Bad Reputation ❥ SM

9 | Facetime Call

[chapter nine]
[facetime call]
[Shawn's POV]

=

"Heb je wiskunde al af tot opdracht 49?" Vroeg ik. Hier lag ik dan, op mijn bed diezelfde avond toen ik toestemming heb gekregen van mijn ouders. Met een stuiterbal in mijn hand gooide ik het ronde object naar de muur toe voordat ik hem terug ving.

"49?" Vroeg Cameron geschrokken. "Ik dacht dat we nog bij 13 waren?" Ik schudde mijn hoofd heen en weer terwijl ik de bal weer tegen de muur gooide.

"Ik neem die opoffering wel op om te gaan nablijven." Zuchtte Matthew. Op dit moment zat ik met hun te Facetimen en omdat ze samen wonen, had het zo zijn voordeel.

"Dan ben jij letterlijk de enige die zal nablijven." Sprak ik en liet de stuiterbal met vingers spelen.

"Hoezo?" Vroeg Matthew en ik hoorde Cameron iets gooien. Een seconde later, kreunde Matthew van de pijn.

"Sorry, mijn hand schoot uit." Ik draaide mijn hoofd naar mijn beeldscherm toe om de camera vanaf de grond te zien. Cameron greep naar de telefoon en zette het terug op de keuken eiland terwijl Matthew zijn met tomatensaus bekladderde hoofd zat schoon te maken.

"Wat was dat voor?" Vroeg ik lachend. Ik zag Matthew omdraaien en zijn middelvinger naar Cameron wijzen terwijl hij een stoel zocht om te gaan zitten.

"Van domme vragen krijg je domme acties." Sprak Cameron en Matthew keek hem vragend aan.

"Domme vraag?" Hij schoot zijn hoofd schuin en keek met opgerezen wenkbrauwen op.

"Matthew, hey!" Ik klapte in mijn handen om zijn aandacht te krijgen, wat ook werkte. "Het clubfeest van Cheryl." Sprak ik op een sarcastische 'duh' toon.

"Oh." Met een lange toon op de 'o' knikte hij.

"Ja!" Gilde Cameron terug.

"En hij is nog meegevraagd ook." Rolde Cameron zijn ogen voordat hij zijn lichaam weer naar de camera toe draaide. Ik schoot op en zat rechtop op mijn bed.

"Ja?" Vroeg ik.

"Yup, door Elizabeth Cooper." Riep Matthew. Ik keek weer naar me telefoon en greep ernaar.

"En jij, Cameron? Ben je ook meegevraagd?" Vroeg ik. Mijn duimen waren over elkaar heen aan het draaien, hopend op een positief antwoord.

"Ja, natuurlijk." Lachte hij. "Door Josie van de Pussy Cats." Ik kon wel een gat springen in de lucht van blijdschap.

"Dus jullie plannen om allebei ernaartoe te gaan?" Vroeg ik en ze knikten beide.

"Ben jij meegevraagd?" Vroeg Matthew en ze keken mij aandachtig aan. Met de camera richtend op mijn gezicht knikte ik. Cameron en Matthew keken elkaar met grote ogen aan voordat ze weer naar mij toe keken.

"Wat?" Vroeg Matthew en haastte zich om dichter bij de camera te staan.

"Door wie?" Vroeg Cameron en keek mij met grote ogen aan.

"Door Jadelyn." Ik gooide mijn telefoon weer op bed en lag er weer naast. Ik zocht naar mijn stuiterbal en begon er weer mee te gooien.

"Gast," Hoorde ik Matthew zeggen.

"Je gaat toch wel mee?" Vroeg Cameron en ik knikte voordat ik me realiseerde dat ze mij niet konden zien.

"J-ja." Stotterde ik haast.

"Gelukkig," Zuchtte ze en ik ving de stuiterbal en hield het in mijn handen.

"Is het goed als ik bij jullie slaap na het feest?" Ik rolde over het bed waardoor ik nu over mijn telefoon lag. Leunend met mijn armen tegen het zachte oppervlak van het bed keek ik neer naar de scherm toe.

"Geen probleem!" Begon Cameron. "Ons huis is altijd welkom voor jou."

"Mag het wel van je ouders?" Vroeg Matthew.

"Yup, ik heb het gevraagd." Knikte ik.

"Mhm," Cameron rees zijn wenkbrauw. "En wat heb je specifiek gevraagd?"

"Of ik bij jullie mag slapen." Antwoordde ik, maar Cameron keek niet echt overtuigd. "Voor het rugby wedstrijd." Plakte ik erachter aan.

"Heb jij nou...." Matthew haalde overdreven diep adem en keek me geschrokken aan. "Gelogen?" Zijn handen plaatste hij op zijn wang terwijl hij me met grote ogen en open mond aankeek.

"Hey, ik heb niet gelogen! Elke zaterdag is er een rugby wedstrijd, dat kan haast niet gelogen zijn." Vertelde ik. Op dit moment ben ik blij dat mijn ouders niet thuis zijn, de muren hier zijn namelijk dun.

"Je hebt geluk dat we ook daadwerkelijk naar de rugby wedstrijd gaan." Zei Matthew.

"Echt?" Vroeg ik en Cameron knikte.

"Kom op, ga je me nou zeggen dat je nog nooit naar een rugby wedstrijd van onze school ben gegaan?" Vroeg hij en ik schudde mijn hoofd.

"Jij, mijn beste vriend, heb geen leven." Knipoogde Matthew van ver en ik rolde mijn ogen.

"Mijn ouders laten me niet leven, oké." Snapte ik kill terug.

"Woah, rustig aan rijke tijger. Als ik jou was zou ik genieten van mijn leven." Zei Cameron en ik keek verward naar de plafond.

"Ik bedoel, leven is een villa, een gigantische zwembad, een kamer dan groter is dan onze woonkamer, drie verschillende auto's in je garage...perfect." Plakte Cameron erbij en ik rolde mijn ogen.

"En dan wil jij nog bij ons slapen in onze krottenhuis?" Vroeg Matthew.

"Nou...ja." Knikte ik.

"Gast, ga nou maar inpakken en rijke lui dingen doen terwijl Matthew en ik wiskunde af gaan maken tot 23." Zei Cameron.

"49." Corrigeerde ik hem en greep naar mijn telefoon.

"Nog erger." Gilde Matthew.

"Doei jongens!"

-
-
-

Ja, dit is een beetje heel erg kort maar er komen betere hoofdstukken hierna! En btw, sorry voor de late update.