaf bir duyguydu.
-Ee tanışmadık?
Ürkütücü olan sesinin yerini daha çok keyifli bir ses tonu almıştı ama sessizliğe bodozlama girince sözleriyle irkilmeme sebep olmuştu.
-Gece.
-Anlamadım?
Mal mıdır nedir?
-Duydum.
Has..... galiba sesli düşünmüştüm.
-İsmim diyorum Gece.
-Benim de Gündüz tanıştığıma memnun oldum.
-Haha çok komik!
Kıskıs güldü ve bu benim sinirlerimi daha da bozmuştu kalkıcaktım ki elimin üstüne güçlü elini bastırdı.
-Özür dilerim. Ben de Kamer.
Elini uzattı. Ben de elimi uzattım ve tebessüm ettim.
-İsminin anlamı ne ?
-Ay ışığı.
-Güzelmiş.
-Öyledir.
-Şubeni öğrendin mi Gece?
Bu soruyu beklemiyordum. Acaba dikkatini mi çekmiştim. Tuhaff. O benim dikkatimi çekmişti. Yok ya hayır ne alakası var.
-Gece aşık oluyoooo.
-Hayır yok öyle bir şeyyy!
-Oooooo Geceeee...
-Anlayalım yaniiiiğ...
-Ya bi susuuuun.
-Sen bizle konuşacağına sevdiceğine cevap vermeye ne dersin dostum?
-Bence de unuttun çocuğu hemencecik.
-O benim sevdiceğim değiiiil!
-Gece dediklerini anlamıyorum.
-Ne?
-Gece iyi misin?
Ben sesli mi konuştum yoksa. Siktir siktir siktir...
-He sorun yok ya bir şey düşünüyordum da.
-E hangi şubede olduğunu hala öğrenemedim??
-Sanırsam B.
-Aa ne tesadüf ben de B!
-Iyi.
Sevinmiştim az da olsa sonuçta 4 seneyi yapayalnız geçiremezdim. Ama yalnızlık benim en yakın arkadaşımdı. Ama o çok başka. Kimsenin göremediği ve konuşamadığı arkadaşlarım veya yalnız gibi değil. Lan bu kanlı canlı bi insann! Ben ona zarar veririm. Olmaz,yok,uzak  durmalıyım ondan. Ama beni kendine çekiyor mıknatıs gibi. Ne bu aşk mı? Hayır bu aşk değil.  Bu Başka bir şey.  Böyle insanların midesinde kelebek uçuştuğu duymuştum aşık olduklarında benim midemde bırak kelebeği uç uç böceği bile uçmuyor. Ama o zaman neden beni kendine çekiyor? Belki de bana benzediği içindir. Yada normal standartlarda bir insan olduğu için  böyle kalbi attığı için filan. Bence mantıklı ;). Kesin böyle Gece kesiiin. Yoksa sende aşık olacak kalp yok zaten  aşk belirtisi filan da yok. Neyse çocuğa da ayıp oldu . Aman çok da umrumdaydı. Aslında insanları çok umursardım ama dışarıdan umursamaz gözüktüğümü öğrendiğimden beri umursamaz bir insan olmaya karar verdim. Ve hatrı sayılacak kadar da başarılı oldum. Ne demiş Mevlana "Ya göründüğün gibi ol,ya göründüğün gibi." Böyle miydi ya? Böyleydi böyleydi.  Yok lan biyerde bi hata oldu  böyle değildi.  Hayır ya böyleydi ama neyse çok da şeyimdeydi.
-Ben tuvalate gidiyorum ordan da sınıfa geçerim. Derste görüşürüz.
Baya uzun bir süre olsa gerek konuşmamıstım ve bu onu bozmuştu.
-Peki,görüşürüz.
Gitti. Ben de ayağa kalktım. Kameraların görmediği bir yer bulmam gerekti. Sonuçta bütün lise hayatım bu okulda geçecekti. Ve bu en az 4 yıla tekabül ediyordu. E benim gibi koskoca 4 senesinin %70ini okulda geçirecek deli bir kız için de böyle bir yer gerekliydi. Kimseyle diyalog kurmamaya özen göstererek avucumda sıkıca tuttuğum ve bir ucu elimin içine giren cam parçasıyla okulu dolanmaya başladım...