Çocukluktan kalan yara izlerimiz vardır ya hani ''güzel kusurlarımız'' bakıp anılarını anlatınca ortamı ısıtan yaralar..
küçük tebessüm yaratan o güzel izlerden bahsediyorum evet..
hiç kimse ağlamaz o yara izlerinden bahsederken..
yalan söylemeyelim ilk gün ki gibi acıtmaz hiçbir yara izi..
kapatmak isteyenler olur görselliğine ''çirkin'' adını verdikleri güzel yaralarının üzerine dövmeler yaptırırlar..
ama kaçamazlar o sorudan..
dövmelerinin nedeni olur önce o yara..
sonra gizledikleri için sırları haline gelir..
sonra sadece kendileri bildiği için iç sesleri olur..
yer bulur önce bedenlerinde sonra kara kaplı defterlerinde..
artık gülümsetmediği gibi ağırlık da yapar..
memnuniyetsiz bakışları vardır yaralı insanların..
bir yeri düzeltirken bir yanı bozduklarını fark etmeden..
bedenin ön sözü olur dışarıdan güzel gözüken kusur tacı dövmeleri..
içeriği yara olan kitabın yalan ön sözü..
doğum lekeleriyle barışır çoğu insan..
tanrının busesi der kimileri..
annelerini hatırlatır kimilerine de..
doğum izi sonu iyi biten aşk gibidir..
ne iç sesiniz olur ne de üzerine düşünürsünüz..
doğarken bahşedilen o izlerin dili olsa da konuşmaz..
anlatacak pek bir şeyi yoktur..
zihninizin derinliklerinde tahtı filan da yoktur..
en fazla bedeninizde 3 oda bir salon köhne bir fakirhanedir..
ama yara öyle mi azizim yara siyahtır..
acı vardır yaranın kanında..
kötü biten gündür yara..
ya bir hastane kolidoru görmüştür..
ya da iki damla göz yaşı..
ama yaşlı bir adam gibidir yara..
ya da yaşlanacak bir adam..
sen benim yaramsın..
ne çok sevdim o izi ne de kapattım..
umursamadım..
ara ara uzunca baktım..
çirkin de değildin çok matah da..
kapatmaya kıyamadığım..
sorana da yarım yamalak anlattığım..
evet sen benim yaramsın..
