KENDİMİ ARIYORUM

Feryat mı bu yoksa, Kayboluş mu?

     Gülüşler anlamsız artık, yürürken saymadığım adımlar gibi...  Hayal kırıklığı sarmış etrafıma çepeçevre... Kendi gözyaşlarımdan çok,  etrafımdakilerin göz yaşları boğmuş beni, haberim yok. Gökyüzüne her bakışta, gözlerim bir şeyler olmasını beklemişte, istenen sonuca ulaşamadığında,bir hüzünle gökyüzünden yüzünü çevirmiş. Artık görmek istemiyorum, ne bekliyorum ki "mucize falan mı? "Aklım neye takılmış böyle, nedir beni böyle düşündüren. Nedir beni böyle etkileyen. Etrafımda  bir takım simülasyon dolu. Uyduruktan insanlar....
     Sanırım adım atmayı öğreniyorum... Yavaş yavaş....
      Ayağını adım atmak için hazırlarsın ve ayağın boşluğa gelir ya hafif sendelersin,  sonra  toparlarsın kendini ve yeni adımlara hazırlarsın bünyeni. Birinin yanında olduğunu hissetmek; sırtını soğuk bir günde,sıcak bir yere yaslamak gibi bir his. Bir karar verirsin, tam o anda binlerce karardan vazgeçersin, işte böyle bir şey bazı insanlar.
     Düşünceni kaleme alırsın ve sonra yırtarsın ya o kağıdı, öyle bir şey işte çaresizlik.  Sessizce bir köşede ağalamaktan ziyâde. Ağladığını kendin bile hissetmeyecek kadar , etrafı duygusuzluk sardığı andır çaresizlik.
     Kaybedeceğini bildiğin hâlde, bir yarışa tutulmaktır, çaresizlik. Yalnız kalan kazanır... Duygularını kaybeden bir insanın başka denizlere yelken açması, bir kasırga sonucu batması, çaresizlik. Sonunu herkes bilir. Çaresiz kalan anlar. Yaşayıp yaşatmaya, deneyen anlar.
     Günler geçtikçe kahkaha seslerinin yükselmesi, çaresizliğin en çok korktuğu şey. Ve çaresizlik alır başını gider.
     Her yalnız kalışında, bir umuttur belki, biri gelir diye beklemek çaresizlik. En önemlisi bir umutla yaşaya bilmektir çaresizlik.
      Bir grup arkadaşla oyun oynarsın. Koybolan anılarını bulan, sergiler hünerini. Kaybeden basar feryadı. Kaybedenin gözyaşlarında boğularak, kazananlarda kaybeder.
                                 -Ne acı son-
     Kayboluşunu bir feryatla sonlandırmak.