𝑫𝒂𝒓𝒌 | 𝑻𝒂𝒆𝒉𝒚𝒖𝒏𝒈✔

11.bölüm

Keyifli okumalar
❤

            
                  

Bakışlarımı yoldan ayırmazken hissettiğim garip duygularla gözlerimi yumdum.

Ji Woo ile yaptığımız ve daha sonra aklımı karıştırmaya yeten o konuşmadan sonra annem beni almaya gelmişti.

Düşüncesine inanmak istemiyordum ve inanmıyordum da.

Taehyung'a karşı hissettiğim masum duygular Ji Woo'ya inanmama engel oluyordu. Bana zarar vereceğini düşünmüyordum.

taehyung ne kadar güvenilmez olsa da ben ona karşı büyük bir güven besliyordum. arkamda beni her daim koruyacak kişi oymuş gibiydi. Zor durumda sığınacağım ve moral bulacağım.

"Bana daha önce taehyung''dan hiç bahsetmemiştin."

Annemin ima dolu sesi beni utandırırken oturduğum koltukta vücudumu dikleştirdim.
"Özel biri değil. Sadece tesadüfen okuldaydı ve bana yardım etti."

Söylediğim küçük yalana inanmadığı gayet belli oluyordu. Taehyung benim için kesinlikle özeldi.

Yine de üstelememesini umuyordum. Çünkü şu an bu konu hakkında konuşacak durumda değildim. Özellikle de annemle.

"Senin için özel birisi olmasa da bir teşekkür borçluyuz. Taehyung'u Bir gün yemeğe davet edelim."

Gözlerim şaşkınlıkla büyürken ciddi olup olmadığını anlamak için başımı ona çevirdim. Taehyung ve üvey babamı aynı evde düşünemiyordum. Her şey ortaya çıkardı Ve bu isteyeceğim en son şey bile değildi.

"Hiç gerek yok."

Verdiğim cevap üzerine bakışları beni buldu. Sanırım annem taehyung'u davet etme konusunda gerçekten ciddiydi.

"Neden böyle söylüyorsun? Seni kurtarmasa şimdi burada olamayabilirdin. Hem onu sevdim. iyi bir çocuğa benziyor."

Kaşlarım hayretle yukarı kalkarken başımı onaylamazca  iki yana salladım. Taehyung'un iyi biri olduğunu düşünmesi normaldi çünkü taehyung annemle şok edici bir şekilde fazlasıyla saygılı konuşmuştu.

Bu alışık olmadığım bir tarafıydı ama hoşuma gitmişti.

"Pekala bakarız."

Annem gülümseyerek başını yola çevirdiğinde anlımı ovuşturdum. Ne yapıp edip bu fikri anneme unutturmam gerekiyordu çünkü taehyung'un bizim eve gelmesine izin veremezdim.

Sonunda eve geldiğimizde kemerimi çözerek arabadan indim. Kendi evimde gerçekten huzur buluyordum ama üvey babam her şeyi benim için katlanılmaz hale getiriyordu. 

Apartmandan içeriye girdiğimizde vücudumu büyük bir heyecan dalgası sardı. Cidden o adamla yüz yüze gelmek istemiyordum.

Derin bir nefes alıp zile bastığımda bir süre bekledik. Sonunda kapı açıldığında miğde bulandırıcı o suratla karşılaştım.

Yüzünde ki garip ifadeyle bizi süzerken kenara çekildi ve geçmemiz için izin verdi. Mümkün olduğunca ona bakmamaya özen gösterip içeriye girdim.

Arkamda annemle olan vıcık selamlaşmalarını umursamamaya çalışıyordum çünkü gerçekten iğrenç  bir durumdu bu.

Kolidorda ilerleyip salona girdiğimde vakit kaybetmeden koltuklardan birine oturdum. Hiçbir şey yapmamama  rağmen kendimi fazlasıyla yorgun ve bitkin hissediyordum.

"Annen her şeyi anlattı So Min. Ucuz atlatmışsın."

Üvey babam benim gibi tekli koltuklardan birine oturarak rahatsız edici bakışlarını bana yolladı.