Ne cesaretim vardı yağmurda ıslanmaya
ne de yüksek sesle şarkılar söyleyebilirdim
ikinci sigaramın üstüne yakamadığım üçüncüsü yüzünden miydi bu muamele
kendimden uzakken olamazdım kimseye yakın
olmamalıydım da
midemi bulandırıyorlardı
dokunmamalılardı bana
zırhımı seviyordum
zırhım beni sevmiyorken bile
gözlerimi kapatmıyordum karanlık korkumdan değil
hatırlamaktan
peki olabilir miydi böyle bir şey
bir beden ruhtan uzaklaşabilir miydi
kaç mil ötemdeydi
duymuyordum
kaybettim sanırım iç sesimi
acizdim kendimden içimde kendimi aramaktan dahi acizdim
nasıl bu hale geldim ben
kollarımı bedenime dolamak işe yarardı eskiden
güvende değildim
güvenmiyordum kendime
sinirlenemiyordum
sevinemiyordum
ötesine geçmeyi hayal ettiğim bütün hisler
teker
teker
terk etti beni
gazete okumuyordum
hiç okumamıştım zaten
büyük başlıklar çekmiyordu dikkatimi
kimsenin espri güldürmediği gibi
herkesin acısı ağlatıyordu beni
ibadet ise hissetmek dinsizdim yeniden
tanrı hiç konuşmamıştı benimle
konuşmadım bende onunla
uykuya sığındım 7 gün bilmem kaç saat
sardı sarmaladı beni
huy edindim ertelemeyi
not ettim her şeyi
sonra çöp kutumu büyüttüm
kalemden çok silgi bitirdim
geçtiğim yolları değiştirdim iki üç hafta
gitmedim oralara
resim çekilmedim mesela
aynalara söver sayar oldu halime
tatlı bahanelerim
güzel boş vermişlikler edindim
yalan filan söyledim
çakmak taşımaya başladım
iki çantayla gezer oldum
konuşasım varsa uyudum
uyudum
uyudum..
