Ολα ή τίποτα...!

Κεφαλαιο 9

Η ωρα περνούσε ειχε παει 12, 01, 02 μέχρι που κατα τις 3:30 χτύπησε η πόρτα. Εγω έβλεπα σε επαναλήψει κατι σειρές στον τηλεόραση και ειχα αγχωθεί για το τι κανει η Αφροδίτη μιας και δεν ηταν συνηθισμένη σε αυτα. Σηκώθηκα και άνοιξα την πόρτα

"Εσυ φταις που πηγές να την καλύψεις!" Μπήκε μέσα η μαμά μου και απο πίσω η Αφροδίτη σερνόταν. Γελούσε δυνατά τραγουδώντας κατι λαϊκά τραγούδια
Μα καλα τι εγινε πρώτη φορά βλέπω τη μαμά μου τοσο έξαλλη

"Μαμά τι εγινε γιατί ειναι ετςι η Αφροδίτη;" ετραχα πίσω απο τη μαμά μου που πήγαινε προς τι κουζίνα. Ειχα αφήσει στο πάτωμα την αδερφή μου να σέρνεται και να γελά συγουρα θα ειχε κατεβάσει αμέτρητα ποτά για να ειναι ετςι

"Δεν φταίει αυτη εσυ φταις που την καλύπτεις σε καθε της μαλακια κοιτά την τώρα πως ειναι!" Ειχα τρομοκρατηθεί μα καλα τι εγινε και ειναι η Αφροδίτη με τη μαμά και που ειναι ο Νίκος. Βάζει η μαμά μου 2 αναβράζον ντεπόν σε ενα ποτήρι και τα παει στο πτώμα που εχουμε στο σαλόνι (Αφροδίτη)!

"Μαμά πες μου τι εγινε!" Φώναξα τρέχοντας πάλι απο πίσω της και αυτη συνέχιζε να με αγνοεί. Ναι κυρα μου άσεμε εδω στην άγνοια μη σε νοιάζει.

"Έλα Αφροδίτη σηκωσε το πόδι σου να παμε στο κραβατι σου!" Ειπε η μαμά και προσπάθησε να τη σηκώσει. Δεν αντιστάθηκε και πολυ, σηκώθηκε πρόθυμα. Ανέβηκαν τις σκάλες, βασικά η μαμά κουβαλούσε το πτώμα και ανέβαινε τις σκάλες. Χάθηκαν στον πάνω όροφο και εγω έπιασα το κινητό μου και κάλεσα τον Νίκο.

Άργησε να απαντήσει μέχρι που το σήκωσε μια άγνωστη φωνή

"Ναι;"

"Εμμ γεια σας ο Νίκος ειναι εκει;" ρώτησα διστακτικά μιας και σενάρια να μου εχει δώσει λάθος τηλέφωνο το ούφο η αδερφή μου για να μην τη βρω, πέρασαν απο το μυαλό μου

"Αα ναι αλλα δεν μπορει να μηλισει του κανουν ράμματα και ειναι λιγο δύσκολο αυτη τη στιγμή ξέρετε!" Ειπε απολογιστικά και η ανακούφιση δεν ηταν το συναίσθημα που κυριάρχησε. Γιατί ράμματα;

"Εμ μήπως ξέρετε τι εγινε και του κανουν ράμματα;" ρώτησα διστακτικά

"Εμ δεν ξέρω αν θέλει να σας πω αλλα αν ειναι πείτε μου το ονομα σας και θα του πω να σας πάρει αυτός τηλέφωνο οταν βγει!" Ειπε και χάρηκα που ηταν πρόθυμος να με βοηθήσει

"Ωραι πείτε του οτι με λένε Νεφέλη Παπαζη και αν με πάρει τηλέφωνο οτι ωρα και αν ειναι! Ευχαριστω πολυ!" Ειπα και το έκλεισα. Εκείνη τη στιγμή κατέβηκε και η μαμά μου απο πάνω και με κοίταξε με ενα δολοφονικό βλέμμα

Πρώτου αρχίσω να την πριζω με ερωτήσεις μου ειπε με προειδοποιητική φωνή

"Μη πεις κουβέντα. Αυριο που θα ξυπνήσεις το βλεμενο  πάνω θα τα συζητήσουμε ολα" έκανε αναστροφή και ανέβηκε πάλι πάνω πηγαίνοντας προς το δωμάτιο της.

