Yolda yürürken kanalizasyon kapaklarından korkan küçük çocuk gibiyim. İçine düşüp bir daha çıkamayan. İnsanların kahkahaları yüzünden, asıl sesleri duyamaz olduk. Küçükken yere düşüp haykıra haykıra ağlamayı, ardından gözyaşlarıyla gülmeyi unuttuk. Gözyaşlarını elinin tersiyle silip, küçük bir çocuk gibi beni ağlatanı, dövmeyi hayal etmeyi unuttuk. Zinnûreyn neyi buldu ki, neyi unutsun.. Yatağımın üstünde kendi gözyaşlarımla boğuşurken, nerdeydi bu insanlar. Ellerinde pamuk şekerle sokaklarda gezen çocuklar beni gördüklerinde, pamuk şekerleri erirdi üzüntüden. O yatağının üstünde ağlayan kızın hıçkırıkları etkilemişti Zinnûreyn'i. Yaşanan onca olaydan sonra, herkesin bir an da yanında olması bir insana bu kadar mı koyar. Ellerimden tutmaya çalışan her bir insanın, eli kaygan mı olur. Bütün çabalar boşuna. Düşüncelerim, yaşadıklarımdan başka bir dünya. Her insanın üsütüne hüzün sinmiş, bazıları yanından geçince hissedilir bazıları ise o hüzünü gidermeyi başarmış. Küçük bir kızın ayakkabı sevinci unutulmuş, şimdi gerçek sevinçler raflarda. Gözleri var ufka bakan. Yüzü var, ufku aydınlatan. Zinnûreyn karmaşık duygular içindeydi. Hikayeye ana karakter olduğunda nasıl şeyler hissedecekti kim bilir?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KENDİMİ ARIYORUM
ChickLitsıradan bi kızın, hayattan ders çıkarmaya çalışması, fakat bunu tek başına değil okuyucularıyla halletmesi lazım. Ve bir kaç cümleleri var kendine ait. o bile gözlerinden yaşlar düşerken bu sözlerine inanamıyor.
