The Gangster's Luna

Kabanata 3

Kabanata 3

[Lj's POV]

"I-ikaw?" Naitanong ko sa nanginginig at hindi makapaniwalang boses.

I stared at his handsome face with my mouth and eyes wide open. I couldn't believe that this handsome guy in front of me is a killer. A fucking killer! For real!

To think na hinahanggaan pa ng maraming kababaihan itong lalaking 'to sa school namin. But little they know that they are idolizing a demon.

He looks like a fallen angel. A Dark Angel perhaps.

"Yes. It's me. Why? You can't believe eh?"
He said with a grin on his face.

Napakurap-kurap ako at naalala ko ang unang beses na nagka-harap kami kanina sa school. Ignorante na nga mamatay tao pa. Hindi ko talaga sukat akalain na ganito ang ugali ng isang 'to. Wala sa hilatsa ng kaniyang mukha na kaya niyang gumawa ng isang karumal-dumal na krimen. 

Oo, gwapo siya. He got all the looks, okay. Pero sa likod ng gwapo niyang mukha, nagta-tago ang isang kriminal. Hindi niya deserve lahat ng kababaihan na umiidolo sa kagaya niya. 

"Hey! Why are you crying?" Gulat niyang tanong.

Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. Why am I even crying? Maybe because of the fear I am feeling right now. Because of what I saw awhile ago. The scene keeps running in my mind. Paulit-ulit. Parang sirang plaka!

"I-I h-hate y-you... Oh my God! I hate you!" I said while crying.

Tila nagulat siya sa aking sinabi at bigla siyang napa-atras. Ganon din ako na napa-hakbang ng isa paatras sa kaniya.

I can't stand looking at this man. He's unbelievable! Hindi ko alam na may mamamatay tao pala na estudyante sa school namin!

"What?!"
He said at nangunot ang noo niya.

Umiling ako at pinunasan ko ang luha ko.

God! I can feel my knees and my hands shaking.

"I said I hate you! Huwag na huwag kang lalapit sa akin!"
I yelled at him and I immediately turn my back at him and run towards my motor.

Pag-sakay ko sa motor ko ay halos hindi ko magawang ipasok ang susi sa susian dahil sa panginginig ng kamay ko.

Tuloy-tuloy pa din ang pagdaloy ng luha sa aking pisngi. Yung eksena kanina ay hindi maalis-alis sa aking isipan. Hindi ako yung namatayan, absolutely, hindi ko kaano-ano yung taong pinatay ni Rain. But for Fuck's sake! Paano na lang yung pamilyang naiwan nung taong pinatay niya? Hindi ba niya naisip na baka pamilyadong tao yung pinatay niya? May asawa't anak? Paano na lang yung mag-ina niya 'di ba? Urg! Paano rin kung ito na lang pala ang tanging bumubuhay sa pamilya niya? Ano na lang ngayon ang mangyayari sa kaniyang mga naulila? 

Bakit ganoon? Bakit kailangan niyang kumitil ng buhay dahil lang sa hindi niya nakuha ang sagot na gusto niya mula rito? Hindi ba siya nako-konsensiya sa ginawa niya? Bakit parang wala siyang kagatol-gatol na patayin ang lalaking iyon? Sana na ba siya sa mga ganitong gawain? 

Ang dami kong tanong sa aking isipan na alam ko namang si Rain lang ang tanging makaka-sagot and damn it! This is so frustrating!

Then I remember something awful. A girl who's sitting on the floor while crying her heart out.

It's Claire. My best friend.

Her mother died in front of her. Nilooban ang bahay nila at pinatay ang nanay niya dahil sa panlalaban nito sa mga kriminal. And as her bestfriend, masakit para sakin ang makitang nasa ganoong sitwasyon si Claire.