Πάντως συμφωνούσαμε σε κατι οτι η Αφροδίτη ειναι βλαμενο :) αν και πρεπει να ειναι πολυ νευριασμενη για να την αποκαλέσει ετςι μονο εγω τη φωνάζω ετςι

Εγω έκατσα εκει που ήμουν και περίμενα τηλεφώνημα. Η ωρα ηταν 4:30 τα ξημερώματα και άρχιζαν τα μάτια μου να κλείνουν. Ένας γλυκός και γρήγορος υπνάκος ηταν καλοδεχούμενος πάντα. Ετςι και εγινε

Άκουσα κατι φωνές αλλα δεν ηθελα να ξυπνήσω νύσταζα υπερβολικα πολυ

"Και που ηταν δλδ ο λεγάμενος σου και σε άφησε εκει........."
.
.
.ξανα ύπνος!
.
"Ρε μαμά συγνώμη που στο θύμισα έλα μην κλαις!"
.
.ξανα ύπνος!
.
.
"Εγω φεύγω να παω στη δουλειά αν σηκωθεί κουβέντα"
.
.
Τι δεν έπρεπε να ακούσω; τι ηταν αυτές οι συνομιλίες; σε ποιον αναφέρονταν; δεν μπορούσα να τις ακούσω ολόκληρες νύσταζα παρα πολυ δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου και άκουγα μονο αυτα. Μα καλα γιατί δεν με ξυπνά κανεις;

Ξανα κοιμήθηκα όπως ηταν αναμενόμενο αλλα μετά απο λιγο ή πολυ δεν ξέρω χτυπά το κινητό μου και το σηκώνω

"Ναι;" ρώτησα με κλειστά μάτια και ήμουν έτοιμη να με πάρει ο ύπνος

"Που εισαι βρε ηλίθια;" αυτη ηταν συγουρα η φωνή του Στάθη

"Σπίτι μου ρε μαλακα δεν μπορώ να ξυπνήσω" του ειπα αν και ακούγετε κάπως ηλιθιο αυτο αλλα ειναι αληθεια ακόμα δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου

"Ωραία σήκω και έλα σπίτι μου Κηφισιά για να παίξουμε μπάλα με κατι αλλα παιδιά" και να σημειωθεί οτι εχει 6 σπίτια που ο ίδιος δεν ξερει που ειναι 2 στην Αθήνα ενα εκείνο που πήγαμε χθες και εμα λογικά στην Κηφισιά και τα υπόλοιπα δεν ξέρω που και ικανός ηταν να μην ήξερε ουτε αυτός.

"Θα παίξουμε όμως μετά και τις δικές σου μπάλες τα δυο μας;" ρώτησα πάνω στον ύπνο μου. Αλλα μόλις κατάλαβα τι ειπα έκλεισα το τηλέφωνο και ξύπνησα άμεσος. Γουρλοσα τα μάτια οταν απέναντι μου καθόταν η αδερφή μου με ενα πονηρό χαμόγελο που μονο απο αυτο κατάλαβα οτι άκουσε αυτο που ειπα στον βλαμενο και ηταν έτοιμη για ανάκριση .......

Ευχαριστω που το διαβάσατε♥️! Αν σας άρεσε ⭐️ και θελω και τα σχολίασες 💬

Ειναι λιγο μπερδεμένο κεφάλαιο αλλα θα λυθούν ολα στη συνέχεια!