paper dreams ❧ kth · jjk

«baloon»

    30.05.2007r.

– Proszę, nie przepychajcie się! Jeden po drugim! – Młoda kobieta zdecydowanie nie była w stanie sobie poradzić z gromadką dzieci w wieku od pięciu do siedemnastu lat, które latały na wszystkie możliwe strony, praktycznie wybiegając z autokaru i tyle po nich było.

Ale Taehyungowi i Jungkookowi się nie spieszyło. Pozwolili wszystkim opuścić pojazd i dopiero wtedy na spokojnie sami zeszli bo schodkach, zaraz stając obok siebie na chodniku przed wielką tablicą informacyjną.

Starszy był okropnie podekscytowany, nigdy nie był w zoo, zupełnie tak samo jak szatyn, jednak on bardziej zwracał uwagę na to, żeby jego Tae był bezpieczny, niż na to, gdzie się teraz znajdują.

Zdecydowanie byli najgrzeczniejszymi dziećmi w grupie, jednak musieli mieć dla siebie osobną opiekunkę, która stale kontrolowała, czy Taehyung przypadkiem nie dostanie ataku. Jeon nawet nie starał się ukrywać, że jej nie lubił. W końcu on był jego wystarczającym opiekunem, prawda?

– Dobrze, wszyscy są podzieleni, teraz wchodzimy i macie być grzeczni! – W końcu po wielu ciężkich minutach zmagania się z ustawieniem wszystkich w równym rządku, mogli wejść przez wielką bramę, na której namalowane były różne, kolorowe zwierzątka.

Kiedy tylko znaleźli się w środku, oczom brązowowłosego ukazała się masa stoisk między innymi z watą cukrową, popcornem i zabawkami. Źrenice od razu mu się zaświeciły, chociaż wiedział, że i tak nie będzie mógł kupić sobie praktycznie nic. Nigdy nie był dobry w trzymaniu pieniędzy.

– Tae, słyszysz mnie? – Otrząsnął się dopiero, kiedy poczuł szturchnięcie w ramię i wtedy automatycznie odwrócił się w stronę swojego przyjaciela.

– Hm? Tak, słyszę. Ale... co mówiłeś?

– Wszyscy się już rozdzielili, gdzie my pójdziemy najpierw? – Kim faktycznie dopiero teraz zauważył, że na placu zostali tylko oni i jeszcze ta dziwna pani, która zawsze trzymała się na uboczu, przychodząc tylko w razie niebezpieczeństwa.

– Słonie! Mają tu słonie, prawda? Zawsze chciałem zobaczyć słonie! – Radosny uśmiech przyozdobił jego buźkę, kiedy tylko znowu przypomniał sobie, że w końcu zobaczą zwierzęta, które do tej pory mogli tylko oglądać na zdjęciach w książkach.

ƔƔƔ

– Jungkookie, bolą mnie już nóżki... Zrobimy przerwę? – W końcu nie wytrzymał tych dwóch godzin chodzenia po wybiegach. Widzieli już słonie, żyrafy, lwy, tygrysy, różne inne gatunki, których nazw nie znali i jeszcze mieli iść oglądać zwierzęta hodowlane, ale kiedy szatynowi odpadają nóżki, nie ma przebacz.

– Okej, możemy usiąść na chwilę, ale naprawdę na krótko, dobrze? Pani Choi kazała nam być pod bramą za godzinę, więc nie mamy zbyt dużo czasu. – Jeon uśmiechnął się do niego szeroko, ciągnąć za rączkę w stronę jednej z ławek, na której od razu go posadził. –  Poczekaj tu na mnie momencik, zaraz wrócę – rzucił jeszcze szybko, zaraz wbiegając gdzieś między tłum, zostawiając Taehyunga samego z kobietą kilka metrów dalej, która ciągle czujnie go obserwowała.

Może dla osoby postronnej mogło wyglądać to dziwnie, jakby szatynka była panią pedofil i właśnie znalazła swoją nową ofiarę, ale Tae wiedział, że niestety jest póki co na nią skazany. 

Taehyung sam nie wiedział, ile czasu na niego czekał, ale aż poderwał się z miejsca, kiedy zobaczył przedzierającego się przez tłum chłopaka, ściskającego w dłoni 2 sznurki, na których końcach znajdowały się ogromne balony.

– Jungkookie, jesteś wspaniały! To dla mnie, to dla mnie? Mogę czerwony? Prooooooszę! – pisnął radośnie, doskakując do przyjaciela. Ten tylko uśmiechnął się szeroko, podając mu wybrany balonik, a samemu trzymał teraz swój niebieski.

I teraz nie ważne było, że wydał na nie swoje ostatnie pieniądze. Jedyne, co się liczyło, to to, że kolejny raz udało mu się wywołać uśmiech na twarzy jego najlepszego przyjaciela.